İran'ın Nükleer Stratejisi Ve ABD

13 Aralık'ta Washington Enstitüsü, Michael Eisenstadt, Mahsa Rouhi ve Suzanne Maloney ile sanal ortamda bir Politika Forumu düzenledi. Eisenstadt, Enstitü'nün Kahn Üyesi, Askeri ve Güvenlik Çalışmaları Programı'nın direktörü ve ‘İran'ın Nükleer Riskten Korunma Stratejisi: İslam Cumhuriyeti'nin Yayılma Hesabını Şekillendirme’ adlı yeni çalışmasının yazarıdır. Rouhi, Ulusal Savunma Üniversitesi Ulusal Stratejik Araştırmalar Enstitüsü'nde Stratejik Araştırmalar Merkezi'nde araştırma görevlisidir. Maloney, Brookings Enstitüsü'nde Dış Politika Programı'nın başkan yardımcısı ve direktörüdür. Aşağıda bir raportörün açıklamalarının özeti yer almaktadır.

Michael Eisenstadt

ABD'nin İran'ın nükleer programına ilişkin politika tartışması genellikle yayılma sürecinin teknik boyutlarına (santrifüjler, kırılma süreleri, silahlanma) dar bir şekilde odaklandı ve rejimin nükleer silah elde etmesini önlemek konusunda esas olarak yaptırımlar ve diplomasiden medet umdu. Bununla birlikte, İran'ın nükleer hırslarına etkili bir şekilde karşı koymak, korunma stratejisini yönlendiren siyasi ve jeostratejik hususların daha derin bir şekilde anlaşılmasını ve nükleer seçeneğini yolun kenarına atmasını sağlamak için ulusal gücün tüm araçlarını kullanan daha bütüncül bir yaklaşımı gerektirir.

İran'ın nükleer silah programı, 1980'lerin ortalarından (İran-Irak Savaşı sırasında) 1990'ların sonlarına kadar yeni ortaya çıkan riskten korunma ile başladı. İslam Cumhuriyeti daha sonra 1990'ların sonlarından 2000'lerin başlarına kadar bir bomba üretmek üzere bir çarpışma programını (AMAD Planı) yürüttü ve bunu 2000'lerin ortalarından günümüze kadar ihtiyatlı bir riskten korunma stratejisi izledi. Bu stratejiyi, bir çarpışma programının potansiyel risklerinin ve maliyetlerinin beklenenden daha büyük olduğu sonucuna varması sonucu benimsedi. Dahası, bu faaliyetlerin diğer önemli çıkarları tehlikeye attığına (uluslararası izolasyondan kaçınmak) inandığında veya bunu yaparken diğer hedeflere ulaşılmasını kolaylaştırdığına (yaptırımların hafifletilmesi; uranyum zenginleştirme programının meşrulaştırılması) inandığında nükleer programın bazı kısımlarını durdurmayı (2003) veya tersine çevirmeyi (2013, 2015) seçmiştir. Yine de bu durumlarda bile, programı başka şekillerde ilerletmeye devam etti.

Bu belirsiz ve biraz da kararsız riskten korunma stratejisi, ABD politikası için fırsatlar sunabilir. Washington, Tahran'ı, bölünebilir bir malzeme yığınağı, nükleer bir patlama veya bir bomba üretimi peşinde koşmanın büyük riskler ve maliyetler doğuracağına ve bu nedenle nükleer kısıtlamanın kendi çıkarlarına uygun olduğuna ikna etmeye çalışmalıdır. Bu hedefe ulaşmak için sert yaptırımlar ve güvenilir bir askeri tehdit gerekli olsa da bu tür önlemler tek başına yeterli olmayabilir. ABD'nin, İran'ın yayılma hesabını etkilemek için başka kaldıraçlar kullanan bir şekillendirme stratejisi oluşturması gerekiyor.

