İran: Örtünmek Ya Da Örtünmemek

İran'da Eylül ayında başlayan protestoların patlaması, İslam Cumhuriyeti'nin "başörtüsü yasası" ile ilgili değil, sözde ahlak polisinin – Geşt-e-İrşad (sadece İrşad veya İngilizce'de "rehberlik devriyesi" olarak da bilinir) – açık saçık giyinmiş olduğu düşünülen sıradan İranlı kadınlara karşı suistimalleri ve aşırılıklarıyla ilgiliydi.

Halkın hoşnutsuzluğu, İrşad tarafından yakalanan Mehsa Emini'nin gözaltında öldüğünün yaygın olarak duyurulmasıyla tetiklendi.

İranlı polis yetkilileri tarafından daha sonra yayınlanan video görüntüleri, Emini'nin ölümünün, resmi otopsisinin de gösterdiği gibi kişisel sağlık geçmişi nedeniyle -iddia edilen "dayaklardan" değil- gerçekleştiğini gösterse de İranlılar, Emini’nin yaşadığı stresin bu ölümü tetiklemiş olabileceğini savundu.

Takip eden haftalar boyunca, protestolar ayaklanmalara dönüştü ve hem siviller hem de güvenlik güçleri olmak üzere insanlar öldürüldü. İki tarafın birbirine ateş edip etmediği ya da dış provokatörlerin oyunda olup olmadığı, bu yazının konusu değildir.

Asıl soru, bu son olayların İran'ı nereye götüreceği ve başörtüsü konusundaki kamuoyu duyarlılığının ülkenin yönetim organları tarafından ele alınıp alınmayacağı ve eğer alınacaksa nasıl ele alınacağıdır.

İran'ın oldukça dağınık karar alma merkezleri

İran hiçbir şekilde Batı ana akım medyasında sıklıkla tasvir edilen "karikatür diktatörlüğü" değildir. Dini Lider Ayetullah Ali Hamaney stratejik konularda nihai otorite olmaya devam ederken, içteki eleştirilere karşı koymak nadiren kullandığı bir ayrıcalıktır.

Hamaney, İran'ın Batılı güçlerle nükleer görüşmelerine ne kadar karşı olsa da, eski Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani hükümetinin, ekonomik ilişkileri normalleştirme ve İran'ın o zamanki izolasyonunu sona erdirme arzusuyla, müzakere gündemine devam etmesine tamamen izin verdi.

İran'da muhtemelen Hamaney kadar hararetli bir şekilde kayıtlara geçen, Batı'ya asla ve asla güvenilmeyeceği ve İran'ın en büyük gücünün ekonomik olarak kendi kendine yeterliliğinde ve Batı'nın egemen olduğu küresel ağlardan tam bağımsızlığında yattığı uyarısında bulunan hiçbir şahsiyet yoktur.

Yine de Hamaney arkasına yaslanıp Ruhani yönetiminin, en derin ulusal inançlarıyla tamamen çelişen bir politika izlemesine izin verdi.

Bununla birlikte, Dini Lider'in eylemleri, bugün İran'ın karar alma süreçlerinin doğasında bulunan dağınıklığa işaret ediyor. Devlette tek bir otorite yoktur. Kararlar ya işbirliği içinde ya da İran medyasında, parlamento tartışmalarında veya kapalı kapılar ardında ortaya çıkan ateşli ve çoğu zaman ciddi toplumsal anlaşmazlıklarla alınıyor.

Özünde, İran'ın bugün üç ana güç merkezi var: Birincisi, Dini Lider ve ordu, polis gücü, İslam Devrim Muhafızları Ordusu ve milyonlarca güçlü gönüllü Besic güçlerini içeren çeşitli devlet organları.

İkincisi, İran hükümeti ve seçilmiş cumhurbaşkanını, kabinesini, ülkenin bakanlıklarını ve parlamentosunu içeren devlet kurumları.

Üçüncüsü, İslam Cumhuriyeti için dinin, eylemlerin ve davranışların yorumlanmasını etkileyen binlerce Şii alim, otorite ve etkileyiciden oluşan İran'ın dini merkezi Kum havzası.

