Caydırıcılık basit bir kavramdır: Bir düşmanın bir şey yapmasını engellemek için güç tehdidini kullanmak. Kağıt üzerinde Amerika'nın İran'ı bu şekilde dizginlemekte zorlanmaması gerekiyor. İlkinin dünyayı dolaşan bir ordusu var; ikincisi hala Ay'a inişten önce gelen savaş gemilerine ve savaş uçaklarına güveniyor. Ancak pratikte İran'ı caydırmanın zor olduğu kanıtlandı. İsyancıları ve milisleri hava harekatlarıyla bertaraf zordur; hedefleri, iyi planlanmış bir zafer değil, yıpratma ve hayatta kalmaktır ve kayıpları sürdürmeye isteklidirler. Tam ölçekli istila, onları caydırmanın tek gerçek yoludur.

Ekim ayından bu yana, İslam Cumhuriyeti'nin Suriye ve Irak'taki vekil milisleri, Amerikan birliklerine 160'tan fazla saldırı düzenledi. Bazıları zararsızdı - tehditten çok gösteri niteliğinde - ama 28 Ocak'ta Ürdün'ün kuzeydoğusundaki bir üste üç Amerikan askerini öldüren istisnaydı. Bu arada, Yemen'deki İran destekli bir milis gücü olan Husiler, aylardır Kızıldeniz'deki ticari gemilere karşı füze ve insansız hava aracı saldırıları harekatı yürütüyor ve küresel konteyner ticaretinin belki de % 30'unu idare eden bir su yolunu tıkıyor.

Amerika karşılık vermeye başladı. 3 Şubat'ta Irak'ın batısında ve Suriye'nin doğusunda 85'ten fazla hedefi bombaladı ve Amerikan başkanı Joe Biden'ın Ürdün'deki insansız hava aracı saldırısına çok aşamalı bir yanıt vereceğine söz verdi. Ertesi gün ve 5 Şubat'ta Husileri vurdu, bu şimdiye kadar gruba karşı bir ay süren bir harekatın parçası. Yine de İran destekli milislerin saldırıları, görünüşte onları caydırmayı amaçlayan saldırılardan sonra bile devam ediyor.

Biden'ın şahin eleştirmenleri nedenini bildiklerini düşünüyorlar: Amerikan tehditleri inandırıcı değil, çünkü Amerika İran'ı vurmak istemiyor. Güney Carolina'dan Cumhuriyetçi bir senatör olan Lindsey Graham, "Biden yönetimi istedikleri tüm İran vekillerini ortadan kaldırabilir, ancak bu İran saldırganlığını caydırmayacaktır" dedi. Bunun yerine İran topraklarına doğrudan saldırı çağrısında bulunuyorlar; Amerika'nın İran'ın beş savaş gemisini batırdığı ve Fars Körfezi'ndeki iki petrol platformunu imha ettiği 1980'lerin "tanker savaşları" sırasında Peygamberdevesi Operasyonu örneğini işaret ediyorlar.

Soldaki eleştirmenler farklı bir argüman öne sürüyorlar. Caydırıcılık söylemini yanlış yönlendirilmiş savaş çığırtkanlığı olarak görüyorlar ve bunun yerine basit bir çözüm öneriyorlar: Gazze'deki savaşı sona erdirmek. İsrail Filistinlileri öldürmeyi bırakırsa, İran destekli milisler de şiddet eylemlerini durdurabilir diyorlar.

Her iki argüman da hedefi ıskalıyor. 1988'de İran donanmasını vurmanın, onu petrol tankerlerine yönelik saldırılarını azaltmaya (ve Amerikalıları hedef almayı tamamen bırakmaya) zorladığı doğrudur. Ancak 1988'in İran'ı, Saddam Hüseyin'in Irak'ına karşı sekiz yıllık yıkıcı bir savaştan yoruldu ve güçlü müttefiklerden yoksun kaldı. Geri adım atmaktan başka çaresi yoktu. Bugünün İran'ı, aksine, güçlü bir vekil ağına ve hem Rusya'dan hem de Çin'den bir dereceye kadar desteğe sahip. Bir dizi Amerikan saldırısı, bu vekilleri kullanmaya ve belki de gelecekteki saldırılara karşı sigorta olarak bir nükleer bomba için atılmaya daha da meyilli hale getirebilir.

Gazze savaşına gelince, İran'ın vekillerinin çoğu çatışmayı eylemlerinin gerekçesi olarak gösteriyor. Ancak tarih 7 Ekim'de başlamadı. Suriye ve Irak'taki milisler, son on yılda Amerikan birliklerine karşı onlarca saldırı düzenledi. Husilerin de deniz taşımacılığına yönelik saldırılarla ilgili bir sicili var. 2018'de Yemen'e buğday taşıyan bir Türk kargo gemisine füze attılar; 2019'da iki Güney Kore gemisini ele geçirdiler. Savaş, halihazırda yapmakta oldukları şeyi tırmandırmak için sadece bir bahanedir.

