Geçen yılın sonlarında üst düzey bir Suriyeli general bana 7 Ekim 2023'ten önce İsrail rejiminin iki sac ayağı üzerinde durduğunu söyledi: Ordusu ve uluslararası destekçileri. 7 Ekim'den sonra ordusu yok edildi ve uluslararası sponsorlarından oluşan tek ayağı üzerinde ayakta kaldı. Tabii ki, Batı medyasında, bu olağanüstü askeri başarı bir korku hikayesine dönüştürüldü - 'ayrım gözetmeksizin cinayet ve tecavüz içeren barbarca bir saldırı'. Bu iki versiyonun her ikisi de doğru olamaz, bu nedenle konu daha yakından araştırılmayı hak ediyor. İsrailliler ve onların Batılı destekçileri için 7 Ekim şok ediciydi, ancak tüm Filistin Direnişini insanlık dışı terörizm olarak gördüklerini teyit etmiş oldu. Bununla birlikte, Direniş için kopuş, bazı sınırlı hedeflerle başladı, ancak sonunda Filistin Devrimi'nin son aşaması haline geldi: Soykırımcı, apartheid rejimini sona erdirecek bir dekolonizasyon mücadelesi.

Filistin üzerine yaratılan mitoloji sadece yoğun bir propagandanın sonucu değil; aynı zamanda Anglo-Amerikanların dekolonizasyon ve sömürgeleştirilmiş insanların direnme hakkı konusundaki uluslararası hukuku tanımamalarından da kaynaklanıyor. Ancak bu hukuk tanımayış, çeşitli laf ebelikleriyle gizleniyor. Washington, Libya'daki ve Suriye'deki tamamen sahte "devrimler"e askeri destek sağlamakta hızlı davrandı, ancak Yemen'deki ve Filistin'deki fiili ve sürmekte olan devrimler karşısında dehşete kapıldı ve onları bastırmak için elinden geleni yaptı.

Gazze'deki 7 Ekim ayaklanması çok daha büyük bir sürecin başlangıcı olduğu için Filistin'in kurtuluşunda önemli bir kilometre taşı olarak anılmalıdır. İrlanda'daki 1916 Paskalya ayaklanması gibi, 7 Ekim saldırıları da beklenmedikti, ancak hızla bastırıldı, Direniş tarafında büyük fedakarlıklara neden oldu ve bunu sivillere karşı korkunç misillemeler izledi. Bununla birlikte, İrlanda ayaklanması gibi, vicdanları harekete geçirdi ve daha geniş bir kurtuluş savaşına öncülük etti. Bu nedenlerden dolayı, tüm sömürgecilik karşıtı dünya, günü sömürgecilerin mitolojisine hizmet etmek için yaratılmış bir çarpıtma olarak değil, Direniş'e ait bir gün olarak görmelidir. Oslo Anlaşması'nın sebep olduğu uzun bir uykuyu bozan bu olay için canlarını verenlerin isimlerini vermeli ve hatırlamalıyız. İrlanda ayaklanmasının tarihiyle olan farklılıklar, bu olağanüstü ayaklanmanın daha özgün bir tarihine duyulan ihtiyaca işaret ediyor. 

Bugün bu tür bir özgün tarih yazma konusunda sahip olduğumuz bir avantaj, 1916'da var olmayan, üzerinde anlaşmaya varılmış sömürge sonrası normlar bütünüdür. Özellikle direnme hakkının gelişimini incelediğimizde, bu hakkın İngiliz-Amerikan cephesi tarafından inkarını normalleştirmeye karşı çıkmak için çok fazla neden bulacağız ve yalnızca sömürgecilerin ve onların sponsorlarının korkunç suçlarını örtbas etmeye hizmet eden 'terörizm' gibi gayri meşru ve partizan etiketleri reddetme ihtiyacı duyacağız.