Her üç güç merkezi de devlet politikasını çeşitli şekillerde etkiliyor ve her birinin talihi farklı zamanlarda açıldı ya da kapandı. Bu merkezlerin her birinde geniş bir destekçiler, kurumlar, medya, ekonomik çıkarlar ve etkili kişilikler ağı bulunmaktadır. Diğer demokratik toplumlarda olduğu gibi, bakış açılarının dikkate alınması ve eyleme geçirilmesi için yarışırlar.

Bir an için tek bir kişinin veya karar alma organının başörtüsü kadar karmaşık ve sembolik bir konuda bir direktif yayınlayabileceğini hayal etmek, İslam Cumhuriyeti'nin siyasi organı içindeki karmaşıklık, çelişkiler ve çeşitlilik hakkında kesinlikle bilgisiz olmamak anlamına gelir.

Ülke içinden izlenimler

Kasım ayı sonlarında Tahran'a yaptığım iki haftalık bir ziyaret sırasında, Kovid seyahat kısıtlamaları nedeniyle Ocak 2020'de ara verdiğim önceki ziyaretlerimden önemli farklılıklar olduğunu gözlemledim.

2020'de İran'ın başkentine yaptığım son ziyarette, zaman zaman restoranlarda başörtüsüz oturan İranlı kadınları görüyordum. Ancak bugün, kadınlar sokaklarda, alışveriş merkezlerinde, havaalanında, geleneksel pazarlarda, üniversitelerde ve parklarda, hem şehir dışında hem de şehir merkezinde, geleneksel baş örtüsü olmadan yürüyorlardı.

İran başörtüsü üzerine mevcut hararetli söylemde son derece önemli olan şey, bu "açılma" eğiliminin Eylül ayında protestolarla başlamamış olmasıdır. Bu kritik ayrıntı, Batı medyasının anlatısında tamamen bahsedilmiyor.

Birçok İranlı kadın – son ziyaretimden bu yana geçen üç yıl içinde – başörtüsünü çıkardı ve çektiğim fotoğraflarımdaki sahneler yıllardır norm haline geldi. Pandemi bu yıllarda sosyal normların gevşemesine yardımcı oldu mu? Sorduğum hiç kimsenin net bir cevabı yoktu. "Sadece normalleşti," cümlesi yaygın bir nakarattı.

Bugün, İranlı hanımları – genç ve yaşlı – başörtüsüz, eşarplı ve çarşaflı halde aynı sokaklarda birlikte yürürken görebilirsiniz; herkes kendi işini yapıyor ve kendi işine bakıyor.

Bu büyüleyici bir gelişmedir, çünkü İran'da yasalara göre başörtüsü zorunludur. Yine de İrşad sahneye çıkana kadar kimse bu yasayı zorla uygulamıyor.

Bu önemlidir, çünkü İrşad her zaman sahnede değil. 2006'dan beri yürürlükte olan bir organ olmalarına rağmen, İranlı yetkililer onları yalnızca belirli aralıklarla harekete geçiriyor gibi görünüyor: belki de Kum ahlak sorunları konusunda huzursuz oluyor ya da muhafazakarlar reformistler üzerinde nüfuz sahibi olmak için yarışıyor ya da ülke sınırlarında jeopolitik gerilimler var.

Mesele şu ki, İrşad hiçbir zaman İran sokaklarında sabit olmadı, ancak genellikle ülkenin bir yerinde meydana gelen siyasi gelişmelerin bir şeyin sonucu olarak ortaya çıktı.

Yetkililer başörtüsünü görüşmek üzere toplandı

Bununla birlikte, üç ay süren protestolar ve ayaklanmalardan sonra, başörtüsü meselesi İslam Cumhuriyeti'nin rakip güç merkezleri arasında kendini gösteriyor gibi görünüyor.

Kişisel tecrübelerime göre, İran'ın Hamaney'in otoritesi altında faaliyet gösteren Devrim Muhafızları gibi güvenlik kolları, başörtüsü konusundaki kavgaya en az karışanlardır. Onlar daha çok, yabancı sızma, sabotaj, terörle mücadele operasyonlarına ve savaşa odaklanıyorlar, günlük yaşama ve davranışlara değil.