Örneğin; Tahran'a, Washington'un Ortadoğu'da defalarca dramatik politika U dönüşleri yaparak bölgedeki kargaşadan kaçınmaya çalıştıktan sonra büyük askeri operasyonlar gerçekleştirdiği hatırlatılmalıdır. Rejim ayrıca, nükleer bilimcilerini, tesislerini veya arşivlerini sabotajdan, siber saldırılardan veya yabancı istihbarat servislerinden korumadaki kanıtlanmış yetersizliği ışığında, nükleer silah aramanın akıllıca olmayacağını, çünkü gerektiğinde arızalanabileceklerini veya İran'ın içinde patlayabileceklerini anlamalıdır. Dahası, çift kullanımlı (konvansiyonel ve nükleer silahlı) bir füze gücünün oluşturulması, İran'ın konvansiyonel füze cephaneliğinin askeri anlamda etkisini zayıflatabilir ve nükleer konusunda "uyarı üzerine fırlatma" duruşunu benimseyen İsrail gibi düşmanlarla bir kriz veya çatışma sırasında yanlış hesaplamalar yapma potansiyelini artırabilir. Son olarak, üst düzey İranlı yetkililer İsrail'in nükleer bir saldırıya karşı kırılganlığına dikkat çektiler, ancak ülkelerinin yüksek kentleşme oranı, yoğun şehirleri ve Tahran'ın siyasi, ekonomik ve askeri merkeziliği nedeniyle oldukça savunmasız olduğu hatırlatılmalıdır.

Özetle, İran'ın yayılma planını şekillendirmek için daha fazla şey yapılması gerekiyor, çünkü İran giderek daha büyük miktarlarda uranyumu daha da yüksek seviyelerde zenginleştiriyor. Aksi takdirde, eylemsizlik, ABD'nin on yıllardır kaçınmak için çalıştığı sonuca yol açabilir.

Mahsa Rouhi

İran'ın caydırıcılık stratejisinin üç ayağı, vekil güçlerini, füze gücünü ve nükleer programını kullanmasıdır. İlk iki yetenek hemen erişilebilir ve bugün kullanılıyor, nükleer silah programı ise arzulanan ve uzun vadeli bir hedef. İlk iki sütunun gücü göz önüne alındığında, İran periyodik olarak konvansiyonel askeri yeteneklerini geliştirmeye devam ederken ekonomik faydalar karşılığında nükleer programını kısıtlamaya istekli olmuştur.

Washington'un kısa vadede nükleer programı frenlemek için pek çok seçeneği yok, bu yüzden İslam Cumhuriyeti'ni sarsan rejim karşıtı protestolar, Ukrayna'daki savaş ve Çin'in yükselişi gibi zorlukların ortasında Tahran'la çatışmayı tırmandırmaktan kaçınmaya odaklanmalıdır. ABD ve İsrail, İran'ın nükleer tesislerine yönelik sınırlı saldırıları simüle ettiler; ancak Tahran caydırıcılık stratejisini, bu tür eylemlere verdiği yanıtın sınırlı olmayacağını, daha ziyade, topyekün savaş olmasa bile, bölgedeki diğerleri için çok yüksek maliyetlere yol açacağını açıkça ortaya koymaya odakladı.

İran'ın eninde sonunda Batı ile ekonomik ilişkilerini normalleştirebileceği ve bir parya devleti olmaktan kaçınabileceği vizyonu neredeyse tamamen buharlaştı. ABD'nin Ortak Kapsamlı Eylem Planı'ndan (JCPOA) çekilmesinden ve ardından anlaşmanın yeniden tesis edilmesindeki başarısızlıklardan sonra, İran liderleri nükleer uzlaşma ve yaptırımların hafifletilmesinin anlamlı faydalar sağlayacağına inanmıyor. Rejimin son insan hakları ihlalleriyle ilişkili yeni yaptırımlar nedeniyle, Ortak Kapsamlı Eylem Planı ile ilgili yaptırımların hafifletilmesinin anlaşmaya geri dönüşü haklı çıkarmak için yeterli olması muhtemel değildir. Bu faktörler, bir sonraki ABD yönetiminin politikaları hakkındaki belirsizlikle birleştiğinde, İran'ın örtülü caydırıcılıktan elde ettiği kaldıraçtan vazgeçmeyeceği anlamına geliyor - aslında, şu anda liderleri arasında nükleer silah edinmeye her zamankinden daha fazla destek var.