1. Ayaklanma

Gazze operasyonu, İsrail'in Kudüs'teki Mescid-i Aksa'ya art arda düzenlediği saldırılara atıfta bulunan ve "topraklarımızı, kutsal mekanlarımızı, Mescidimizi ve mahkumlarımızı kurtarmayı" amaçladığını yansıtacak şekilde “Aksa Tufanı” olarak adlandırıldı. Operasyon, 7 Ekim'deki patlamadan aylar önce tasarlanmıştı, ancak bu saldırı operasyonu tanımlamak için düzenlendi. Daha spesifik olarak, Aksa Tufanı, Gazze’deki işgal garnizonunu yok etmeyi ve bir mahkum değişiminde kullanılmak üzere İsraillileri esir almayı amaçladı. Hamas'ın askeri kanadı El Kassam'ın öncülüğünde Filistinli Direniş gruplarından (özellikle İslami Cihad'ın Kudüs Tugayları ve El Fetih'in El Aksa Şehitleri Tugayları) oluşan bir koalisyon oluşturdu ve bunların çoğu 2024'e kadar İsrail güçlerine yönelik silahlı saldırılarda aktif kaldı.

7 Ekim 2023'ün erken saatlerinde, Hamas liderliğindeki koalisyon, buldozerler, motorlu tekneler, motosikletler ve nihayet bir motorlu yelken kanat kullanarak bariyerleri aşan yüzlerce savaşçının yer aldığı bir kara operasyonu için siper olarak işgal altındaki Filistin'in güneyine binlerce roket fırlattı. Filistinli savaşçılar, Beyt Hanun sınırındaki en az üç askeri üsse, Zikim üssüne ve Reim'deki Gazze tümen karargahına girdi. Orduya hafif silahlarla saldırdılar ve İsrail askeri ve sivilleri arasından esirler aldılar.

İsrailliler, saldırıyı ve rehin almayı durdurmak için daha sonra ayrım gözetmeyen bombalamalar olarak ortaya çıkanlar da dahil olmak üzere, sabah saat 10 civarında sınır bölgelerini bombalamaya başladı. Bu tepkinin hemen ardından, silahlı grupları bastırmak için olduğu iddia edilen ancak tüm Gazze nüfusunu cezalandırma amacı açıkça ifade edilen Gazze Şeridi'ne yönelik geniş çaplı bir bombardıman yaşandı. Bu, Batı medyasının bazı kesimlerinde bile çok hızlı bir şekilde soykırım olarak nitelendirilen bir saldırıydı.

Peki 7 Ekim’deki kayıplar..? O günkü Filistinli kayıplara dair kamuya açık hiçbir kayıt yok gibi görünüyor; İsrail tarafında ise İsrail kaynaklarına güvenmek zorundayız. Bu bir sorun, çünkü İsrail rejimi herkesin bildiği gibi yalancı ve sansürcüdür. Özellikle "güvenlik" operasyonlarıyla bağlantılı olarak, kendi çıkarlarına hizmet etmek için yanlış bilgi yayar. Öte yandan, İsrailli kaynaklardan alınan resmi haberde çelişkiler gördüğümüzde, bu örnekler 'çıkar aleyhine itiraflar' gibi inandırıcılığa sahip olabilir. Ancak İsrail bağlamında 'sivil' olarak adlandırılanlarla ilgili bir şeye de dikkat etmeliyiz: neredeyse tüm yetişkin İsrailliler askeri rezervin üyesidir ve birçok yerleşimci sömürgeci ağır silahlıdır. Bu yerleşimci askerlerden bazıları, aşırı şiddet uyguladıkları için "İsrail'in" ana sponsoru ABD tarafından kişisel yaptırımlara bile maruz kalıyor.

Bu uyarıları göz önünde bulunduran İsrailli kaynaklar, 7 Ekim'de 360 ila 441 güvenlik gücünün (asker ve polis) öldürüldüğünü ve İsrail'in Gazze Şeridi'ndeki müteakip saldırısı sırasında en az 346 kişinin daha öldürüldüğünü söyledi. Aynı kaynaklara göre, 700 ila 800 sivil öldürüldü ve 251 "sivil ve asker" de esir alındı. Direniş, bu savaş esirlerini ("rehineler") İsrail hapishanelerinde tutulan binlerce Filistinli ile takas etmek istedi. Toplamda bin 139 İsraillinin öldürüldüğü söyleniyor.

