Mossad, Hamas'ın Siyasi Büro Şefi İsmail Heniye'ye Tahran'da suikast düzenlediğinde, İsrail hükümetinin tanıdık bir eylem modelini izledi: Yanıt bekleyerek kasıtlı ve geniş çaplı provokasyonlara girişti. Karşılaştırmalı olarak, Nisan ayında, "İsrail", uluslararası hukuka göre yasadışı bir eylem olan Suriye'deki bir İran diplomatik yerleşkesini de bombaladı ve Lübnan'ın başkenti Beyrut'ta bir Hizbullah üst düzey komutanına suikast düzenledi. Amaç, elbette, İran ve Hizbullah'ı köşeye sıkıştırmak ve onları "İsrail"e karşı yanıt vermeye zorlamaktı. 

Neden? Bu, Benjamin Netanyahu hükümetinin siyasi oyun kitabıdır. Başbakan, kendi iç siyasi kazancı ve hayatta kalması amacıyla, muhaliflerini misilleme yapmaya zorlamak için kasıtlı olarak çatışmayı şiddetlendiriyor; bu sayede ülkesini, Batılı politikacıların ve medyanın desteğini alan saldırganlığın kurbanı olarak lanse ediyor. Başka bir deyişle, iktidarda kalabilmek için kasıtlı olarak çatışmayı kışkırtıyor ve bu nedenle, cezasız kalmasına izin verildiği için bölgedeki en büyük istikrarsızlık ve savaş kaynağı olmaya devam ediyor.

Birincisi, Benjamin Netanyahu ülke içinde sevilmiyor, hatta ondan nefret ediliyor. Koalisyonu, iktidarda kalabilmek için en katı siyonist aşırı milliyetçilerin desteğine güveniyor ve bu nedenle onların taleplerini karşılıyor. Toplumdaki birçok ılımlı onu küçümsüyor. Pozisyonunu sürdürmek için, daha sonra Filistinlilere yönelik sert bir baskı uyguluyor ve güvensizlik yaratmak için kasıtlı olarak tırmandırılan gerilimleri içeren bir oyun kitabını kullanıyor. Bu istikrarsızlık daha sonra yasal olarak tanınan Filistin topraklarında işgal ve yerleşimlerin genişletilmesi konusundaki gündemini ilerletmek için kullanılıyor.

Bununla birlikte Netanyahu, Gazze'deki savaş koşulları nedeniyle barış yapmanın ve mücadeleyi uzlaşma yoluyla sona erdirmenin siyasi kariyerinin sonu anlamına geleceğini de kabul ediyor. Bu nedenle, iç koşulları göz önüne alındığında, onun tek siyasi çözümü, bu statükoyu sürdürmeyi haklı çıkarmak için savaşı tırmandırmaya devam etmektir. Bu yaklaşım, Gazze Şeridi'ni tamamen işgal etme, onu İsrail’e dahil etme ve aynı zamanda Batı Şeria'da yerleşim inşasını hızlandırma hedeflerine devam etmesine izin veriyor. Sadece sürekli bir güvensizlik duygusu ve siyasi kariyerinin sonunu işaret edecek olan barışa karşı bir isteksizlik, bunun devam etmesine izin verir.

Peki çözüm ne? Hizbullah ve İran ile mücadeleyi kasıtlı olarak tırmandırmak. Bunu yapmak için "İsrail", misillemeye zorlamak adına önde gelen şahsiyetlere suikast düzenlemek de dahil olmak üzere büyük provokasyonlara girişiyor. Bu tür tepkiler ortaya çıktığında, Netanyahu gerginliğin daha da tırmanması için bastırıyor. 

Bunu tam da "İsrail"in kendisini içinde bulduğu bölgesel çatışma ne olursa olsun, ABD ve Batı'nın daha sonra onu desteklemek zorunda kalacağını bildiği için yapıyor. Herhangi bir misillemede, ister İran ya da Hizbullah’tan gelmiş olsun, onu da "saldırgan" taraf olarak lanse ediyorlar. Bu yaklaşım, bu ülkelerdeki "İsrail" eleştirmenlerini baltalamak ve susturmak gibi tali bir amaca da hizmet etmektedir.

Örneğin, İran diplomatik konsolosluğuna yönelik bir saldırı ve suikasta yanıt verdiğinde - ki bu uluslararası hukukun ihlalidir - Tahran daha sonra "saldırgan" olarak çerçevelendi. Bu anlatı, "İsrail"in Kongre aracılığıyla yardım sağlamasına izin verdi, Biden'ı onları desteklemeye zorladı ve aynı zamanda İran'ı "Batı karşıtı eksenin" bir parçası olarak Çin ve Rusya ile işbirliği yapan daha geniş bir Batı anlatısına yol açtı. Bu bağlamda değerlendirildiğinde, "İsrail'in" eylemleri, Batılı Yeni Muhafazakarların diğer alanlardaki şahin politikalarını da mümkün kılmaya ve meşrulaştırmaya hizmet ediyor.

Bu nedenle Netanyahu, her senaryoda beladan "bomba atıp kurtulabileceğini", siyasi olarak hayatta kalabileceğini ve eleştirileri savuşturabileceğini hesapladı. Bir sorun mu var? Birine cüretkar bir şekilde suikast düzenleyebilir, büyük bir diplomatik ve siyasi olay yaratabilir ve durumu kendi lehine çevirebilir. Netanyahu hükümetinin Orta Doğu'da önemli bir istikrarsızlık kaynağı olduğu belirtilmelidir, çünkü bariz yayılmacı ve yerleşimci temelli hedefler peşinde koşarken uluslararası hukukun her yönünü açıkça ihlal etmesine izin verilmektedir. O halde bu senaryodaki gerçek kötü adam kim?

Kudüs Haber Ajansı - KHA