Bu Salı sabahı (3 Ocak), aşırı sağcı İsrail kabine bakanı Itamar Ben-Gvir, yeni Siyonist rejimin Filistin halkıyla gerilimi tırmandırma ve işgal altındaki Kudüs'ün Kutsal Yerleri üzerinde İsrail otoritesini kurma planının başlangıç noktasını işaret eden El Aksa Camii baskınını gerçekleştirdi. Dünyanın geri kalanından gelen iç karartıcı tepki, Filistin'deki silahlı direnişin neden bir gereklilik olduğunun ve aynı zamanda işgal altındaki topraklarda neden kitlesel bir birleşik hareketin oluşturulması gerektiğinin bir kanıtıdır.

Yeni Siyonist yönetim, Filistin'i etnik olarak temizleme sürecini hızlandıran ve işgal altındaki Kudüs'ün Eski Kenti içindeki Kutsal Yerlerin Müslüman ve Hıristiyan statüsünü baltalayan politikalar uygulamaya çalışan aşırılıkçılardan oluşuyor. Başbakan olarak Binyamin Netanyahu başkanlığındaki yeni İsrail rejiminin El-Aksa'daki gündemiyle mücadele etmek için Filistinliler dışında hiç kimse tarafından hiçbir eylemde bulunulmamış olması, Siyonist rejime karşı durabilecek birleşik bir Filistin hareketi öngörmeyenlerin kayıtsızlığının bir kanıtı olarak duruyor.

Yeni İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu, ikinci en büyük İsrail Partisi olarak Dini Siyonizm partisini koalisyonuna dahil etti. Bir zamanlar Likud Partisi'nin İsrail'in aşırı sağı olarak kabul edildiği, Dini Siyonizm benzerlerine mensup yerleşimci aşırılıkçıların marjinal olduğu ve hatta İsrail Knesset'ine aday olmasının yasaklandığı bir dönem vardı. Şimdi ise Dini Siyonizm ittifakı ana akım aşırı sağdır ve Likud ılımlı bir sağcı parti olarak kabul edilmektedir.

Peki bunlar gerçekten ne anlama geliyor ve bu Filistinlileri nasıl etkileyecek? Yeni İsrail rejimi hakkında konuştuğumuzda ortaya konması gereken ilk şey, onun Siyonist varlığın hedeflerini tamamlamaya yönelik doğal bir sonraki adımı temsil ettiğidir. Siyonist hareketin David Ben-Gurion'un kampında kök salmış olan kesimi şimdi önümüzdeki meydan okumayla yüzleşme konusunda beceriksizken, Ze'ev Jabotinsky'ye kadar uzanan Siyonist revizyonist kamp, şimdi Siyonist hareketin başlattığı şeyi bitirmenin yeni adayı olarak görülüyor. Dini Siyonizm ittifakı, katı İsrailli yerleşimcilerin sorunlarının çözümü olduğuna inandıkları şeyin bir tezahürüdür, bu sorun Filistin halkının varlığıdır.

Liberal, sözde sosyalist bir Siyonizm'in takipçileri şimdi konuyla ilgilerini kaybetmeye doğru gidiyorlar. Her ne kadar liberalizm ve Batılı "demokratik" liberal doktrinin ilkeleri Siyonist taraftarlar Batılı uluslar ve onların önderlikleri için çok daha arzu edilse de, Batı genelinde katı milliyetçiliğe dönüşün yeniden ortaya çıktığı açıktır ve bu, farklı Batılı uluslar ve siyasi partiler arasındaki ideolojik yakınmalara rağmen, şimdiye kadar NATO veya benzer ittifakların patlamasına neden olmamıştır. Batı'da, maskeli "barış görüşmesi" balosunu ortadan kaldıran ve Batılı uluslar tarafından tabu olarak görülen politikaları açıkça izleyen temsilcilere oy vermeyi seçen Siyonist seçmenlerin seçimine karşı büyük bir olumsuz tepki var. Etnik temizlik, yerleşim yeri oluşturma, kutsal mekanlara saygısızlık, savaş suçları ve ırk ayrımcılığı politikalarının hepsi Batılı uluslar için sorun değildir, ancak buna bağlı barış, demokrasi ve özgürlüğe ulaşma konusunda saygınlık ambalajı veya bir paravan hikaye olmadığında, işlenen suçların gizlenememesi gerçek bir sorun haline gelir.

