Nükleer tehdidin varoluşsal doğası anlaşılır bir şekilde dikkat gerektirse de, Hamas ve diğer İran vekilleri bu arada kapasitelerini önemli ölçüde artırdı.

Hamas'ın İsrail'e yönelik eşi benzeri görülmemiş saldırısı bir dönüm noktasıdır. İstihbarat başarısızlığı 1973'tekiyle rekabet etmekle kalmadı, bu kanlı saldırının uzun vadeli sonuçları da 1967 savaşı kadar önemli.

Bu rezaletten çıkarılacak ilk sonuçlardan biri, İsrail'in uzun süredir devam eden "savaşlar arası savaşlar" stratejisinin (İran vekili olan hasımlarını sınırlı kinetik eylemle sınırlama planı) yetersiz olduğudur. Diğeri ise, Gazze'de Hamas'ın bölgeyi yönetmeyi gerçekten önemsediği fikrine dayanan "sükunet için para" düzenlemesinin kusurlu olması. 7 Ekim'in ardından İsrail'in güvenlik paradigması değişmeli.

On yıldan fazla bir süredir, İsrail'in siyaset ve güvenlik kurumu, dar bir şekilde İran'ın nükleer silah programının yarattığı tehdide odaklanmış durumda. İsrail Savunma Kuvvetleri periyodik olarak Hamas'ın varlıklarını ve personelini ve İran'ın Suriye'deki ileri harekât mevzilerini hedef alırken, İsrail, Hamas ve Lübnan Hizbullahı'na karşı geniş çaplı operasyonlardan büyük ölçüde kaçındı. Bu terör örgütlerini askeri olarak ciddi şekilde geriletme konusundaki suskunluk anlaşılabilirdi; İran'ın nükleer silahı varoluşsal bir tehditken, Hizbullah ve Hamas ölümcül ama taktiksel bir meydan okuma olarak görülüyordu.

2006'da Hizbullah'la yapılan savaştan bu yana İsrail, görece daha uzun bir sessizlik ve ekonomik refah dönemi yaşadı. İsrail, İran'ın nükleer programının önceliğine odaklanırken, hem Hamas hem de Hizbullah yeteneklerini önemli ölçüde artırdı. Obama yönetimi sırasında bir süreliğine, Washington'dan geçen her İsrailli yetkili, Hizbullah'ın 150 bin roketlik cephaneliğini, akılsız silahlardan isabetli silahlara yükseltme çabası olan Hassas Güdümlü Mühimmat veya PGM programı hakkında acil endişelerini dile getirecekti. Daha yakın zamanlarda, konu iki taraflı gündemden düştü. İsrail Savunma Kuvvetleri'nin Hizbullah'ın ilerlemesini engelleyecek herhangi bir eylemde bulunmadığı aşikar.

Bu arada, İran gözetiminde bu örgütler işbirliğini artırdı. Hamas artık Tahran ve Hizbullah'la aktif olarak koordine olan İran'ın vekilleri arasında sayılabilir. Wall Street Journal'a göre, İran Devrim Muhafızları Komutanı İsmail Kaani, 7 Ekim saldırısını planlamak için Ağustos ayından bu yana Beyrut'ta iki haftada bir Hizbullah, Hamas ve İslami Cihad liderleriyle görüşüyor. Kaani'nin şu anda Lübnan'da olduğu ve Hamas'ın kampanyasını cepheden yönetmeye yardım ettiği bildiriliyor. Yakın ilişkiler göz önüne alındığında, Hamas'ın Hizbullah'tan harekete geçme taahhüdü almadığını hayal etmek zor; tıpkı 2006'da Hamas'ın İsrail Savunma Kuvvetleri askeri Gilad Şalit'i kaçırmasından sonra yaptığı gibi.