İsrail'in Gazze'ye yönelik saldırısıyla karşılaştırıldığında, operasyon olağanüstü derecede iyi hedeflenmiş ve "sivil" kayıplar çok düşük görünüyor. İsrail ordusuna karşı böyle bir darbe 1973 savaşından bu yana görülmemişti. 2023'ten önce, "İsrail-Gazze çatışması" olarak adlandırılan çatışmada ölenlerin sayısı, çoğu sivil olmak üzere birkaç bin Filistinli ve çoğu asker olan birkaç düzine İsrailliydi.

Ancak 7 Ekim'in fotoğrafı, "40 kafası kesilmiş bebek", toplu tecavüz ve bir müzik festivalinde gençlerin rastgele katledildiğini gördüklerini iddia eden İsrail rejimi, ordusu ve ilk müdahale ekipleri tarafından resmedildi.

Bu üç uydurma efsane, İsrail'in itirafları da dahil olmak üzere bağımsız kanıtlarla çürütüldü.

Kafası kesilmiş bebekler – birçok medya kanalı, Hamas'ın İsrailli bebeklerin kafasını kestiği iddialarını çürüttü, ancak Başkan Joe Biden bu bebeklerin fotoğraflarını gördüğü yalanını tekrarlamaya devam ederken, The Times (başlangıçta) Filistinli bebeklerin fotoğraflarını Filistin "vahşetinin" "kanıtı" olarak kullanarak "İsrail sakatlanmış bebeklerin resimlerini yayınladı" manşetini kullandı. Aynı zamanda, 2024 yılına kadar İsrail askerlerinin çocukları kasten öldürdüğüne dair belgelenmiş vakalar vardı. Beyaz Saray, Biden'ın kafası kesilmiş çocukların resimlerini gördüğüne dair dürüst olmayan veya çılgın iddiasını "geri çekmek" zorunda kaldı.

Kitlesel tecavüz – BBC ve The Guardian tarafından tekrarlanan bu iddialara rağmen, İsrail rejimi herhangi bir tecavüz kurbanı belirlediğini iddia etmedi ve iddiaları doğrulayan herhangi bir video veya adli kanıt sunmadı – bunun yerine bazı askeri ve ilk müdahale ekiplerinin iddialarına dayandılar. Times of Israel, Zaka'nın ilk müdahale ekiplerinden gelen "çürütülmüş hesapların" Hamas'ın "toplu tecavüz" hikayesi hakkında "şüpheciliği körüklediğinden" duyduğu rahatsızlığı dile getirdi.

Fakat Gazze'de Filistinli kadınların İsrail askerleri tarafından tecavüze uğraması ve öldürülmesi ve İsrail'in Filistinli erkek mahkumlara tecavüz etmesi (ki bu bazı suçlamalara yol açtı) gün ışığına çıktı, ancak bu tecavüzler daha sonra İsrail medyasının bir bölümünde haklı çıkarıldı.

Müzik festivalinde sivillerin katledilmesi, gerçekten de bazı yetişkin "sivilleri" öldüren ve esir alan Hamas savaşçılarına karşı ortaya atılan bir iddiaydı. Yine de İsrail ordusu, Hannibal direktifi (askerlerin esir alınmasını önlemek için ayrım gözetmeksizin güç kullanılmasını yönlendiren) uyarınca, Filistin Direnişi'nin sızdığı üç ordu tesisine de saldırdı, İsrail uçakları kaçan 70 aracı imha etti ve İsrail tankları kibbutz Be'eri'ye ateş açtı. İsrailli bir tank komutanı, "rehine açmazı" sırasında kibbutz'a ateş açtığını itiraf etti. Birçok medya kuruluşu, 7 Ekim'de İsrail vatandaşlarının (ve bazı İsrail askerlerinin) öldürülmesinin çoğundan İsrail ordusunun sorumlu olduğu sonucuna vardı. Bu ölümlerin 'Hannibal Direktifi' kapsamındaki "dost ateşi" nedeniyle olduğu söylendi.

