Düşman Liderliğinin Farkındalığı Değişiyor

Çatışma mantığında siyasi pozisyonlar, yalnızca içerikleriyle ölçülmez; güç dengesindeki veya çatışmanın taraflarından birinin stratejik algısındaki değişimleri de içeren dönüşümlerin göstergeleri olarak da yorumlanır. İşte tam da bu noktada Binyamin Netanyahu’nun, “İsrail’in bazı düşmanları, güçlerini yeniden kazanmaya çalışıyor ve İsrail bunu izliyor” şeklindeki son açıklamaları önem kazanıyor.

Mesele haberin kendisi değil, son savaş turlarından sonra İsrail bilincine yerleşen şeydir: Evet, özellikle Lübnan ve İran’daki Direniş Ekseni, ders çıkarma, seçeneklerine bağlı kalma ve gelecekteki her türlü zorluğa hazırlıklı olmak için saflarını yeniden örgütleme konusunda bu savaşlardan daha kararlı bir şekilde çıkmıştır.

Hiç şüphesiz savaşlardan sonra Direniş Ekseni’nin, sahadaki ve teknik deneyimlerden yararlanarak veya Lübnan ve İran’daki siyasi tabanı ve halk desteğini güçlendirerek, yeteneklerini yeniden inşa etmek adına kapsamlı bir çalışma başlattığını fark etmek için Netanyahu’nun açıklama yapmasını beklemeye gerek yok. Netanyahu’nun açıklamaları hem zamanlaması hem de içeriği itibarıyla, bu konunun İsrail’in siyasi ve güvenlik kurumlarının değerlendirmelerinde eksik olmadığını ve Netanyahu’nun esir değişim anlaşması ve Gazze’ye yönelik savaşın sona ermesinin ardından bunu iki şeyi hedefleyerek kasıtlı bir biçimde kamuoyuna duyurduğunu gösteriyor: İsrail halkını “sürekli teyakkuzda” tutmak ve askeri operasyonların sona ermesine rağmen dış tehdidin varlığını sürdürdüğünü ima etmek.

Bağlamdan Netanyahu’nun açıklamasının yalnızca medya boyutuyla sınırlı olmadığı, İsrail güvenlik servisleri tarafından yapılan bir iç değerlendirmeyi yansıttığı açıkça anlaşılıyor. Evet, Tel Aviv’in, Direniş Ekseni’nin -özellikle de Hizbullah’ın- savaşın etkilerinin üstesinden geldiğini ve yeteneklerini yeniden inşa etmeye ve gelecekteki saldırılara hazırlanmaya devam ettiğini kabul ettiği artık bir sır değil. Bu açıdan bakıldığında, İsrailli karar vericilerin düşüncelerine dair birkaç önemli sonuç ortaya çıkıyor:

Öncelikle, Hizbullah’ın sabitelerinin değişeceğine dair iddia boşa çıkmıştır. Tüm siyasi ve ekonomik değişimler ve sahadaki baskılar, direnişin tavrını değiştirmede veya vatanı savunmaya dair inancını terk etmeye zorlamada başarısız olmuştur. Aksine direnişe yönelik halk desteği güçlenmiştir ve bu durum, direnişin, toplumunda daha önce düşünülenden daha derin köklere sahip olduğunu doğrulayan ve sembolik mesajlar taşıyan en büyük buluşması “Seyyid’in Nesilleri” mitinginde açıkça görülmüştür.

İkincisi İsrail’in, Lübnan hükümetinin, siyasi ve ekonomik yolları kullanarak işgalci varlık için savaşın hedeflerini gerçekleştirebileceğini varsayan hesapları da boşa çıkmıştır. Netanyahu’nun Lübnan hükümetine “kararlarla değil, eylemlerle hareket etmesi” yönündeki önceki aleni çağrıları, İsrail’in Lübnan devletinin bu konudaki sınırlı performansından duyduğu hayal kırıklığını ve iç bölünmelere bel bağlamasının henüz meyve vermediği yönündeki artan farkındalığı yansıtmaktadır. Ancak bu, İsrail’in kendi bahsinden vazgeçtiği anlamına gelmemektedir. Evet, Siyonist varlık için bu mevzu, direnişe karşı daha geniş kapsamlı bir planının önemli bir bileşeni olarak kalmaya devam etmektedir.

Üçüncüsü İran’a karşı verilen savaş, Tel Aviv’in hedeflediği stratejik sonuçları elde edememiştir. Acı verici darbeler almasına rağmen İran, söz konusu darbeleri özümseyip savunma ve teknoloji programlarını hızlandırmak için bir katalizöre dönüştürmeyi başarmıştır. İsrail’in başta Hizbullah olmak üzere Direniş Ekseni’nde yapmak istediği etki gerçekleşmemiştir. Bu durum, direnişin toparlanmasında ve yeteneklerini geliştirmeye devam etmesinde açıkça görülmektedir. Şeyh Naim Kasım bunu, basit bir açıklamadan ziyade bir “taahhüt” olarak, yani direnişin yeni bir savunma savaşı başlatmaya ve Lübnan topraklarında olası bir işgalin yerleşmesini engellemeye hazır olduğunun bir beyanı olarak teyit etmiştir. Dahası direniş, tepelerin düşman işgalinde kalmasını ve sınır bölgesindeki mevcut durumu kabul etmeyecektir.

İsrail’in devam eden saldırıları, yol açtığı insani ve maddi kayıplara rağmen, direnişin iradesini kırmayı veya Lübnan’daki geniş topluluk içindeki konumunu zayıflatmayı başaramamıştır. Halkın bilincinde savaşın, sıradan bir askeri çatışmadan ziyade bir farkındalık, onur ve varoluş mücadelesi haline geldiği fikri pekişmiştir.

Bu veriler, özelde Hizbullah olmak üzere Direniş Ekseni’nin; sahada tetikte bulunuşunu, artan halk desteğini ve gelecekteki siyasi, ekonomik ve psikolojik zorluklara karşı hazırlıklı olma becerisini temel alan yeni bir denklemde kendilerini yeniden konumlandırabildiklerini göstermektedir. Öte yandan Tel Aviv, gücünün sınırlarının farkında gibi görünmektedir ve Netanyahu’nun uyarı üslubuyla da İsrail içindeki seferberliği sürdürerek stratejik kaybı telafi etmeye çalışmaktadır.

Netanyahu’nun “düşman, yeteneklerini yeniden inşa ediyor” şeklindeki itirafının, özünde İsrail’in son savaştaki performansını belirleyen varsayımlardaki bir kusurun ikrarı mesabesinde olduğu söylenebilir. Saldırılar, direnişi zayıflatıp atılımını frenleyeceğine direniş, bu süreçten daha örgütlü ve gürbüz çıkmıştır. Lübnan, direnişe baskı yapılan bir alan olmak yerine, boyun eğmeyi reddeden bir toplum direncinin bir modeli haline gelmiştir.

Evet, İsrail şu anda toparlanan bir direniş, giderek birbirine daha çok tutunan bir halk ve sabit stratejik seçeneklerle karşı karşıyadır. Tüm bunlar, Netanyahu’nun uyarı açıklamasındaki imaların tekabül ettiği şeydir ve savaş sonrası dönemin hedeflerine ulaşamadığının, bilinç mücadelesinin henüz çözülmediğinin ve işlerin, savaşı direnç ve küllerinden yeniden doğma becerisi dersine dönüştürmeyi başaranların lehine yavaş yavaş döndüğünün kabulü anlamına gelmektedir.

Kudüs Haber Ajansı - KHA

ÇEVİRİ ANALİZ, 17 Ekim 2025 21:50