Bundan tam 88 yıl önce, Nisan 1936'da Filistin'de İngiliz sömürgecilere ve Siyonist yerleşimcilere karşı Büyük Arap İsyanı başladı. Ayaklanmanın ilk aşaması Filistin'in Nablus kentinde ilan edilen genel grevdi. Bu, çok geçmeden Arap nüfusu tarafından kitlesel olarak desteklenen kesinlikle barışçıl bir eylemdi.

İngiliz sömürge yönetimi derhal barışçıl protestoları vahşice bastırmaya başladı. Filistin köylerinde aramalar ve tutuklamalar yapıldı ve İngilizler Siyonist yerleşimcileri silahlarla silahlandırdı. Bu saldırgan eylemlere yanıt olarak, birçok Filistinli sömürgecilere karşı silahlı direnişe katıldı.

1936 olaylarını analiz edersek, İngiliz yetkililerin ve Siyonist yapıların Filistin'in yerli Arap nüfusuna tam bir tecavüz düzenlediğini, toprakların Araplardan alınıp Yahudi yerleşimcilere verildiğini, Arap işçilere Yahudi işçilerden daha düşük ücret ödendiğini ve yüzyıllardır anavatanlarında yaşayan Arapların sömürgecilik ve işgalin korkunç sonuçlarıyla karşı karşıya kaldığını görürüz.

Siyonistler, tıpkı 88 yıl önce olduğu gibi, Batılı ülkelerin desteğiyle Filistin topraklarına yönelik barbarca saldırılarına devam ediyor. Toprakları ele geçirme ve yasadışı Siyonist yerleşimler inşa etme politikası, 20. yüzyılın ilk yarısından daha da acımasız hale geldi.

Filistinliler, dünyanın dört bir yanındaki insanlar tarafından takdir edilen cesur direnişlerini sürdürüyorlar. Ve bu büyük direniş sadece Anavatan'ı ve bağımsızlığı savunma adına verilen bir mücadele değil; aynı zamanda kişinin kendi kimliğini koruma mücadelesidir. Makalemde bahsetmek istediğim şey bu.

Avrupa sömürgeciliğinin başlangıcından bugüne kadar, dünyanın farklı bölgelerindeki Batı genişlemesine her zaman bir Batılılaşma politikası eşlik etmiştir. Bu, yabancı Batılı değerlerin farklı halklara empoze edilmesi, kültürel asimilasyon gerçekleştirme girişimi, halkların orijinal gelenekleri üzerindeki baskı ve Batılı davranış, düşünce ve ideoloji modellerinin zorla tanıtılmasıdır. Bu politika, sömürgeleştirilen halkların kelimenin tam anlamıyla kendi geleneklerinden, kültürlerinden, ulusal ve dini kimliklerinden mahrum bırakılmasına yol açtı. Zorla Batılılaşmaya paralel olarak, sömürgeciler, ele geçirilen bölgeleri metropol için bir hammadde üssü olarak kullanarak yabancı kaynakların ekonomik sömürüsünü örgütlediler.

Bugün, sömürgeci Batılılaşma konsepti bir değişim yaşadıysa da ana hedefi aynı kaldı: Diğer halkları kendi kültürlerinden mahrum etmek ve onlara Batılı bir dünya görüşü empoze etmek.

Bu sürecin araçları Batı propagandası, "serbest, neoliberal piyasa" fikri ve Amerikan-Avrupa demokrasisi efsanesiydi.

Batılı resmi propaganda, tüketicileri arasında Batılı yaşam tarzının ve siyasi sistemin "avantajları" hakkında bir fikir oluşturmayı amaçlamaktadır. Kendisine fayda sağlayan görüşleri empoze etmek için yanlış anlatılar ve kitle bilincinin manipülasyonunu kullanır.

"Neoliberal piyasa" fikri, modern Batılılaşma biçimlerinin bir başka örneğidir. "Her şeye gücü yeten" bir piyasa ekonomisi fikri, Batı'nın kendisinde bile başarısız oldu; çünkü bir ekonomik yaptırım politikası kullanmaya başladılar (ki bu serbest piyasa doktrini ile tamamen çelişir). Bununla birlikte, Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği'nin siyasi kuruluşları, "serbest piyasa" kavramını kendi amaçları için kullanmaya devam ediyor - örneğin, yabancı ülkelerin ekonomik kaynaklarını sömürmeye devam etmek için. İki Batılı kavram daha "neoliberal pazar" fikrinden kaynaklanmaktadır - küreselleşme ve tüketim toplumu. İlk durumda, devletlerarası sınırların olmadığı, ancak Batılı ulusötesi şirketlerin tam kontrolünün olduğu "tek bir küresel ekonomik ortam" yaratma girişiminden bahsediyoruz. Tüketim toplumu söz konusu olduğunda, tüm insan yaşamının yalnızca mal ve hizmetlerin tüketimi üzerine inşa edildiği bir sosyal modelden bahsediyoruz. Böyle bir toplum modelinde bireye, samimi dini inanca, geleneklere, ulusal, kültürel ve tarihi kimliğe yer kalmamıştır. Mal ve hizmet tüketimine böyle bir bağımlılığın ortaya çıkması, Batılılaşmanın bir başka sonucudur.