Özetle, çocuk cinayeti, tecavüz ve sivillerin katledilmesi iddiaları hızla İsrail güçleri tarafından işlenen suçlar olarak kabul edildi, ancak çoğunlukla Filistin Direnişi'ne yönelik iddialar olarak çürütüldü. Hamas önderliğindeki ayaklanmanın net etkisi, Gazze garnizonunun büyük bir kısmını yok etme, tüm ordu ve istihbarat aygıtının moralini bozma ve 200'den fazla esir alma başarısı oldu.

Bununla birlikte, 2023'ün sonlarında kadın ve çocuklardan oluşan ilk mahkum değişimine rağmen, İsrail'in Gazze Şeridi'ndeki saldırılarını durdurmayı reddetmesi nedeniyle daha geniş bir mahkum değişimi beklentileri baltalandı. Yine de bu saldırı, büyük sivil katliamı ve Direniş saldırılarının kontrol altına alınamaması olarak tarihe geçti. İsrail ordusu ve "İsrail yanlısı" kaynaklar arasında bile Hamas'ın (ve müttefiklerinin) yenilmeyeceği konusunda yaygın bir fikir birliği ortaya çıktı.

Ünlü İsrail istihbaratını böylesine cüretkar bir şekilde etkisiz kılan 7 Ekim olaylarının olağanüstü sürpriz etkisi göz önüne alındığında, şüpheciler arasında, rejimin (ve özellikle Netanyahu'nun) geçmişte Hamas'a karşı bir miktar kayırmacılık göstermiş olmasının (İslamcılar ve laik Filistinliler arasındaki bölünmeleri kışkırtmak için) tüm bunların arkasında yatan neden olabileceğine dair bir teori ortaya çıktı. Yani, 7 Ekim saldırıları bir yanıltma harekâtının parçasıydı. Müslüman Kardeşler bağlantılı grupların (özellikle de ABD'nin büyük bir hava üssüne ev sahipliği yapan Katar'ın sponsor olduğu gruplar) bir işbirliği geçmişi olduğu doğru olsa da, Hamas diğer Direniş gruplarıyla ve tüm bölgesel Direniş Ekseni devletleriyle köprülerini çoktan onarmıştı. Grubun revize edilmiş 2017 tüzüğü mezhepçi değildir. Bu durum ve İsrail ordusuna verilen olağanüstü zarar göz önüne alındığında, kanıtların ağırlığı 7 Ekim'in bir yanıltma harekâtı değil, parlak bir askeri operasyon olduğunu kanıtlıyor.

İsrail'in Gazze'deki sivil misillemelerinin ardında – partizan saldırıları için sivilleri cezalandırmak adına klasik bir faşist taktik – direnme hakkına ilişkin uluslararası hukuk ile İsrail rejiminin sponsorlarının sömürgeci, istisnacı görüşleri arasında derin bir çelişki yatıyor. 

2. Direnme Hakkı

1960'larda bir halkın (sadece bir devletin değil) kendi kaderini tayin hakkının tanınması, bu kendi kaderini tayin hakkının reddine direnme hakkının da derhal zımnen tanınmasını sağladı. O zamandan beri, uluslararası hukuk bu hakkı giderek daha açık hale getirdi. Fakat ulusal hukuk sistemleri, direnme hakkının genellikle post-kolonyal ve post-faşist devletler tarafından iyi tanındığı, ancak diğer yandan mutlakiyetçi devletler (Büyük Britanya gibi) ve merkezi hegemonik güç (ABD) ve bu hakkı çok seçici bir şekilde uygulayan birçok uydusu tarafından reddedildiği için bölünmüş durumda. Direnme hakkına ilişkin uluslararası hukukun bu eşitsiz ulusal tanınması, sömürge sonrası dünyada kendi kaderini tayin hakkı mücadeleleri için merkezi bir ikilem oluşturmaktadır.