Popülist sağ ile Batı'daki liberal emperyalistler arasındaki savaş devam edecek, ancak bu, Siyonist varlığa yönelik politikada derhal bir değişiklik göreceğimiz anlamına gelmeyecek. Bu İsrail rejimi sadece bir utançtır ve imajı açısından Batı için sorunlar yaratır, burada onlar için asıl endişe budur. Aynı sorun, Donald Trump'ın ABD başkanı olarak getirilmesiyle de yaratıldı. Trump, kesinlikle bazı farklılıklar olsa da, ABD politikasında çok fazla bir değişikliği temsil etmiyordu, ancak en önemlisi, Batılı liberaller arasında öfkeye yol açan kaba ve özürsüz yaklaşımıydı.

Şimdi bunu ortadan kaldırdığımıza göre, Filistinlilerin geleceği için en önemli şey, sahada bundan sonra ne olacağıdır. Şu anda, büyük Batı Şeria şehirlerinden organik olarak büyüyen bir dizi silahlı hareket var, silahlı direniş de abluka altındaki Gazze Şeridi'nde güçlü bir üs tutuyor, bunlar iki güç noktası. Yine de, birleşik bir Filistin hareketi, meşru bir Filistin temsilcisi ve birleşik bir kitlesel halk seferberliği yoktur. Silahlı mücadele kesinlikle bir gereklilik olsa da ve İsrail'in kutsal mekanlara ve Filistinlilerin haklarına yönelik ihlalleriyle mücadele etmek için çok önemli olsa da, birleşik bir hareket ve kitlesel seferberlik olmadan, Filistin'in özgürleştirilmesi yönünde kayda değer bir ilerleme kaydedilemez.

Silahlı direnişin savaşma, İsrail saldırganlığından korunma ve püskürtme kabiliyeti sayısız kez gösterilmiştir. Bu yetenek çok önemlidir, ancak sınırlamalarla birlikte gelir ve Filistinlilerin askeri gücü, yüksek donanımlı İsrail ordusunun tamamen üstesinden gelmek için yeterli değildir. Büyük çaplı zaferler elde etmek için Filistin hareketinin saldırıya geçmesi ve/veya Siyonist yerleşimci-sömürgeci düşmanlarını geri plana atması gerekiyor. Sadece düşmana tepki verirken, onların hazırladığı bir saldırıya cevap veriyorsunuz demektir ve bu gerçekleştiğinde başarılı olmanın tek yolu kitlelerin gücünü arkanızda bulundurmaktır.

Mayıs 2021'deki Seyfü’l-Kuds savaşı, Filistin direnişinin kitlelerin desteğiyle verilen bir yanıtta neler başarabileceğinin bir örneği oldu. Orada elde edilen zafer, Kudüs'teki, Batı Şeria'daki ve 1948 topraklarındaki Filistinli kitlelerin desteği olmadan imkânsız olurdu.

Tarihe bakıldığında, İngiliz işgali altındaki 1936-9 'Arap İsyanı', Filistinli kitlelerin potansiyel gücünü gösteren güçlü bir örnek teşkil etti. Filistinliler kitlesel bir genel grev başlattılar, silahlı bir harekata giriştiler ve hem siyonistlerle hem de İngiliz işgalcilerle karşı karşıya geldiler. İsyanın sonunda, Filistinlilerin büyük bir etkisi olduğu açıktı ve bu da sonunda İngiltere'nin Kutsal Topraklara Siyonist göçü geçici olarak durdurmanın yanı sıra Filistin'i tamamen terk etme kararını da etkiledi. İsyanın başarılı olmamasının nedeni büyük ölçüde hem askeri hem de ulusal olarak net bir liderlik ve hedef eksikliğinden kaynaklanıyordu -Kudüs Büyük Müftüsü Hac Emin el-Hüseyni ve diğerlerinin etkisine rağmen.

Şu an itibariyle, birleşik bir Filistin hareketi ve Filistin halkının açık bir temsilcisi yoktur. Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ), çabalarını siyonist varlığın güvenliğini sağlamak ve kendilerini mali açıdan avantajlı konumlara sokmaya çalışmak için "İsrail" ile işbirliği yapmaya odaklayan Filistin Yönetimi (FKÖ) tarafından ele geçirildi. Hamas ve Gazze'deki direniş güçleri hareketi birleştirmek için defalarca çalıştılar, ancak diğer tüm Filistin siyasi partilerinin Batı tarafından onaylanması ve kara listeye alınması nedeniyle bu başarısız oldu ve bu nedenle Filistin Yönetimi Batı'nın bu tür bir eylem için kendisine karşı tepkisinden korktuğu için birlik peşinde koşmayacak.