Ne yazık ki, bu terörist grupların artan yetenekleri, İsrail'in caydırıcılığının azalmasıyla aynı zamana denk geliyor. Geçtiğimiz yedi ay boyunca Filistinli gruplar, Güney Lübnan'daki Hizbullah kontrolündeki bölgelerden İsrail'e füzeler fırlattı; Hizbullah İsrail'e insansız hava araçları fırlattı ve sınırdan bir tanksavar füzesi fırlattı; Hizbullah mensupları sınırdaki tel örgüyü aşmaya çalıştı; ve grup, Lübnan'ın 64 kilometre güneyindeki İsrail kasabası Megiddo'da yol kenarına yerleştirilen bir bombayı patlattı. İsrail Savunma Kuvvetleri'nin bu provokasyonlara verdiği yanıtlar her durumda orantılıydı. Aynı zamanda, bu gruplar İsrail'de yargı reformuyla ilgili siyasi bölünmeleri bir zayıflık işareti olarak görüyorlar.

Bu yıl Batı Şeria'da Filistinlilerin artan hayal kırıklığı ve Tahran'ın desteği, İsrail'de terörizmin artmasına neden oldu. Anketlere göre Gazzeliler hem otoriter Hamas rejiminden hem de İsrail'den nefret ediyor. Ancak Hamas'ın saldırısı açıkça İran'ın İsrail ile Suudi Arabistan arasındaki olası normalleşmeyi engelleme stratejisinin bir parçası.

Tahran girişimi kınadı ve iki haftadan kısa bir süre önce, Yemen'deki İranlı vekil Husi milisleri Suudi Arabistan'a füzeler fırlattı ve birkaç Bahreyn askerini öldürdü. Aylardan sonra ilk kez gerçekleşen bu saldırı, Riyad'a İsrail'le barış yapmaması yönünde açık bir mesajdı.

Önümüzdeki haftalarda ve aylarda, İsrail akıl almaz kaybın yasını tutarken ve rehineleri güvence altına alma zorluğuyla boğuşurken, İsrail’İn İran'a karşı Hizbullah'ın yanı sıra Hamas ve İslami Cihad'ı da İslam Cumhuriyeti'nin araçları olarak gören yeni bir yaklaşım geliştirmesi gerekecek. Ülke içinde sınırlı popülariteye sahip olan bu vekiller, vatandaşlarının refahına da çok az saygı gösteriyorlar. Sonuç olarak, İsrail'in Lübnan ve Gazze'yi bombalama tehdidine dayanan caydırıcı stratejisinin Taş Devri'ne geri dönmesi, yani "Dahia doktrini"nin yeniden gözden geçirilmesi gerekiyor. İsrail'in son yıllarda Hamas'la defalarca sürdürdüğü taktiksel ateşkesleri de.

Hizbullah'la çatışma riskine ve Hamas'a karşı devam eden operasyonlara yönelik uluslararası onaya rağmen, İsrail'in sınırlarında İran'ın vekil güçleriyle ilişkilerinde daha proaktif olması gerekecek. Gazze'deki harekât, ilk aşamalarından sonra, sivil kayıpları sınırlamak için hassas mühimmatlar kullanılarak zaman içinde sürdürülmek zorunda kalacak. İsrial, Lübnan topraklarındaki kinetik askeri angajmanlarla ilgili mevcut yönergeleri değiştirmeyi de düşünmek zorunda kalacak.

Sadece bir günde, İsrail'de öldürülen 900'den fazla kişi, nüfusla orantılı olarak, 32 binden fazla Amerikalının ceset sayısına eşdeğer olacaktır - bu, 9/11'de gerçekte öldürülenden 10 kat daha fazladır. Ve unutmayın, bu sayı artmaya devam edebilir. Ne yazık ki, mevcut ortamda, İsrail Savunma Kuvvetleri'nin standart "çim biçme" çalışma prosedürü, sorunu giderek daha fazla öteliyor. 7 Ekim'de vekalet sorunu İsrail için stratejik hale geldi.

Kudüs Haber Ajansı - KHA