Suriyeli-Amerikalı akademisyen ve diplomat Feyiz Sayegh, 1965 tarihli 'Filistin'de Siyonist Sömürgecilik' adlı makalesinde, Arap milliyetçi haklarını ve BM Şartı'ndan zımni direnme hakkını savundu ve "1917'den 1948'e kadar olan dönemi mükemmel bir Arap direnişi dönemi" olarak nitelendirdi ve Filistin halkının 1964'te FKÖ'yü kurarak inisiyatif aldığını ekledi. Kuşkusuz, Dekolonizasyon Bildirgesi'nin kendi kaderini tayin hükümlerinin insan haklarına ilişkin ikiz sözleşmelere (1966 tarihli ICCPR ve ICESCR) dahil edilmesi, bu zımni tanımayı güçlendirdi.

1966'da BMGK, apartheid'ı "insanlığa karşı bir suç" olarak damgaladı (Res 2202 A (XXI), 16 Aralık 1966), 1982'de UNGA ayrıca (Res 37/43) "sömürge ve yabancı egemenliği altındaki halkların - özellikle Güney Afrika, Namibya ve işgal altındaki Filistin'in - kendi kaderini tayin etme hakkını onayladı ve "halkların bağımsızlık mücadelesinin meşruiyetini yeniden teyit etti;  toprak bütünlüğü, ulusal birlik, sömürgeci ve yabancı egemenliğinden ve yabancı işgalinden silahlı mücadele de dahil olmak üzere mevcut tüm araçlarla kurtuluş hakkını onayladı."

1982 tarihli bu karar, "Filistin halkının kendi kaderini tayin hakkı, egemenlik, bağımsızlık ve Filistin'e dönüş gibi devredilemez haklarının reddedilmesini ve İsrail'in bölge halklarına karşı tekrarlanan saldırganlık eylemlerini uluslararası barış ve güvenliğe ciddi bir tehdit olarak değerlendirdi". 1984'te Güvenlik Konseyi, BM Genel Kurulu'nun bu kararlarını onayladı ve "Güney Afrika'nın ezilen halkının kitlesel birleşik direnişini takdir etti."

Bununla birlikte, Nelson Mandela ve Afrika Ulusal Kongresi (ANC) – 1960'ların başından itibaren Güney Afrika'nın apartheid'a karşı silahlı mücadelesinin önde gelen aktörleri – 2008'e kadar, Mandela'nın apartheid sonrası Güney Afrika'nın Devlet Başkanı seçilmesinden 14 yıl ve siyasi hayattan emekli olmasından dokuz yıl sonrasına kadar ABD'nin "terörist" listelerinde kaldılar. ABD hükümeti, soğuk savaş boyunca apartheid rejimiyle işbirliği yaptı ve ona yatırım yaptı, onu komünizme karşı bir siper olarak gördü, ta ki tabandan gelen baskı, 1986'da "hükümet Mandela'yı ve tüm siyasi mahkumları serbest bırakmayı kabul edene ve siyah çoğunluk ile "iyi niyetli müzakerelere" girene kadar ve Güney Afrika'ya karşı ekonomik yaptırımlar uygulayan bir Apartheid Karşıtı Yasa'yı geçirmesine yol açana kadar. Washington, apartheid karşıtı mücadeleye çok geç dahil oldu. 

Benzer şekilde, Güney Afrika Apartheid rejimiyle sonuna kadar işbirliği yapan Birleşik Krallık hükümeti, Mandela'nın hapisten çıkmasından bir yıl önce, 1987 gibi geç bir tarihte, Mandela'yı ve ANC'yi 'terörist' ilan etti. Hem İngiltere hem de ABD, 1986'da apartheid rejimine karşı yaptırım önergesini veto etti. Yani İngiltere ve ABD, Güney Afrika'daki apartheid rejimi konusunda uluslararası topluma ve buna içeriden direnenlere ciddi şekilde ayak uyduramadılar. İngiltere ve ABD, 1960 dekolonizasyon deklarasyonu ve onun kendi kaderini tayin etme ilkesi konusundaki çekimser tutumlarıyla tutarlı olarak, sömürgeciliğe, işgale ve apartheid'e direnme hakkına nadiren saygı gösterdiler.

