İran'ın Batı destekli eski yöneticisinin dikkat çeken oğlu Rıza Pehlevi'nin işgal altındaki Filistin topraklarına yaptığı son ziyaret, Batı'nın desteklediği İran "muhalefetinin" uğursuz hedeflerini ilerletmekte başarısız olmakla kalmadı, aynı zamanda kamptaki derin bölünmeleri ve anlaşmazlıkları da açığa vurdu.

Sözde "muhalefet"in kendini "önder" ilan eden "liderlerinden" biri olan Hamid İsmailiyun'un geçen hafta aniden bu gruptan ayrılması bu durumun bir kanıtıdır.

İsmailiyun, "Maalesef koalisyon içindeki çalışmalar iyi ilerlemiyordu. Görüşlerini demokratik olmayan bir şekilde empoze etmeye çalışan dış baskılar vardı” diye yazdığı bir Twitter gönderisinde, habersiz ve törensiz ayrılışının nedenini açıkladı.

Burada sadece dış baskıdan bahsetmiyoruz. Bu sözde "muhalefet" içindeki anlaşmazlıklar endişe verici seviyelere ulaştı. Sosyal medyada farklı hizipler ve gruplar arasında tehdit mesajları ve ölüm tehditleri paylaşılıyor.

Taciz internetle sınırlı kalmadı. Ekim ayı ortalarında, Chicago Üniversitesi, bu "muhalefetin" İranlı-Amerikalı bir üyesi ve ABD'li bir medya gazetecisi olan Nigar Murtazavi'yi bir etkinliğe katılmaya davet ettikten sonra bomba tehdidi aldı.

Murtazavi, diğer "muhalefet" hizipleri tarafından, ün kazanmak için bomba tehdidini üretmekle suçlandı.

Batı'nın desteklediği "muhalefet" içindeki bu hegemonya mücadelesi, Rıza Pehlevi'nin Siyonist oluşuma yaptığı ziyareti haklı çıkaracaktır. Yurtdışındaki diğer "muhalefet" figürleriyle ittifak mümkün olmadı, çünkü Pehlevi'nin destekçileri grubun diğer üyelerine saldırdı ve kraliyet soyu göz önüne alındığında tek "lider" olarak tanınması gerektiğini belirtti.

Siyasi analistler, Pehlevi'nin İşgal Altındaki Filistin'e, çokça iftira atan Mesih Alinejad gibi diğer "muhalefet" figürleriyle koordinasyon olmadan yaptığı ziyaretin, İsmailiyun'un Siyonist siyasi ve ekonomik destekten yararlanamadığı için gruptan ayrılmasını açıklayan şey olduğunu düşünüyor.

Bir alternatifin inşasını engelleyen bir başka iç çatışma, örneğin, bazı milliyetçi "muhalefet" üyeleri arasındaki çatışma ile diğer sözde "muhalefet" üyeleri tarafından teşvik edilen adem-i merkeziyetçilik planlarıdır.

"Muhalefet" olarak adlandırılan oluşumun içinde, Batılı rejimler tarafından siyasi, finansal ve moral olarak desteklenen çeşitli siyasi vizyonlar var gibi görünüyor. Üyelerin siyasi görüşlerinde kayda değer farklılıklar bulabileceğimiz doğrudur, ancak söylem düzeyinde kendimizi Wittgenstein'ın aile benzerliği fikrinin içinde buluruz.

Yani, kayda değer farklılıklara rağmen, hepsi aynı söylem altına giriyor. Bu farklı grup içindeki anlaşmalar ve anlaşmazlıklar aynı dilde, Westernesse'ninkiyle ifade edilir.

Bu nedenle, farklı söylemler arasında bir çatışma yoktur, aksine söylem içi tartışmalar vardır.

Sözde "muhalefet"in tüm üyeleri, kendilerini, Lacan'ın "bütünlük fantezisi" olarak adlandırdığı, çoklu boyutlarında ırksal belirteçler tarafından "kirletilmemiş" sembolik öncesi bir özne üzerinden görüyorlar.

Bu, denklik zincirinde farklı isimler alabilen bir konudur: liberal, Batılı, seküler, rasyonel... "İslamcılar" veya İslam Cumhuriyeti'nin mevcut siyasi biçimlenimini destekleyenler gibi ırksal olarak işaretlenmiş diğer konuların karşılaştırıldığı bu "evrensel" konudur.

Benzer şekilde, bu grubun tüm üyeleri, dünyayı bir ilerleme alanı ve anakronistik bir alan gibi bölümlere ayıran "panoptik zaman" (Anne McClintock tarafından icat edilen bir terim) içinde zihinlerinde başkalarını ırksal olarak işaretler.

Açıkçası, "muhalefet" kendisini, rasyonelliğe, akılcılığa, özgürlüğe ve özerkliğe ayrıcalık tanıyan ve İranlıların geri kalanına modern öncesi bir geçmişte sıkışıp kalmış bir alanın sakinleri olarak karşı çıkan ilerleme zamanının temsilcisi olarak inşa ediyor.

Diğer İranlılar, dünyada farklı bir şekilde var olma olasılığına işaret ederek ontolojik bir soruyu kışkırtan tehdit edici komşuyu somutlaştırıyor.

Bu söylem dünyayı iyi ve kötüye, Batı erdemine ve İslami barbarlığa indirgemektedir.

Bu basitleştirme, ajans ve siyaseti yalnızca Batılı bir perspektiften ele alan çeşitli üyeleri arasındaki sayısız ve şiddetli farklılıklara rağmen gözlemlenmektedir. Talal Esed'in açıkladığı gibi, tek siyasi hedef "modern" olmak ve Batılı olarak algılanmaktır.

Bu söylem, diğer şeylerin yanı sıra, örtünmeyi anakronizmin, özgürlük eksikliğinin ve gerilemenin bir gösterisi olarak üretir. Dahası, dünyayı bu söylemle anlayanlar için, özgür bir özne olma fantezisini üretirken, diğerleri hem bir endişe nesnesi hem de dayanılmaz bir farklılığın işareti haline gelir.

Özgürlük, bu söylemle, Batı kimliğinin performatifliği (edimselliği) olarak tanımlanır.

Dikkate değer farklılıklara rağmen, tüm bu duruşlar, amacı İslam Cumhuriyeti'ni yıkmak ve yerine İslam'ın artık siyasi bir ilgisinin olmadığı bir hükümet biçimiyle değiştirmek olan aynı söylem içinde anlaşılabilir.

Kudüs Haber Ajansı - KHA