Amerika'nın İran'ı caydırma mücadelesi, Ortadoğu politikasındaki derin çelişkilerden kaynaklanıyor. ABD, bölgeden uzaklaşmak, ve aynı zamanda bölgede İran'ı sınırlamak konusunda çok küçük kalacak bir askeri varlık bulundurmak istiyor.

Bu ters Goldilocks düzenlemesinin 28 Ocak'ta ölümcül sonuçları oldu. Ürdün'deki insansız hava aracı saldırısı, Suriye'de Irak ve Ürdün ile üçlü sınıra yakın uzak bir Amerikan garnizonu olan el-Tenf için yakınlardaki bir lojistik merkezi olan Kule 22 olarak bilinen bir karakolu vurdu. IŞİD’e karşı harekat sırasında kurulan el-Tenf'ın neden hala var olduğunu kimse tam olarak açıklayamıyor (bir diplomat buna "körelmiş bir uzuv" diyor). Amerikalı yetkililer, yakındaki bir mülteci kampını korumaktan, İran'ın Suriye'ye giden tedarik hatlarını izlemeye kadar bir dizi misyondan bahsediyor. Ancak pratikte, İran destekli gruplar Amerika'ya saldırmak istediklerinde çoğunlukla bir boğa gözü görevi görüyor.

İran rejimi, vekillerini hayatta kalmak için hayati önemde görüyor: Amerikan birliklerini Orta Doğu'dan sürmek ve Amerika'nın İsrail ve Körfez'deki müttefiklerini engellemek için uzun bir yıpratma savaşı veriyorlar. Caydırıcılık ancak bu algı değişirse işe yarayabilir. Bir hafta önceden duyuruyla yapılan hava saldırıları işe yaramayacak, Amerika'nın son yıllarda defalarca yaptığı gibi, uçak gemilerini ve uzun menzilli bombardıman uçaklarını bölgeden geçirmeyecek.

Belki de İran, Amerika'nın İslam Cumhuriyeti rejimini devirmeye hazır olduğuna inansaydı, vekillerini kullanmaktan caydırılabilirdi. Orta Doğu'daki yirmi yıllık başarısız Amerikan maceralarından sonra, ne Amerikalılar ne de İranlılar buna inanmıyor. Richard Nixon'ın dış politikaya ilişkin "deli adam teorisini" somutlaştıran Donald Trump bile İran'a doğrudan saldırmaktan geri durdu.

Bölgedeki Amerikan müttefikleri de buna inanmıyor. On yıl önce, İsrail ve bazı Körfez ülkeleri, İran'ın vekillerine yönelik Amerikan saldırılarını alkışlayabilirdi. O zaman da şimdi olduğu gibi bölge alev alev yanıyordu: İran, Beşar Esed'in Suriye'yi bir kömürlüğe çevirmesine yardım ediyordu ve Husiler, Yemen'in nüfus merkezlerinin çoğunun kontrolünü ele geçirmek için kuzeydeki tabyalarından aşağı iniyordu. Sürekli bir Amerikan saldırı harekatı, her iki ülkedeki iç savaşların gidişatını değiştirebilirdi.

Ancak bugün, bu savaşlar temelde İran'ın müttefikleri lehine çözüldü. Rejimin kancaları dört Arap ülkesinde derinlere sabitlenmiştir ve birkaç dağınık sorti onları yerinden oynatmayacaktır. Bu nedenle Suudi Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri İran'la ilişkilerini geliştirmeye çalıştılar: Amerika ortaklarını koruyamıyorsa, diplomatik angajman ve ekonomik teşvikler yoluyla yumuşamanın daha güvenli bir alternatif olduğunu düşünüyorlar.

Suriye ve Irak'taki saldırıların ardından gazetecilere verdiği brifingde, Amerikalı yetkililer caydırıcılıktan hiç bahsetmediler. Bunun yerine, İran destekli grupların yeteneklerini "geriletmeye" çalışmaktan bahsettiler. Bu daha gerçekçi bir hedef olabilir: Amerika yeterince Husi gemisavar füzesi havaya uçurursa, ateş etmeyi bırakmak zorunda kalacaklardır (en azından İran daha fazlasını teslim edene kadar).

Ancak bu, Biden'ın kaçınmak isteyebileceği türden uzun süreli bir harekat gerektirecektir ve bu da sorunun özüne geri döner. Orta Doğu'da Amerika ayrılmak ve kalmak arasında bölünmüş durumda ve bölgede hala sahip olduğu güçlerle ne yapacağına karar veremiyor. Statüko işe yaramıyor ve paradoksal olarak, Amerika'yı statükoyu değiştirmekten caydıran İran'dır.

Kudüs Haber Ajansı - KHA