Fakat uluslararası hukuka göre, direnme hakkı, 1974 tarihli BMGK 3314 sayılı kararı da (Saldırganlığın Tanımı üzerine) dahil olmak üzere defalarca teyit edilmiştir. Diğer ilgili hukuk kaynakları, 1965 tarihli BMGK 2105 sayılı kararı (Afrika'daki sömürgecilik karşıtı mücadeleler hakkında), 1970 tarihli 2625 sayılı kararı (kendi kaderini tayin hakkının reddine direnme hakkına ilişkin örf ve adet hukukunu yansıtan) ve 2004 tarihli UAD kararıdır (UAD'nin yasadışı bir işgal kuruluşunun "meşru müdafaa" iddialarını reddettiği İsrail duvarı hakkında). Ayrıca, Filistin'in BM'de kendi kendini ilan ettiği ve bir ulus olarak tanındığı 1988'den bu yana, yabancı saldırganlığa (yani İsraillilerden) karşı ulusal meşru müdafaa hakkı, BM Şartı'nın 51. maddesi ile sağlandı.  

Ne olursa olsun, eski sömürge rejimlerinin çoğu, 'devlet dışı aktörlerin' yabancı saldırganlığa, işgale ve apartheid'e direnme hakkını, bu hakkın uluslararası hukuka iyi bir şekilde yerleştirilmiş olmasına ve hatta dünya anayasalarının yaklaşık %20'sine yansıtılmasına rağmen, tanımamaktadır. Bu, Hobbes gibi İngiliz teorisyenleri tarafından yansıtılan bir görüş olan İngiliz örneğinde olduğu gibi, devlet yönetiminde mutlakiyetçilik eğilimi olarak açıklanmıştır. Bununla birlikte, Britanya'nın birçok kolonisinde, özellikle de İrlanda'da isyanı gayri meşrulaştırmaya uzun süredir ilgisi vardı. Öte yandan ABD, cumhuriyetini sömürgecilik karşıtı bir devrimden inşa etti, ancak kölelik tarihi, iç sömürgecilik ve sürekli yabancı toprakların elde edilmesi nedeniyle özgürlük temalarını hiçbir zaman tutarlı bir şekilde uygulamadı. Bu nedenle Washington, hegemonik dünyasını bariz çifte standartlar üzerine inşa ederek Avrupalı emperyal güçlerden farklılaştı. Güney Amerikalı sömürgecilik karşıtı kurtarıcı Simon Bolivar'ın iki yüzyıl önce (1829'da) söylediği gibi, "Amerika Birleşik Devletleri, özgürlük adına Amerika'yı sefalete boğmak için Allah tarafından belirlenmiş görünüyor".

Öte yandan, post-kolonyal ve post-faşist geçmişleri olan birçok ülke, hatta 1960'lara kadar BM üyelerinin çoğunluğu, kendi kaderini tayin hakkının reddine karşı direnişi temel olarak kabul etti. Bu, konuyla ilgili uluslararası hukukun netliğini açıklamaya yardımcı olur. Uluslararası hukuka göre direnme hakkı, savaşçılar ve siviller arasındaki ayrım ilkeleri, orantılılık ve diğer bazı hususlar gibi insancıl hukukun genel kurallarına tabidir. Fakat, sömürgeleştirilen ile sömürgeleştirenin şiddeti arasında ahlaki bir denklik yoktur; Karakter ve ölçek, önemli tarihsel nedenlerden dolayı farklıdır. Bununla birlikte, kendi devletlerinin geleneklerinin yükü altında ezilmiş, ancak sömürgeci suçluluğun katı gerçekleriyle karşı karşıya kalan Batılı yorumcular, örneğin Filistin Direnişi'nin acımasız İsrail ordusu kadar kötü olduğunu iddia ederek, genellikle 'ahlaki denklik' iddialarına korkakça sığınıyorlar.

