Savunmasız Ürdün Kibrini Bırakmıyor!

9 Haziran'da Ürdün, Kral II. Abdullah'ın saltanatının 25. yılını Gümüş Jübile'yle kutladı. Büyük etkinlikte, tören pankartları, toplar, bir hava kuvvetleri gösterisi ve Haşimi "ulusal mirasının" abartılı bir tasviri ile hükümdarın itibarı sergilendi.

Bu gösteri, Pers İmparatorluğu'nun 12 Ekim 1971'de devrik İran Şahı Muhammed Rıza Pehlevi yönetiminde kuruluşunun 2 bin 500’üncü yıldönümünün abartılı kutlamalarıyla çarpıcı bir benzerlik taşıyordu.

Her iki olay da sosyopolitik kargaşanın ortasında meydana geldi ve kendi rejimlerinin gücünü ve direncini yansıtmak için tasarlandı. Pehlevi hanedanı 1979'da İslam Devrimi ile çökerken, Ürdün'ün siyasi sisteminin istikrarı, Amman'daki kraliyet sarayı yakınında muhalif seslerin daha yüksek çıkmasıyla önemli bir soru olarak kalmaya devam ediyor.

Ürdün ulusal kimliğinin üretilmesi

Bedevi Doğu Ürdün kuvvetlerini organize eden ve ilk Ürdün ordusunu yöneten İngiliz General John Glubb Paşa tarafından geliştirilen bir kavram olan Gümüş Jübile, Ürdün'ün ulusal kimliğine ilişkin kritik içgörüleri ortaya koyuyor ve Bedevi mirasını Ürdün kültürünün temel taşı olarak vurgulamaya özen gösteriyor.

Bu "miras", 1920'de İngiliz çıkarlarını güvence altına almak için Bedevi ve aşiret güçlerini kuran İngiliz Filistin Yüksek Komiseri Herbert Samuel tarafından daha da şekillendirildi. Bu bağlamda "ulusal kimlik" anlatısı, anti-hegemonik ve anti-kolonyal kimlikleri marjinalleştirmek için kurumsal bir araç olarak hizmet eder.

Dekolonyal teori, "ulusal kimliğin" toplumları içeriden kontrol etmek ve parçalamak için nasıl kullanıldığını eleştirel bir şekilde inceler: Etkili bir oryantalist düşünür olan Bernard Lewis, Osmanlı İmparatorluğu'nun son yüzyılında bu konuya dikkat çekmiş ve bu tür kimliklerin tahakküm ve sömürgeciliğe karşı direnişi nasıl baltaladığını vurgulamıştır.

Bu model, bağımsızlık sonrası Ürdün, Mısır ve Suriye'de, ulusal söylemlerin Batılı, genellikle Avrupalı çıkarlarla uyumlu olduğu gözlemlenebilir.

Filistinli yazar ve düşünür Munir Şefik, Journey through the Embers (Közlerin İçinden Yolculuk) adlı kitabında, 1948 sonrası Ürdün Komünist Partisi ile yaşadıklarını anlatıyor ve Ürdün kimliğinin Nekbe'den sonra nasıl yükseldiğini ve 1962'de başbakan Vasfi et-Tal yönetiminde nasıl katılaştığını detaylandırıyor.

Bu kimlik, Ürdün devleti ile Filistinliler arasındaki Eylül 1969 krizinin ardından siyasi sahnede çok önemli bir rol oynadı. Amman'ın politikası sürekli olarak Filistin meselesinin yükünü ve siyasi yansımalarını hafifletmeyi amaçladı. 

Joseph Massad'ın Colonial Effects: The Making of National Identity in Jordan (Sömürge Etkileri: Ürdün'de Ulusal Kimlik Oluşumu) adlı kitabı, sömürge kimliğinin bölgede nasıl oluşturulduğunu araştırıyor. Ürdün doğumlu Filistinli akademisyen, Glubb Paşa'nın Ürdün Silahlı Kuvvetleri'ni kurmasının "gizli oryantalist" bir konsepte dayandığını ve Arap Lejyonu'nu Batılı turistleri hedef alan Bedevi gösterileri için bir model olarak konumlandırdığını savunuyor. Sonuç olarak, Ürdün kimliği göçebeliğin kurumsallaşması ve sömürge geçit törenlerinin sürdürülmesi üzerine inşa edildi.

Ürdün, imparatorluk fırtınasını atlatıyor

1953 yılı, ABD'nin bir önceki yıl Yunan ve Türk borç yönetimini İngilizlerden devralmasıyla birlikte, İngiliz egemenliğinden ABD egemenliğine çok önemli bir geçişe tanıklık etti. İran'da 1953'te CIA tarafından tasarlanan ve Şah'ı yeniden iktidara getiren darbe, Washington'ın Batı Asya'daki yeni stratejilerine bir başka örnek teşkil etti. İngiltere, Fransa ve İsrail'in Mısır'a karşı saldırganlığını içeren 1956 Süveyş Krizi, Avrupa etkisinin ABD hegemonyası lehine düşüşünü sağlamlaştırdı.