İleriye dönük olarak, ABD, İran'ın daha fazla yatay tırmanışının (uranyum stokunu artırma) veya dikey tırmanışın (silah sınıfına sınırına kadar zenginleştirme) sonuçlarını açıkça tanımlamalıdır. İran'ın nükleer tesislerine yönelik olası saldırılarla ilgili olarak, herhangi bir İsrail saldırısının muhtemelen ABD ile birlikte olacağı varsayılmaktadır, ancak böyle bir saldırının nasıl görüneceği pek net değildir. Washington, kırmızı çizgiler çizerek Tahran'ı test etmeli, ardından tepkisini değerlendirmek için bu çizgiler aşıldığında harekete geçmelidir. Bu, ABD'li politika yapıcılara değerli bilgiler verirken, aynı zamanda askeri seçeneğin güvenilirliğini kademeli olarak geri kazanacaktır.

Suzanne Maloney

Mevcut nükleer tartışmanın en önemli yönü, artık Ortak Kapsamlı Eylem Planına odaklanmamasıdır. Yirmi yıldan fazla bir süredir, ABD'nin İran nükleer meselesindeki politikası diplomasi ile yürütüldü, ancak konu Washington'da o kadar partizan hale geldi ki tartışma odağını kaybetti. Diplomasi en çok arzu edilen seçenek olmaya devam ediyor, ancak Ortak Kapsamlı Eylem Planı'nı canlandırmak bu noktada seçenekler içinde görünmüyor, bu nedenle politika yapıcılar başka seçenekler aramaya başlamalı. Basitçe söylemek gerekirse, Ortak Kapsamlı Eylem Planı'nın tohumlarının on yıldan fazla bir süre önce ekilmesinden bu yana hem İran'da hem de ABD'de zemin değişti.

Örneğin, İran'da devam eden protestolar şu anda rejim için varoluşsal bir tehdit oluşturmasa da, dış politika konuları da dahil olmak üzere rejimin karar alma sürecini etkiliyor. Jeopolitik değişimlerin de etkisi var. Çin ve Rusya'nın artan etkisi, Batı'ya uygulanabilir bir ekonomik ve güvenlik alternatifi sunarak Tahran'a doğrudan fayda sağlıyor. Rejim artık Batılı şirketleri birincil ticaret ortakları olarak kullanmakla ilgilenmiyor ve Çin'e dayanan bir ekonomik geleceğe ve Rusya'ya dayanan bir güvenlik geleceğine güveniyor. Bu nihayetinde kaybedilen bir bahis olabilir, ancak Tahran'ın muhaliflere yönelik saldırılar ve Batılı yetkililere karşı komplolar da dahil olmak üzere yurtdışında şiddete başvurma konusundaki artan istekliliği, artan tırmanma riskinden uzak durmadığını gösteriyor.

Buna göre, ABD'nin kırmızı çizgilerini netleştirmeyi ve güvenilir askeri güç tehdidini yeniden kurmayı gerektiren uygulanabilir bir B Planı'na ihtiyacı var. Yine de rejimin planlarını şekillendirme kabiliyeti konusunda gerçekçi olmalı. Washington, tırmanışa karşı yan yolları tercih etse de, İran liderlerinin uzun yıllardır ABD baskısından veya iknasından etkilenmeden belirli pozisyonlarda bulunduklarını da kabul etmelidir. Karar vermelerindeki kilit faktörlerden biri, ABD'nin veya İsrail'in belirli bir tırmanışa yanıt olarak askeri eylemde bulunmaya gerçekten istekli olduklarına inanıp inanmadıklarıdır. ABD'nin Afganistan'dan çekilmesinin ve stratejik rekabete açık bir şekilde kaymasının ardından, Biden yönetiminin yeni bir Ortadoğu çatışması için çok az iştahı var gibi görünüyor. Yine de gerekirse harekete geçmeye istekli olduğunu göstermelidir.

Ülke içinde, bir zamanlar Ortak Kapsamlı Eylem Planı'nı kabul eden İran'daki pragmatistler tabii ki nükleer programdan vazgeçmekten yana değillerdi - sadece anlaşmayı kabul etmenin daha faydalı olduğunu gördüler. Ancak bugün İran'ın liderleri Batı'dan tecrit edilmekten hiç korkmuyor gibi görünüyor. Daha ziyade, ülkenin bir eşik nükleer devlet olarak konumunu korumakta rahat görünüyorlar, elde ettikleri yeteneklerden vazgeçmek istemiyorlar. Nihayetinde, örtülü caydırıcılık, rejime dış güçlerin baskısına karşı çok değerli bir savunma sağlıyor.

Kudüs Haber Ajansı - KHA

ÇEVİRİ ANALİZ, 20 Aralık 2022 20:34