Rusya'nın Batı laik-liberalizminden Hıristiyan kökenli kimliğine doğru sürekli ideolojik olarak uzaklaşması, kısmen de olsa başarılı olsa bile, Moskova'yı Filistin'in Siyonist işgali meselesine aktif olarak dahil olmaya zorlayacaktır.

Rusya'nın daha derin bir düzeydeki çağdaş tartışmaları, şu anda tutarlı bir şekilde formüle edilmiş bir siyaset felsefesine sahip olmamasına rağmen, yöneliminin Ortodoks Hıristiyanlığa doğru eğildiği gerçeğine işaret etmektedir.

İlk bakışta bu, Rusya sınırlarının ötesinde çok az pratik politika sonucu olan tamamen entelektüel bir mesele gibi görünse de, dünyanın bazı bölgelerinde büyük bir etkisi olması muhtemeldir.

Bugün, hızlı bir internet araştırmasıyla bile, Filistin'deki Hıristiyanlara yönelik Siyonist baskının düzinelerce acımasız görüntüsüne ve gerçeğine rastlamak mümkündür.

On yıllardır süren bu gerçeklik, şimdiye kadar, sözde "sert çekirdekli" ABD Hıristiyan örgütlerinin apartheid İsrail ile oksimoronik ittifakı nedeniyle halının altına süpürüldü.

Rusya'nın Hıristiyanlığın savunucusu olarak yeni keşfedilen rolünün, ilgili taraflar için bunu daha da zorlaştırması muhtemeldir: ABD, Siyonist İsrail ve Rusya.

Moskova artık Filistinli Hıristiyanların kötü durumunu görmezden gelmeyi göze alamayacak.

Rus siyaset kurumunun içinde ve dışında giderek daha fazla insan, Moskova'nın kendi farklı siyasi felsefi kimliğini formüle etme ihtiyacını tartışıyor.

Bu kimlik mutlaka Sovyet geçmişine bağlı olmamalıdır.

Aynı zamanda, batı paradigmasından farklı olmalıdır.

Bu fenomenin analizi, Moskova'nın bu alanda mücadele ettiğini ve şimdilik "felsefesinin" Batı'nın ekonomik ve politik çıkarlarını oyalamaktan veya bunlara karşı çıkmaktan ibaret olduğunu ortaya koymaktadır.

Rusya içgüdüsel olarak NATO rejimlerinin izlediği her türlü politikaya karşı çıkan bir pozisyon alıyor.

Böyle bir yaklaşımın uygun sonuçlar vermesi muhtemel değildir.

Rusya'daki bazı düşünürler ve politika yapıcılar bu yaklaşımın yetersizliğinin farkındalar ve aktif olarak daha tutarlı bir yanıt formüle etmeye çalışıyorlar.

Şimdilik, Kremlin'in Hıristiyanlığını dış politika açısından tezahür ettirmesi, esas olarak Batı'nın uyanık eğilimini kırmakla sınırlıdır.

Bununla birlikte, er ya da geç, tasarımla olmasa bile, taleple daha somut politikalar ortaya çıkacaktır.

Moskova, İsrail'in NATO'nun Batı Asya'daki en önemli varlığı ve müttefiki olduğunun farkında.

Tel Aviv, ekonomik ve siyasi hayatta kalmak için NATO rejimlerine büyük ölçüde bağımlıdır.

Batı Asya'da NATO'ya baskı uygulamak için Moskova'nın İsrail'i sıkıştırması gerekiyor.

Rusya'nın bakış açısından, Siyonist İsrail'in Filistinli Hıristiyanlara yönelik devam eden baskısı, Kremlin'e Filistin'de daha proaktif bir duruş sergilemesi için siyasi bahane sağlayacaktır.

İsrail'in Filistin'i işgali yerelleştirilemeyecek bir konudur.

Bir tür küresel etkiye sahip olmak isteyen herhangi bir devlet, bu konuda somut bir politikaya ve net bir duruşa sahip olmalıdır.

Örneğin Çin için olduğu kadar Venezüella, Küba ve Güney Afrika için de geçerlidir.

Rusya'nın, kendisini Hıristiyan merkezli bir devlet varlığı olarak yansıtmayı amaçladığı için Filistinli Hıristiyanların kötü durumunu görmezden geleceğini varsaymak basittir.

Bu nedenle, Rusya'nın Filistin'in işgalini temel dış politika yönelimlerinden biri olarak görmeye başlaması sadece bir zaman meselesidir.

Bu gerçekleştiğinde, İsrail de bir çeşit Çin baskısıyla karşı karşıya kalmaya başlayacaktır.

Moskova ve Pekin yavaş yavaş dış politika adımlarını koordine etmeye başlıyorlar, çünkü her ikisi de benzeri görülmemiş bir Batı düşmanlığıyla karşı karşıya.

İsrail gibi apartheid sistemine karşı çıkan toplumlarla çevrili ve iç demografik baskıyla karşı karşıya kalan asalak bir devlet, uzun vadede ortaya çıkan yeni zorluklara dayanamayacaktır.

Mükemmel bir jeopolitik anti-siyonist fırtına demleniyor.

Mevcut sakinlik, gelen fırtınanın sadece bir başlangıcıdır.

Kudüs Haber Ajansı - KHA