Filistinlilerin direnme hakkı, sömürge sonrası dönemde sosyal haklar ikileminin belki de en yalın örneğidir. Pek çok makale, 1967'de İsrailliler tarafından yasadışı olarak ilhak edilen toprakların (esas olarak Gazze Şeridi ve Batı Şeria'nın yanı sıra Lübnan'ın bazı bölgeleri ve Suriye'nin Golan Tepeleri) işgaline karşı direniş, "İsrail" tarafından uygulanan apartheid sistemi ve daha geniş anlamda İsrail'in Filistin ulusuna karşı saldırganlığına ilişkin ilkeleri ortaya koydu. Bir belgede şöyle denilmektedir: "Yasadışı işgal devam ettiği sürece, uluslararası sorumluluk kurallarına göre sürekli bir haksız eylem teşkil eder ve böylece işgal altındaki devlet/halk için sürekli meşru müdafaa hakkını korur". Eklenen şart, "Filistinlilerin meşru müdafaasının ancak gereklilik, orantılılık ve içkinlik ilkeleri değerlendirildikten sonra uygulanabileceğidir".

Benzer şekilde, ABD'li avukat Stanley Cohen, "direnme hakkındaki 'silahlı mücadele' teriminin, bu kararda ve yerli halkın bir işgalciyi tahliye etme hakkını destekleyen diğer birçok erken kararda kesin bir tanım olmaksızın ima edildiğini" yazdı. Kuzey Amerika'da eski köle ve özgürleşme aktivisti olan Frederick Douglass'tan alıntı yaparak hak mücadelesinin önemini küçümsüyor:

"Mücadele yoksa, ilerleme de yoktur. Özgürlüğü desteklediğini iddia eden ve ajitasyonu küçümseyenler, toprağı sürmeden ekin isteyen insanlardır ... Bu mücadele ahlaki bir mücadele olabilir; ya da fiziksel olabilir; ya da hem ahlaki hem de fiziksel olabilir; Ama bu bir mücadele olmalı. İktidar, talep olmadan hiçbir şeyi kabul etmez. Hiçbir zaman olmadı ve asla da olmayacak." dedi. 

Kanadalı grup CJPME, BM'nin düzenlenmiş sınırlar içinde direnme hakkını tanıdığını belgelerken, Kanada devletinin (Anglo-Amerikan dünyasının geri kalanı gibi) bu hakkı tanımadığına dikkat çekiyor. İsrail rejiminin bir sponsoru olan Kanada, Boykot, Tecrit ve Yaptırım hareketi gibi şiddet içermeyen Filistinli gruplara bile karşı çıkıyor ve STK'ların Uluslararası Ceza Mahkemesi'nde tazminat arama çabaları da dahil olmak üzere "İsrail'i uluslararası hukuk ihlallerinden sorumlu tutmak için her türlü ciddi önlemi sürekli olarak engelledi".

Tüm Anglo-Amerikan bloğu ve İsrail rejiminin Almanya ve Fransa gibi diğer bazı destekçileri, uluslararası hukuk ve BM sistemi ile tamamen çelişen tüm Filistinli Direniş gruplarını yasakladı. Ancak "İsrail" ve destekçileri (Hamas, Filistin İslami Cihad, FHKC vb.) tarafından "terörist" olarak yasaklanan grupların hiçbiri BM Güvenlik Konseyi tarafından yasaklanmadı. Bunun yerine, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi Konsolide Listesi, esas olarak ABD'nin Libya, Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen'deki son vekalet savaşlarını desteklemek için çalışan sahte İslamcı terörist gruplar IŞİD'i ve Nusra Cephesi'ni ve onların uzantılarını içeriyor. Filistinli ya da Hizbullah gibi bölgesel direniş gruplarının hiçbiri BMGK listesinde yer almıyor. Bu kuralın tek istisnası, 2015'ten beri BMGK tarafından (sahte bahanelerle) yaptırım uygulanan Yemen'in Ensarullah'ıdır.