Filistin halkı, özellikle de genç nesil, bıkmış durumda, özgürleşmek ve ulusal hareketi canlandırmak için aktif olarak çabalıyor, ancak finansal desteğe ek olarak, ilerlemek için ihtiyaç duydukları uzmanlıktan yoksunlar. Filistin'deki birçok kişi tarafından hissedilen, özellikle de eski nesilleri etkileyen umutsuzluk duygusu, Filistin ulusal kurtuluş hareketinin kırılmasının bir sonucu olarak ortaya çıktı. Filistin Yönetimi, Batı Şeria'da erişim tekelini elinde tutuyor ve bu da onunla başa çıkmayı bir zorunluluk haline getiriyor. Dolayısıyla Filistinliler Yönetimlerinin "İsrail" ile işbirliği yaptığını, birçok vaadini yerine getirmediğini, bir devlet kurma yolunda hiçbir ilerleme kaydedemediğini ve 15 yıldan fazla bir süredir seçimleri engellediğini görseler de, birçoğu buna isyan edebilecek pozisyonda değil.

Filistin Yönetimi şu anda birleşik bir ulusal harekete ulaşmanın önündeki en büyük engeldir, Filistinliler arasında casusluk yapmakta, direniş saldırılarını engellemede ve birliği önlemede "İsrail"in yapabileceğinden daha iyi bir iş çıkarmaktadır. Bu yüzden kaçınılmaz düşüş daha erken gelemez, ancak bunun önüne geçilmelidir ve Filistin Yönetimi'nin düşüşü, Siyonist işgalle daha büyük bir çatışmaya ek olarak, hem el-Fetih Partisi'nde hem de devrimci ve normalleşme kolları arasında bir iç çatışmaya yol açacaktır. Batı Şeria'daki yaşam standartları, Filistin Yönetimi'nin düşüşüyle birlikte önemli ölçüde düşecektir ve bu kaosa doğru bir düşüş olabilir, bu da durumun daha da büyük bir felaketi önlemek için kitlesel seferberliğe ve devrime yönlendirilmesi gerektiği anlamına gelir.

Benjamin Netanyahu komutasındaki yeni başlatılan Siyonist rejim, açıkça Batı Şeria'nın bazı kısımlarını ilhak etmeye, Mescid-i Aksa'daki statükoyu değiştirmeye, Filistinlilere ölüm cezası getirmeye, Filistinli vatandaşları etnik olarak "İsrail"den temizlemeye ve çok daha fazlasına niyetli. Bu, Filistin Yönetimi'nin zayıf olduğu bir zaman denk geldi.

Filistin ulusal hareketinin hedefleri açıktır, ancak kaçınılmaz olarak yeni Filistin liderliğinden çıkması gereken yeni bir misyon olacaktır, ancak en önemli şey, açıkça netleşmiş birleşik bir liderliğin olduğu bir yere ulaşmaktır. Dünyanın Filistinlileri dinlemesi ve İsrail'in savaş suçlarını ciddiye alması için, halk tarafından meşrulaştırılan, açık hedefleri olan ve kitleleri harekete geçirebilen birleşik bir önderlik olmalıdır. Bu önderlik aynı zamanda silahlı mücadeleyi de sürdürmelidir, ancak bu çatışma geleneksel olmadığı için, sadece grupların ve hiziplerin silahlı mücadelesi değil, bir halkın silahlı mücadelesi olmalıdır.

Dünyanın ve büyük ölçüde Müslümanların Filistin için dua etmenin ötesinde bir şey yapmamalarının ve Filistin’i görmezden gelmelerinin sebebi, hiçbir liderliğin veya birleşik bir hareketin olmamasıdır. Eskiden FKÖ'nün gücü ve etkisi vardı çünkü Filistinlilerin tek temsilcisiydi, fakat Oslo Anlaşması'nın imzalanmasından bu yana her yıl bu etki ve meşruiyet giderek daha da azaldı. Siyonist rejimin BM'yi, UCM'yi, UAD'yi, hatta ABD veya AB'yi dinlemek için hiçbir nedeni yoktur, çünkü hiçbiri onlara ara sıra kınamanın ötesinde bir şey yapmayacaktır. Siyonist rejim Filistinlileri ancak dinlemeye zorlandıklarında dinleyecektir ve bunun için Filistin Yönetimi'nin sona ermesi, birleşik bir liderliğin ve kitlesel seferberliğin ortaya çıkması, silahlı mücadele ile birlikte olmalıdır. Filistin'i halkın kendisinden başka kimse kurtaramayacak ve her gün az önce bahsedilen duruma yaklaşıyoruz, Filistinliler neyin gerekli olduğunu biliyorlar ve yeni bir denkleme doğru ilerliyorlar. Bu yeni dönem doğduktan sonra, dış aktörler olaya daha fazla dahil olmaya mecbur kalacaklar.

Kudüs Haber Ajansı - KHA