CIA'in Ürdün, İran ve Fas stratejileri, ani darbeleri önlemek için piyadelere güvenmek yerine krallığın hava kuvvetlerinin sadakatini sağlamaya odaklandı. Bu darbe karşıtı doktrin, hava kuvvetlerinin sadakatine ve ABD'ye emanet edilen güvenlik hizmetlerine dayanan istikrarıyla Haşimi Krallığı'nın kimliğini teşkil etti.

Bununla birlikte, kraliyet sarayının dayanıklılığı, onu devirmek için ciddi muhalefet çabalarının olmamasına da bağlıydı. Filistinli tarihçi Kemal Halef et-Tevil'in üçlemesi, Arap Tarihine Yeni Bir Ziyaret, o dönemin politikalarının çoğunu açıkladı.

Mısır'ın Cemal Abdünnasır, Iraklı Abdülkerim Kasım gibi devrimci liderler ve hatta Baasçılar (Iraklı ve Suriyeli) Ürdün'e düşmanlıkları ve oradaki monarşiyi devirmeleri konusunda ciddi değillerdi. Gerçekten de, Ürdün monarşisinin varlığını sürdürmedeki başarısı, muhaliflerinin onu devirmek konusunda ciddi bir irade eksikliğine bağlanabilir.

Amman, hasımlarının çelişkilerinden yararlandı ve durumları kendi lehine kullandı. Bu, Afgan cihadını Batı'nın çıkarlarıyla uyum sağlamak için ve daha sonra 2003 sonrası Irak cihadını direniş güçlerine ve İran'ın Irak'taki ABD karşıtı varlığına karşı koymak için nasıl kullandığıyla açıkça görülüyor.

Aksa Tufanı ve Ürdün'deki dalgalanma etkileri

Ürdün'ün stratejik angajmanları, Richard Perle'nin Likud politikaları ve Irak Baas hükümetinin devrilmesine ilişkin analizinde belirtildiği gibi, Ürdün'ün bu jeopolitik değişimlerdeki rolüne ek olarak, Suriye ve Irak arenalarını içeriyor.

Hamas liderliğindeki Filistin direniş operasyonu Aksa Tufanı, İsrail'in ulusal güvenliğine ağır bir darbe olmanın ötesinde, kurtuluş hareketlerinin yüceltilmesini yeniden alevlendirdi ve Arap halkının rolünü ve konumunu yeniden şekillendiriyor. 7 Ekim sabahı Gazze'den başlatılan bu operasyonun yankıları hızla Amman ve Kahire'ye yayıldı.

Yine de Ürdün, 13 Nisan'da İran'ın misilleme saldırılarına karşı İsrail hava savunma operasyonlarında ön saflarda yer aldı. Ve bugün Amman, bir NATO ofisi açan ilk Arap başkentidir. Siyasi ve ekonomik olarak savunmasız bir devlet olan ve bölgesel çatışmanın dışında kalmaktan fayda sağlayan Ürdün, Ürdünlüler Gazze konusunda kaynarken, neden birdenbire İsrail ve Batı'nın hizmetine kendini kaptırıyor?

Tel Aviv'in Gazze Şeridi'ne yönelik savaşı, aynı zamanda, 1967 Arap-İsrail savaşına kadar Ürdün tarafından yönetilen bir bölge olan işgal altındaki Batı Şeria'ya yönelik bir savaştır. Batı Şeria, mevcut çatışmanın temel taşı ve hem İsrailliler hem de Filistinliler için en büyük ödüldür. İsrail'in 1982'de Lübnan'ı işgalinden bu yana, Batı Şeria yerleşim, yerinden edilme ve yer değiştirme için birincil hedef olmuştur.

Örneğin, Beyrut işgalinden hemen sonra, Menahem Begin'in İsrail hükümeti, Filistin Kurtuluş Örgütü'nden (FKÖ) ayrı bir güvenlik ve hukuk paradigması oluşturmak için Batı Şeria'da köy ve mahalle komiteleri kurmaya çalıştı.

Aksa Tufanı sonrası yaşananların temelde önce Batı Şeria, ardından da tüm Filistin toprakları üzerinde bir mücadele olduğunu söylemek abartı olmaz.

İşgal yönetiminin Gazze'ye yönelik saldırısının ilk gününden itibaren Batı Şeria'da baskı ve yerleşim önlemlerini hızla uygulamaya koyması bu stratejik önemi gözler önüne seriyor.

Ancak İsrail'in fazla güç ve Filistin Yönetimi güvenlik servislerinin işbirliğiyle kolaylaştırılan eylemleri, Ürdün'ün Batı Şeria'ya giden direniş tedarik yollarını engellemedeki uzun süredir devam eden rolü olmadan başarılı olamazdı. Bu gerçek, bugün tüm büyük karar alma organları tarafından kabul edilmektedir ve Ürdün'ü her iki taraf için de önemli bir hedef haline getirmektedir.

Kudüs Haber Ajansı - KHA

ÇEVİRİ ANALİZ, 17 Temmuz 2024 04:11