Batı'nın direnme hakkına saygı göstermeyi reddetmesi, kamusal tartışma için ciddi sonuçlar doğuruyor. Örneğin The New York Times (NYT), önemli çevrimiçi arama motoru Google'daki ve her yerde bulunan çevrimiçi ansiklopedi Wikipedia'daki ünüyle güçlenen bir sese sahip - Filistinlilere karşı kötü bir şekilde ve derinden önyargılıdır. NYT düzenli olarak İsrail'i "demokrasi" ("tehlikede" olsa da) ve Filistin Direniş gruplarını "terörist" olarak adlandırıyor. Bu, Direniş grupları İsrail ordusunu hedef aldığında ve İsrail Filistinli sivilleri hedef aldığında bile durum devam ediyor. Wikipedia mantığı, okuyucuların NYT gibi "saygın" ikincil kaynaklara güvenmeleri ve birincil kaynaklara (yani orijinal araştırma) itibar etmemelerini önerir. Bu mantıkla dünya cahil bırakılıyor ve uluslararası hukuk kapsamındaki haklara ihanet ediliyor. 

3. Son sözler

Doğru bir şekilde anlaşıldığında, 7 Ekim, Hamas liderliğindeki Filistinli Direniş gruplarının cüretkar bir isyan girişimiydi ve İsrail'in moralini paramparça ettiği ve Lübnan, İran, Yemen ve Irak'tan önemli miktarda Bölgesel Direniş desteği aldığı için beklenenden daha başarılı oldu. Böylece başlangıçtaki Gazze garnizonunu yok etme hedefini aştı.

Mahkum takası hedefi, İsrail rejiminin ateşkes müzakerelerine isteksiz kalmasına neden olan askeri etki nedeniyle çoğunlukla başarısız oldu. İşgalci düşmana bir darbe olarak başlayan şey, Filistin Devrimi'nin son aşamasının başlangıcı oldu: işgal statükosuna geri dönemeyecek bir dekolonizasyon operasyonu.

Dekolonizasyona ve post-kolonyal normlara saygı duyan uluslararası toplum, büyük olasılıkla dekolonizasyon Devrimi'nin son aşamasının başlangıcını işaret eden Filistin kurtuluşunun bu dikkate değer dönüm noktasını anmaya yardımcı olmalıdır. Filistinli ve sempatik sesler, 7 Ekim'in tarihlerini yeniden yazmalı ve simgeyi sömürgecilerin elinden almalıdır.

Operasyon, Batılı rejimler ve medyası tarafından sivillere yönelik sahte terör iddialarıyla karalandı. Bu, İsrail'in Gazze'deki sivil nüfusa karşı işlediği büyük çaplı çocuk cinayetleri de dahil olmak üzere işlediği suçları gizlemeyi amaçlayan bir sis perdesiydi. "Hamas" vahşeti yeterince vurgulanırsa, bunun Gazze'deki müteakip sivil misillemeleri bile haklı çıkarabileceği düşünülüyordu. Bu kesinlikle Batılı şirket medya editörleri arasında popüler bir görüştü. Aslında, pek çok kanıt, insanlık dışı terörizm iddialarının, İsrail'in Gazze Şeridi'ni işgal ettiği ve şimdi UAD tarafından 'makul' soykırım eylemleri olarak damgalanan müteakip İsrail işgalinin operasyonlarına çok daha ikna edici bir şekilde uygulandığını gösteriyor. Papa Francis bile İsrail'in Gazze'deki "teröröründen" şikayet etti.

Direnme hakkının 'normalleştirilmiş inkârına' karşı çıkmaya büyük bir ihtiyaç var. Siyonist rejimin sponsorlarının, uluslararası hukukun sömürge sonrası başarılarını gömmelerine izin verilemez.

Dahası, Washington ve işbirlikçilerinin ısrarlı 'böl ve yönet' operasyonları, direniş gruplarının ve devletlerin daha fazla koordinasyonu ve entegrasyonu ile karşılanmalıdır. Birkaç yıl önce İran'da savunduğum gibi, güvenlik yararlarına ek olarak, Batı Asya İttifakı'nın tüm üyeleri için stratejik ve ekonomik faydalar olacak, bu blok sadece bölgeyi korumakla kalmayacak, aynı zamanda kaldıraç kapasitesini de artıracak.

Kudüs Haber Ajansı - KHA