Başörtüsü, İslam Cumhuriyeti'nin bir "sembolüdür" ve semboller – Batı Asya ve ötesinde yürütülen sayısız melez savaşta gördüğümüz gibi – dış provokatörler için ilk ve en kolay hedeflerdir.

Muhalefeti sembolize etmek için ulusal bayrağın renklerini değiştirmek, milli marşın yerini almak üzere küçük şarkılar bestelemek ya da kadınları başörtülerini çıkarmaya ve videoya kaydetmeye teşvik etmek gibi eylemler hibrit savaşın alçakta asılı meyveleridir.

Ocak 2018'de sınırlı bir dağıtımı olan ve okuyucuları özellikle güvenlik görevlileri ve 'İlkeciler' olan özel bir İran yayını tarafından yapılan bir röportajda, bu araçların Suriye ve İran'da kullanımı hakkında sorular soruldu. Uzunlukla ilgili bazı düzenlemelerle birlikte yanıtım aşağıda:

"Sembolik sloganlar, pankartlar ve aksesuarlar, batı tarzı 'renkli devrimlerin' temel bir parçasıdır. İran, bu araçların tam etkisini 2009 seçimlerinde 'Yeşil' hareketinde gördü. Geniş bir kitleye anında anlaşılabilir bir temayı veya özlemi özetlemek için görsel araçların (bir resim bin kelimeye bedeldir) kullanılması basit bir pazarlama tekniğidir. İnsanlar bunu seçimlerde her zaman yapıyorlar, ancak şimdi bu kavramlar jeopolitik düzeyde bilgi savaşında etkili bir şekilde kullanılıyor.

Suriye'de yeşil sömürge dönemi bayrağının kullanılması, daha fazla sayıda Suriye nüfusunu hızla 'muhalefet' çadırına çekmenin kolay bir yoluydu. Temel olarak, hükümetle ilgili bir şikayeti olan herkes - siyasi, ekonomik, sosyal, dini olsun - bu yeni bayrak altında protesto hareketiyle özdeşleşmeye çağrıldı. Suriyeli aktivistler, Cuma protestoları gibi bir adlandırmayla gösterileri İslamileştirmeye çalışan bir dil kullanarak muhalefetin yönünü oluşturmak üzere kitleleri harekete geçirmeye başladı.

Sloganlar ve aksesuarlar, halkın ‘çekimser’ kesimlerini hükümet karşıtı bir pozisyonu benimsemeye çekmek için kullanılması kolay propaganda hileleridir. Kimlik araçları, rejim değişikliği operasyonlarının temel bir bileşenidir. Yenilerini oluşturmak için mevcut ulusal sembolleri gayri meşrulaştırmanız gerekir.

İran'da başörtüsüz genç kadın imajı hızla sosyal medyadaki protestoların sembollerinden biri haline geldi. İronik olarak, başörtüsü potansiyel olarak 1979 İslam Devrimi için bir ‘kimlik payandası’ olarak görülebilir - farklı bir siyasi veya dini görüşü hemen tanımlayan kolayca tanımlanabilir bir sembol. Sonuç olarak, İran'a yönelik dış destekli propaganda saldırılarında, başörtüsü aşağı yukarı her zaman meşruiyetten arındırılacak veya alay edilecek bir hedef olacaktır."

Röportaj, başörtüsüz bir fotoğrafımla birlikte yayınlandı. Birkaç hafta sonra, Devrim Muhafızları'nın Kudüs Gücü ile yakından bağlantılı olduğu bildirilen üst düzey bir İranlı analistten bir mesaj aldım. Başörtüsü hakkındaki yorumlarımın ekran görüntüsünü gönderdi ve bunu yazıp yazmadığımı sordu. Sürpriz bir şekilde, değerlendirmeme tamamen katıldığını söyledi.

Başka bir vesileyle, İran Devrim Muhafızları destekli yayın organı Cevan, bölgesel Direniş Ekseni üzerine özel sayıda yayınlanan bir dergi için Suriye makalelerimden birinin çevirisiyle birlikte bir röportaj talep etti. Yine başörtüsüz bir fotoğrafımı yayınladılar.