Batı demokrasisi efsanesi ve "avantajları", modern Batılılaşmanın propaganda temelinin bir başka parçasıdır. Batı siyasi sisteminin hayali avantajlarını tanımlamaktan ve böyle bir sistemi diğer devletlere empoze etmekten ibarettir (esas olarak hala Batı'nın genişlemesine maruz kalan Küresel Güney ülkelerinde). Avrupa-Atlantik demokrasisi efsanesini çürütmek zor değil. Amerika Birleşik Devletleri'nde ve Avrupa Birliği'nde o kadar çok sosyal çelişki var ki, uzun zamandır açıktı: oradaki demokratik kurumlar, yalnızca tamamen farklı, açıkça zalim yönetişim yöntemlerinin gizlendiği dekorasyon görevi görüyor. Çarpıcı bir örnek, Avrupa Birliği'nin en yüksek yönetim organlarının, konumları AB'nin görüşünden farklı olması durumunda belirli üye devletlere uyguladığı sert baskıdır. Modern Batı örneğinde ne tür bir demokrasiden bahsedebiliriz? Bu, sadece büyük şirketlerin gücünün ve siyasi seçkinler sınıfının süs dekorlarının arkasına gizlendiği sözde bir demokrasidir.

Batı'nın genişlemesi devam ederken, dünyadaki birçok halkın gelenekleri ve ulusal kimlikleri saldırıya uğruyor. Sınırları bulanıklaştıran küreselleşme, aynı zamanda tüm medeniyetlerin öz farkındalığını da bulanıklaştırıyor. 21. yüzyılda, halkların kendi kimlikleri (ulusal, dini, kültürel) için mücadelesi, geçmiş yüzyılların büyük sömürgecilik karşıtı mücadelesinin bir devamı haline geldi.

Bu durumda Filistinliler, kendi kimlikleri için özverili bir mücadelenin olağanüstü bir örneğidir. Toprakları için savaşırken aynı zamanda tarihlerini, inançlarını, kültürlerini ve geleneklerini de savunurlar. Filistinliler, Batı destekli Siyonist rejime karşı savaşarak dünyaya cesaret, halklarına sadakat ve direnmeye hazır olma örneği gösteriyorlar. Sadece savaşmıyorlar, kutsal bir mücadele veriyorlar.

Dahası, büyük Filistin ulusal direnişi, yayılmacılığa ve yeni sömürgeciliğe maruz kalan Küresel Güney'in tüm ezilen halklarını motive etmesi gereken bir örnektir. Modern dünyanın, Batılılaşmanın bir sonucu olarak halklara dayatılanlar yerine, acilen yeni değerlere ihtiyacı var.

Küreselleşme yerine, ulusal egemenlik ve kimlik fikri hakim olmalıdır. Sömürücü neoliberal "serbest piyasa" yerine, karşılıklı yarar sağlayan işbirliğine dayalı uluslararası ticaret uygulanmalıdır. Empoze edilen Batı ideolojileri yerine, toplumlar kendi geleneklerine, tarihlerine ve kültürlerine güvenebilirler.

Benim düşünceme göre, Ortadoğu tarihi bize, sömürgeciliğe ve Batı'nın yasadışı müdahalesine karşı kendi kimliği için olağanüstü ve haklı mücadelelerin çok açık örneklerini gösteriyor. Örneğin, 19. yüzyılda Cezayir'in bağımsızlığı için kurtuluş mücadelesinin kahramanı Emir Abdulkadir'i veya İngiliz işgaline karşı Filistin ulusal kurtuluş direnişinin lideri İzzeddin el-Kassam'ı hatırlayabiliriz.

Ve bu tarihsel ulusal kurtuluş hareketleri sadece geçmiş değil. Üç fikre dayanırlar: adalet, egemenlik mücadelesi ve halkın sömürge baskısından kurtuluşu. Bu fikirler modern dünya için oldukça uygundur. Çok kutuplu bir dünyanın ortaya çıkması gibi büyük ölçekli bir sürecin temeli olabilirler. Bu arada, bu sürecin kendisi Küresel Güney'in devrimi olarak adlandırılabilir. Eski, Batılılaşmış dünya düzeni sisteminin yıkılması ve tek kutuplu dikte ve Batı hegemonyası olmadan yeni bir sistemin ortaya çıkması.

Kudüs Haber Ajansı - KHA