Yemen'deki İran destekli Husi Şii militanlara yönelik ABD öncülüğündeki hava saldırılarından ilki, Orta Doğu'daki Batılı politika başarısızlıklarının uzun bir izinde bir başka dehşet verici kilometre taşına işaret ediyor – bunların en önemlisi, İsrail-Filistin çatışmasını çözmedeki onlarca yıllık başarısızlık olmaya devam ediyor.

Britanya tarafından desteklenen ABD'nin, Husilerin Kızıldeniz’de gemilere yönelik ticareti boğan saldırılarına yanıt olarak güç kullanmak zorunda kalması, tatsız bir gerçeği yansıtıyor: Washington'un siyasi gücü azalıyor, diplomasisi etkisizleşiyor, otoritesi küçümseniyor. Yılmayan Husiler, saldırıların devam edeceğine söz verdi.

Bu gergin, ucu açık tırmanış başka bir istenmeyen gerçeği vurguluyor. Ortadoğu'da egemen güç artık ABD, Batı yanlısı Mısır, Suudi Arabistan ve hatta İsrail değil; Husilerin ana müttefiki İran'dır.

Husilerin harekatlarını tetiklediğini söylediği korkunç Gazze katliamının ortasında kazananlar ve kaybedenler hakkında konuşmak kolay. Yine de stratejik olarak konuşursak, bu krizde kimin öne çıktığı açık. Vekaleten savaşan İran'ın duruşu, her Filistinli kayıp, Hizbullah füzesi, Irak ve Suriye bombardımanı ve Husilerin insansız hava araçlarıyla güçleniyor.

ABD başkanı Joe Biden, Hamas vahşetinin ardından İsrail'e koşulsuz destek sözü vererek ve BM ateşkes planlarını veto ederek küresel (ve çoğu Amerikalı) görüşü yabancılaştırdı. Orta Doğu politikası modası geçmiş ve dokunulmaz görünüyor. Arap dünyasında hiçbir zaman popüler olmayan ABD, gerekli bir kötülük olarak tolere edildi. Artık yok. Arap olmayan İran şu anda sürücü koltuğunda.

İsrail de 7 Ekim'den bu yana stratejik bir uyandırma çağrısı aldı, ancak daha aşırılık yanlısı politikacıları hala bunu anlamıyor. Gazze'nin dehşeti, daha da kötüsü, ülkeye bakış açısını kalıcı olarak değiştirdi - Lahey'de ortaya atılan benzeri görülmemiş soykırım iddialarını dinleyin. Suudi Arabistan'ın Londra Büyükelçisi Halid bin Bender, geçen hafta BBC'ye verdiği demeçte, Yahudi devletinin artık özel bir durum olarak ele alınmaması gerektiğini söyledi.

Yaptırımları atlatmak için Pekin'le komplo kuran İran, Çin'e her ay milyonlarca varil indirimli ham petrol satıyor.

Bütün bunlar İran'ın saldırgan otoriter rejimi için kazanç. Mollaların üç temel dış politika hedefi var: 1979 Devrimi’nin şeytani düşmanı ABD'yi Ortadoğu'dan çıkarmak; bölgesel üstünlüğü korumak; ve Çin ve Rusya ile kilit ittifakları güçlendirmek. İsrail'in yıkımı ise dördüncü hedeftir.

İran'ın milis ağları – "direniş ekseni" – kol mesafesinde faaliyet gösteriyor. Örneğin Tahran tarafından eğitilen ve silahlandırılan Husilerin emirlerini yerine getirip getirmediği konusunda farklı görüşler var. Bazı analistler, İran'ın Yemenli vekilleri üzerinde kontrol sahibi olmadığına inanıyor. Lübnan'daki Hizbullah da operasyonel olarak özerk olduğunda ısrar ediyor.

Ancak Gazze'deki Hamas, Batı Şeria'daki Filistinli gruplar ve Irak ve Suriye merkezli milislerle birlikte ele alındığında, İran'ın ABD'den daha uzun süre dayanmaya istekli uzaktan kumandalı bir koalisyon kurduğu açık. Yemen'de uzun süredir devam eden iç savaşta ateşkes için bastırmak yerine Husi üslerini bombalamak bu gerçeği değiştirmeyecektir. Daha büyük olasılıkla Tahran'ın Batı karşıtı, İsrail karşıtı bölge çapında direniş anlatısını körükleyecektir.