Örtünme ve devlet

Basitçe söylemek gerekirse, başörtüsü İran'ın güvenlik birimleri için öncelikli bir konu değil. Masada daha önemli meseleleri var. Ancak Kum'un içindeki ve dışındaki ilahiyatçılar için hayati bir konudur.

Ve belki de onu giymeyi seçen ve zorbalığa uğramak istemeyen milyonlarca İranlı kadın için de hayatidir; tıpkı 1936'da o zamanki hükümdar Rıza Şah Pehlevi'nin geleneksel İslami baş örtüsünü yasakladığı zaman büyükannelerinin yaşadıkları gibi.

"Başörtüsünün yasaklanmasıyla birlikte, birçok kadın yıllarca evlerinin içinde kaldı ya da çıkmaları gerektiğinde, onları ifşa etmek için güç kullanacak olan polisle yüzleşmekten kaçınmak adına sadece karanlıkta ya da arabaların içinde gizlenmiş bir şekilde evden ayrıldı. Daha yaşlı Hıristiyan ve Yahudi kadınlar bile başörtüsü yasağına uymakta zorlanıyorlardı" diye yazıyor Meryem Sinai – ironik bir şekilde, bugünlerde İranlı muhalifler için 7/24 propaganda yürüten Suudi destekli yayın Iran International için.

Bu meseleler bir yana, İran'ın güvenlik liderlerinin bugün din adamlarına sunacakları alışılmadık derecede güçlü bir davaları var: "Saygı duyduğumuz başörtüsü, ulusal güvenlik alanına girdi. Dış destekli gündemler, rejim değişikliği operasyonlarını teşvik etmek için başörtüsünü silahlaştırdı." Bu, din adamlarının son olaylar göz önüne alındığında tartışabilecekleri bir pozisyon değildir.

Belki de bu sebepten İranlı yetkililerin, potansiyel olarak İrşad'ın askıya alınması veya dağıtılması da dahil olmak üzere, tehdidi masadan kaldırmak için bir dizi seçeneği değerlendirdiği ve bunun yerine, hem erkekler hem de kadınlar için ülke genelinde İslami alçakgönüllülüğü öğretmek ve tavsiye etmek için genel bir programla değiştirileceği bildirildi.

Eski İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinejad'ın yönetimi altında kurulan İrşad haftalardır sokaklardan çekilmiş durumda. Ve İran'ın üç ana otorite merkezi, kalan gerilimlerin nasıl sakinleştirileceği ve nüfusun değişik kesimleri arasındaki bu toplumsal şikâyetin nasıl ele alınacağı konusunda derin bir tartışma içinde.

İlginçtir ki, bu gelişme, "mutava" nın (Suudi dini polisinin) 2016'da kraliyet kararnamesiyle bir zamanlar kontrol edilmeyen yetkilerinden ve ayrıcalıklarından mahrum bırakıldığı Suudi Arabistan durumunu bir anlamda yansıtıyor. O zamandan beri, kadınların halka açık yerlerde örtünmeden gezdiğini ve geleneksel siyah abaya'yı normal kıyafetlerinin üzerine giymediklerini görmek daha yaygın hale geldi -bunu zorunlu kılan hiçbir Suudi yazılı yasası olmamasına rağmen.-

Kum – ve diğerleri – başörtüsü yasasını geri çekmeyi asla kabul etmeyecektir. Zaten mesele, bu yasanının yürürlükte olmasının sınırlı bir kesim tarafından hevesle arzulanmasıydı. İran’ın başörtüsü yasası da, değişik ülkelerin kitaplarında kalan “dişsiz” birçok yasa ile benzer bir kadere maruz kalabilir.

Ancak İran tarafından başörtüsü konusunun daha nazik bir şekilde ele alınması beklentilerine, devleti baltalamak için bu dindarlık sembolünü kullanmaya çalışanların dişlerinin acımasızca sökülmesi de eşlik edecektir.

Kudüs Haber Ajansı - KHA

ÇEVİRİ ANALİZ, 12 Aralık 2022 19:37