Kurumsal Amerika'daki liderlik görevlerinin çoğu ya liberal Siyonistler ya da Evanjelikler tarafından işgal edilir. Böyle bir durum sürpriz olmamalı. Örneğin Washington Post, Cumhuriyetçi Yahudi Koalisyonu'nun (RJC) CEO'su Matthew Brooks'a, İsraillilere yardım sağlayan yasa tasarısına muhalif oy kullanan yirmi Cumhuriyetçi Meclis üyesinin rakiplerini seçimlerde finanse etmeyi planlayıp planlamadığını sordu:

"Cumhuriyetçi Yahudi Koalisyonu, ülke çapındaki kritik savaş alanı eyaletlerinde Yahudi cemaatine yönelik en büyük çaba olacak olan 15 milyon dolardan fazla harcamaya hazırlanıyor... Gerek ‘Squad’ gibi Demokratlar gerekse soldaki ilericiler olsun, İsrail karşıtı insanlara karşı sesimizi yükselttiğimiz uzun bir geçmişimiz var, aynı zamanda sağda İsrail karşıtı duyguları dile getiren insanlara karşı da sesimizi yükseltiyoruz.” 

"Kongre Üyesi Steve King'i yenmekten sorumlu olan grup bizdik. Görev süresi boyunca Kongre'deki en İsrail karşıtı seslerden biri olan eski Kongre üyesi John Hostettler'ı yenmek için bu seçim döneminde de Indiana'da bir milyon dolardan fazla harcıyoruz." 

"Soru: Temsilciler Meclisi'ndeki diğer yirmi Cumhuriyetçi İsrail tasarısına karşı oy kullandı. Bunlardan herhangi birine karşı yarışan rakipleri desteklemeyi planlıyor musunuz?"

"Brooks: [Oy pusulasında] bu insanlardan herhangi birine güvenilir bir rakip varsa - kesinlikle dahil olacağız".

Bu çerçevede, Edward Luce'nin Financial Times'ta yazdığı gibi, ABD'nin kurumsal liderlerinin kampüs protestoları konusunda düğümlenmiş olması şaşırtıcı olmamalı. Endişe, AIPAC ve Cumhuriyetçi Yahudi Koalisyonu'nun Kongre adaylarını yapma ya da bozma konusundaki şüphesiz gücüne dayanıyor:  

Luce, "Pratikte" diyor, "her kesimden yetişkinler - Cumhuriyetçiler, Demokratlar, medya ve üniversite yönetimleri - gençlerde üzüntü duydukları histeri ve dogmatizm özelliklerini sergiliyorlar. Protestoların daha da öfkelenmesi sürpriz olmamalı. Öğrenciler, akranlarının çoğunun tiksindirici bulduğu konuşmaları bile protesto etme hakkına sahiptir".

Luce soruyor:

"Anti-Siyonizm hangi noktada antisemitizme dönüşüyor? Çizgi bulanık. Ancak çoğu insan - görünüşe göre sorumlu olanlar dışında - yasal protesto ile şiddet çağrıları arasındaki farkı anlayabilir".

Ama sadece ayrımı daha da bulanıklaştırmak için: 

ABD 'Temsilciler Meclisi', tartışmalı Uluslararası Holokost Anma İttifakı'nın antisemitizm tanımını kodlamak için bir yasa tasarısı hazırlıyor. Tanım tartışmalıdır, çünkü antisemitizm örneklerinin çoğu, "İsrail"i "ırkçı bir çaba" olarak adlandırmak da dahil olmak üzere "İsrail"in eleştirisini içerir. Tasarının geçişi, yetkililer kampüs antisemitizmi iddiasında bulunan Başlık VI şikayetlerini karara bağladığında tanımın geçerli olacağı anlamına gelecektir. Tasarı, Meclis'te 320'ye karşı 91'i geçti.

"Ancak Kongre histerisinin ardında başka bir faktör daha var: Protestolar, 1968'in tekrarlanması korkusuna yol açtı. O zaman olduğu gibi, huzursuzluk Columbia Üniversitesi'nde başladı. 1968'de olduğu gibi, bu yılki Demokratik kongre Chicago'da yapılacak. 1968 kongresi de bir felaketti, çünkü Chicago belediye başkanı Richard Daley, polisini protestocularla meydan savaşına gönderdi. Sokak savaşı medyanın dikkatini çekti" dedi. 

Ancak Luce, 1968 ile keskin bir ayrım yapıyor: "Bu protestoların ana itici gücü insani duygulardır" (Vietnam savaşında olduğu gibi).

"Göstericilerin bir kısmı, İsrail'i haritadan silecek bir Hamas dünya görüşünü bilinçli olarak benimsiyor. Anti-Siyonizm hangi noktada antisemitizme dönüşüyor...?" 

Meselenin bulandırıldığı yer burasıdır. "İsrail"i, yani siyonizmi haritadan silmek, onu şiddet yoluyla silmek anlamına gelmez (işgal altında yaşayanlar için yasal bir direniş hakkı olsa da).

Seyyid Hasan Nasrallah (Direniş Cepheleri'nin birliğinin sözcüsü olarak) Direniş'in amacının "İsrail"i tüketmek ve onu bir yenilgi ve umutsuzluk durumuna sürüklemek olduğunu açıkça ortaya koydu, öyle ki İsrailliler özel haklar ve istisnacılık iddiasından vazgeçmeye başlarlar ve diğerleriyle (Filistinlilerle) "Nehir ve Deniz arasında" yaşamaktan memnun olurlar. Haklar temelinde eşit paylaşım. Yani Yahudiler, Müslümanlar ve Hıristiyanlar ortak bir bölgede yaşar. O zaman siyonizm de olmazdı.

Seyyid Nasrallah, büyük bir savaş olmadan böyle bir sonucun ortaya çıkma olasılığını açıkça öngördü. 

Bu nedenle, Hamas'ın dünya görüşünü, sanki Yahudileri 'yok etmek' veya öldürmek anlamına geliyormuş gibi, 'İsrail'i haritadan silmek' olarak göstermek 'el çabukluğu'dur. "İsrail", gelecekteki bir devletin doğası gereği yalnızca Yahudi değil, çok inançlı olması anlamında "haritanın dışında" olacaktır.

Hamas'ın 'dünya görüşü'nün sinsice antisemitizm isnadı, neredeyse 'Hamas IŞİD'dir' sloganıyla eşit bir iftiradır. (IŞİD'in ölüm listesinde Hamas yetkilileri vardı).  Hamas'ın dünya görüşü, Gazze'deki savaşın ateşlediği nefretin bağlamından sıyrılamaz.

Luce'nin makalesinin çoğu antisemitizm meselesiyle ilgili, ancak İslamofobi de hızla büyüyor.  Batı'daki “Hamas IŞİD'dir” algısını çürütmek önemlidir, yoksa bu tür sahtekarlıklar bizi yeni bir 'teröre karşı savaşa' sürükler.

Kudüs Haber Ajansı - KHA