Geçmişe göre daha anlayışlı olan İran, geçen yıl Körfez’deki Arap rakipleriyle arasını düzeltmek için pragmatik adımlar attı ve Suudi Arabistan'la diplomatik ilişkileri yeniden kurdu. Ama Riyad ile Tahran arasındaki aşk kaybolmadı. Anlaşmanın en önemli yönü, Çin'in aracılık etmesiydi.

Çin ve Rusya, İran'ın yeni en iyi dostları. Ve bu, diğer faktörlerden daha fazla, İran'ın kaderini değiştiren ve onu hesaba katılması gereken bir güç haline getiren şeydir. Ukrayna işgali ve önceki Çin-Rusya "sınırsız" işbirliği anlaşması, bu geçişin katalizörüydü.

Savaş ve sonuçları, Pekin ve Moskova'da, Donald Trump sonrası ABD'nin küresel liderliğinin geri çekildiğine, Washington'ın denetlediği kurallara dayalı uluslararası düzenin yıkılmaya ve değiştirilmeye hazır olduğuna dair zaten tomurcuklanan inancı kristalize etti.

Şi Cinping'in on yıldan uzun bir süre önce iktidara gelmesinden bu yana Çin, ABD'ninkilerle rekabet etmek ve mümkünse onların yerini almak için jeopolitik ve ekonomik etki alanları yarattı. İran, Şi'nin planlarının merkezinde yer alıyor. 2021 yılında iki ülke, 25 yıllık stratejik yatırım ve enerji anlaşması imzaladı. Çin'in sponsorluğunda İran, BRICS grubuna ve Şanghay İşbirliği Örgütü'ne katıldı.

Yaptırımları atlatmak için Pekin ile komplo kuran İran, Çin'e her ay milyonlarca varil indirimli ham petrol satıyor ve bu petrol oraya "karanlık filo" petrol tankerleriyle taşınıyor. Yıllarca süren durgunluk ve şiddetli iç siyasi ve sosyal huzursuzluktan sonra, ekonomisi toparlanıyor. Şubat ayında Şi, İran Cumhurbaşkanı İbrahim Reisi'ye Çin'in, ABD'nin "tek taraflılık ve zorbalığına" karşı mücadelesini desteklediğini söyledi.

Rusya söz konusu olduğunda her şey silahlarla ilgili. İran, Moskova'nın Ukraynalıları öldürmek için kullandığı silahlı insansız hava araçları sağlıyor. ABD istihbaratının, Rusya'nın Wagner paralı asker grubunun Hizbullah'a orta menzilli bir hava savunma sistemi sağlamayı planladığına inandığı bildiriliyor - eğer doğruysa şaşırtıcı bir provokasyon.

İran da yakında "benzeri görülmemiş bir savunma ortaklığının" ürünü olan gelişmiş Rus Sukhoi SU-35 avcı-bombardıman uçaklarını ve saldırı helikopterlerini teslim alabilir. Rusya'nın İran'a ihracatı patlıyor. Moskova, doğal gaz sahalarını geliştirmek için 40 milyar dolar taahhüt etti.

Tüm bunlara ek olarak, İran'ın yasadışı nükleer silahlarla ilgili zenginleştirme programının hızla ilerlediği bildiriliyor - Trump'ın 2015 BM destekli nükleer silahların yayılmasına karşı anlaşmayı çöpe atmasına atfedilebilecek bir başka hedef. Biden anlaşmayı canlandırmayı umuyordu ama vazgeçti. Rusya ve Çin artık taraf değil. İsrail'in en kötü kabusu olan İran bombası her zamankinden daha yakın olabilir.

"Bugün, İslam Cumhuriyeti'ndeki ruh hali bir muzafferin ruh halidir" diye yazdı analistler Reuel Marc Gerecht ve Ray Takeyh. "Yaptırımlardan ve iç protestolardan kurtuldu. Büyük güç müttefiklerinin yardımıyla ekonomisini istikrara kavuşturdu ve savunmasını yenilemeye başladı. Bir nükleer bomba ulaşılabilir durumda."

45 yıllık denemeden sonra, İran nihayet bloktaki büyük aktör. Tahran'a yaptırım uygulamak, dışlamak ve tehdit etmek işe yaramadı. ABD, Britanya ve İsrail, güçlü milisler ve ekonomik güçle desteklenen üçgen bir küresel ittifakın parçası olan zorlu bir rakiple karşı karşıya. Daha geniş bir çatışmadan kaçınmak için acilen yeni bir diplomatik yaklaşıma ihtiyaç var.

Kudüs Haber Ajansı - KHA