Amerikan yönetiminin Lübnan’a yönelik yeniden başlayan saldırgan tavrı artık örtülere ihtiyaç duymuyor. Washington’ın diplomasiyle ilgilendiği tek konu, bölgeyi parçalama projesine katkı sağlaması.

Bu nedenle, ABD’nin özel temsilcisi Thomas Barrack’ın taşıdığı sözde “pozitif hava” da uzun ömürlü olmadı. Kısa sürede eski plağı yeniden çalmaya başladı: Hizbullah’ın silahsızlandırılması — her ne pahasına olursa olsun — gerekirse yeni bir iç savaş çıkarma pahasına.

Artık Washington’un parçalama planını gizlemek için incir yaprağına bile ihtiyacı yok. Temsilcisi açıkça şöyle diyor: “Hizbullah’ın silahsızlandırılmasından duyulan korku ve Lübnan hükümetinin bunu başaramaması, yeni bir iç savaşa yol açabilir.”

Bu açıklamalar, Semir Caca’nın da benzer bir tonda dile getirdiği ifadelerle örtüşüyor. Caca, silahsızlandırmanın bir iç savaş değil, “devlet otoritesinin tesisi” olduğunu savunuyor. Oysa Washington artık hayali Lübnanlı aracılara bile ihtiyaç duymuyor; mesajlarını doğrudan, diplomatik kürsülerden, kendi temsilcilerinin ağzıyla iletiyor.

Satır aralarındaki mesaj çok net: “Hizbullah’ın silahlarını bırakması ya da iç savaş!”

Bu, korkutucu bir şekilde Lübnan’ın yakın tarihindeki dönüm noktalarından birini hatırlatıyor: 1988 yılında, ABD elçisi Richard Murphy’nin ünlü cümlesiyle — “Mikhael Daher ya da kaos” — sonrasında gerçekten kaos geldi ve ülke yıllarca yıkım ve bölünmeye sürüklendi.

İstenen Silahlar, İsrail’i Tehdit Edenler!

Barrack, ABD’nin Lübnan’ı patlatmak gibi bir niyeti olmadığını iddia ederken, bir yandan da “eğer Hizbullah silahsızlanmazsa, Lübnan’ı Şam’a bağlamak zorunda kalabiliriz” diye tehdit savuruyor. ABD’nin Lübnan’a yardım etmeye hazır olduğunu söylüyor, ama şart koşuyor: Hizbullah silahsızlandırılmalı — her ne pahasına olursa olsun.

Ama burada dikkat çeken nokta şu: Tüm silahlar değil, sadece İsrail’i tehdit eden silahlar!

İşte burada Amerikan tavrının küstahlığı ortaya çıkıyor. ABD için önemli olan tek şey, İsrail’in güvenliği. Ve bu uğurda Lübnan’ın kana bulanması bile göz ardı edilebiliyor.

Bazı çevreler, Barrack’ın selefi Morgan Ortagus’a göre daha yumuşak bir üslup taşıdığı izlenimini yaratmaya çalışıyordu. Ancak son açıklamaları onun gerçek yüzünü gösterdi:

Lübnan’ı bağımsız bir ülke değil, Amerikan emirlerini yerine getirmesi gereken bir “işlevsel varlık” olarak gören bir yönetimin elçisi.

Daha önce Hizbullah’ı “siyasi manzaranın bir parçası” olarak tanımlayan Barrack, şimdi Amerikan resmi söylemine döndü ve örgütü “terörist” olarak niteledi. Bu bir dil sürçmesi değil, ABD Dışişleri’nin daha sonra düzelttiği gibi gösterilse de, aslında Washington’un iç istikrarı koruyacak herhangi bir çözüm formülüne kapıları kapadığını gösteren açık bir işaret.

Ayrıca Barrack’ın, “yalnızca Hizbullah değil, silahlı Filistin kamplarıyla da ilgileniyoruz” sözleri, eski bir söylemi yeniden canlandırıyor: Filistinlileri sürekli bir güvenlik tehdidi gibi göstermek. Bu da, ABD-İsrail ortak müdahalesini meşrulaştırma çabasının bir parçası.

Amerikan temsilcisinin açıklamalarından, Lübnan hükümetine verilen Amerikan yanıtının doğası anlaşılabiliyor. Her ne kadar Beyrut sessiz kalsa ve “devlet konuyu inceleyecek” demekle yetinse de, Berrak’ın sözleri gösteriyor ki, ABD hâlâ ilk ziyarette sunduğu belgeyi dayatıyor:

Hizbullah’ın silahlarını bırakması için, hükümetin oybirliğiyle karar alması ve bir takvim belirlemesi.

Berrak’ın açıklamaları, erken bir uyarı niteliği taşıyor. Bu, ABD planının artık uygulama aşamasına geçtiği anlamına geliyor. Lübnanlılara verilen mesaj net:

“İsrail’in şartlarını kabul edin, yoksa bedelini ödersiniz.”

Caca ise, her zaman olduğu gibi, kendisine söyleneni tekrarlamakla yetiniyor. Görevi, bu Amerikan ajandasını içeriye taşımak ve “devlet” ve “egemenlik” gibi içi boş sloganlarla iç kamuoyunu buna hazırlamak.

Kudüs Haber Ajansı - KHA