Amerika'nın İsrail'e silah sevkiyatını sınırlama tehdidi bugünlerde daha merkezi bir konu haline geliyor ve özellikle iki ülke arasındaki diyalogda görülüyor. Son günlerde Amerikan medyasında yer alan yayınlar dizisi bir uyarı sinyali değil: Bu, Biden yönetiminin İsrail'e karşı bir kırbaç darbesidir ve gerçek şu ki, bir sonraki darbeler çok daha acı verici olabilir.

Meseleyi küçültme girişimleri - örneğin, Koruyucu Hat Operasyonu sırasında, o sırada Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Barack Obama'nın ‘Hellfire’ füzelerinin sevkiyatını geciktirdiği zaman olanları hatırlatarak – hedefi bulmuyor. On yıl önce yaşananlara kıyasla, Demir Kılıç Savaşı hem uzun hem de çok cepheli ve kuzeyde tam bir cepheye genişleme potansiyeline sahip.

Zaten, Gazze'deki harekatın başlangıcındaki çabaların yoğunlaşması ve Hizbullah'a karşı teyakkuz nedeniyle, bu, Amerikalıların İsrail Ordusunu, çoğu Amerikan bayrağıyla İsrail'e gelen 370'den fazla uçak ve 65 gemiyle diğer tüm harekatlardan daha fazla beslediği savaştır. Sadece bu rakam bile İsrail'in gücünün, savurduğu tehditlerle ne kadar uyumsuz olduğunu gösteriyor.

Daha önce burada yayınlandığı gibi, siyasi kademe İsrail Ordusuna karar verme yeteneklerini yalnızca bir alanda (Lübnan) geliştirmesi ve diğer alanlarda savunması talimatını verdi. Bu savaş bize, yapılan durum değerlendirmesinin ne kadar eksik olduğunu öğretiyor. Başkan Joe Biden liderliğindeki ABD'nin tam taahhüdü olmasaydı nerede olacağımızı hayal etmek zor.

Amerika'nın mesajı çok açık: Refah meselesine uymazsanız ve şehri işgal etmeye kalkarsanız, sadece Refah için değil, kuzeydeki olası gelişmeler için de kritik olan yardımı alamazsınız.

İsrail'in Hizbullah'a karşı savaş için silah ayırdığı ve şimdi bile emir gününü beklediği doğrudur, ancak Hamas'tan çok daha eğitimli ve donanımlı bir düşmana karşı böyle bir savaş kısa sürmeyecektir. Bu nedenle güvenlik sistemi, Amerikan tehdidini ciddiyet, büyük bir özen ve hassasiyetle ele alıyor.

Şimdi Amerikalılar, kirli çamaşırları ortaya çıkarma zamanının geldiğine karar verdiler. ABD medyasında yer alan aynı yayınlara göre, İsrail'e yönelik silah sevkiyatlarındaki gecikme en az iki hafta. Sevkiyatlara gelince, diğer şeylerin yanı sıra, Boeing tarafından üretilen savaş uçakları için binlerce bombanın yanı sıra bombaları daha etkili hale getiren kitleri içeriyor. İsrail ordusunda bu tür bombalar "yoğun bomba" olarak bilinir ve Hava Kuvvetleri bunları Gazze'den Suriye'ye kadar tüm savaş alanlarında kullanır.

Hikayenin şu ya da bu "yetkilinin" kaprisi olduğunu düşünme konusunda hatalı olanlar var. Gerçekte, iki ülke arasındaki stratejik diyaloğun özüne dokunan böylesine hassas bir karar Oval Ofis'te onaylandı. Orada, sevkiyattaki beş dakikalık bir gecikmenin bile, Orta Doğu'daki oyuncuların İsrail'in caydırıcılık seviyesini test ettiği dramatik bir bölgesel gelişme olduğunu biliyorlar. Örneğin Tahran'daki gözler, Washington ile Kudüs arasındaki ilişkilerdeki her dalgalanmayı takip ediyor. İstihbarat Dairesi'nin yasal reform etrafındaki kargaşa sırasında Netanyahu'ya yaptığı ünlü uyarıda söylenen tam da buydu: ABD ile İsrail arasındaki bir sürtüşme savaş olasılığını artırır.

Amerikan mesajı, rehine anlaşmasıyla doğrudan ilgilidir. İsrail Ordusu bu durumu şu ana kadar sadece Refah sınır kapısına ulaşabilen sınırlı ve hatta sembolik bir operasyon için kullanıyordu. Dün güney sınırını ziyaret eden Savunma Bakanı Yoav Gallant'ın söylemini hatırlayalım: "Refah'taki operasyon, Hamas ortadan kaldırılana veya tüm rehineler İsrail'e iade edilene kadar durmayacak." Gallant bu sözleriyle esnekliği göz ardı etmiyor ve Netanyahu'nun aksine, Amerikalılara Refah'ta kitlesel eylemlerin önlenebileceği sinyalini bile veriyor.

Her zamanki gibi, işler esas olarak Sinvar'a bağlı: İsrail'in harekete geçme korkusu onu son günlerde tartışılandan farklı bir anlaşmaya götürmeyecek. İsrail dramatik bir kararın eşiğine gelecek: Amerikan diktesine uymak ve Refah'ta asgari düzeyde hareket etmek ya da sonuna kadar gidip kendisini açıkta ve izole bırakabilecek bir senaryoyu riske atmak.

Kudüs Haber Ajansı - KHA