Siyonist varlığın son ırkçı "Bayrak Yürüyüşü", El-Aksa Camii'ndeki takip eden provokasyonlarla birleştiğinde, İsrailli işgalcilerin Siyonist misyonun en sert hedeflerinden bazılarını hızla yerine getirme konusundaki çaresizlik durumuna işaret ediyor. Bu, El Aksa'daki statükoyu resmen değiştirmek ve Kudüs'ün kutsal mekanlarını işgal etmek anlamına geliyor ve Netanyahu rejimi için sonun başlangıcını tetikleyebilecek bir hareket.

18 Mayıs'ta, yaklaşık 50 bin İsrailli faşist yerleşimci, işgal altındaki Kudüs'ün Eski Kenti ve çevresinde yürüdü, Arap Mahallesi'nin Bab el-Amud girişinde geçit töreni yaptı; "Araplara ölüm" ve "hepinizi öldüreceğiz" sloganları attı; İslam Peygamberi'ne hakaret etti. Filistinli işletme sahipleri ve gazeteciler saldırıya uğradı, İsrail işgal polisi güçleri yerleşimcileri korudu ve onlara karşı koymak için ayağa kalkan kadınları ve birkaç erkeği tutukladı. İktidardaki Likud Partisi'nden İsrailli Knesset üyeleri, binlerce yerleşimci aşırılık yanlısı akın ederken El-Aksa camiinin avlusunu bile işgal etti.

Mescid-i Aksa'ya saldıran ırkçı linç çeteleri ve faşist gösteriler, siyonistlerin 1968'den beri her yıl Kutsal Şehir'deki yasadışı işgallerini kışkırtıcı bir şekilde kutladıkları yıllık bir etkinlik olan "Kudüs Günü" olarak adlandırdıkları gün boyunca gerçekleşti. Bu yıl farklı olan şey, İsrail koalisyonunun bu olayı Filistin halkına karşı zafer kazanmak ve siyonist varlığın şehir üzerindeki otoritesini sembolik olarak damgalamak için kullanmaya hazır olmasıydı.

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu, Gazze Şeridi'nde üslenen Direniş'e yönelik tehditkar bir konuşma yaparken, diğer politikacılar güçlerini sağlamlaştırma sözü verdiler. İsrail Güvenlik Bakanı Itamar Ben-Gvir, örgütün Maliye Bakanı Bezalel Smotrich ile birlikte, Filistinli Müslümanlara ve Hıristiyanlara yönelik ırkçı hakaret şenliklerinde aşırı sağcı yerleşimcilere katıldı. Ben-Gvir, Bab el-Amud'da, "Tapınak Dağı" hareketinin el-Aksa'nın yıkıntıları üzerine inşa etmeye çalıştığı bir sinagog olan Yahudi "Üçüncü Tapınak"ı tasvir eden bir tabela tutan ırkçılarla dans etmeye karar verdi. Bunu takip eden pazar günü, Itamar Ben-Gvir, el-Aksa Camii'ni bizzat bastı ve "burada biz sorumluyuz" dedi; bu, işgalcinin ve Ürdün Haşimi Krallığı'nın bölge üzerindeki vesayetini tanıyan uluslararası toplumun uzun süredir devam eden konumuna meydan okuyan bir açıklamaydı.

Itamar Ben-Gvir'in Mescid-i Aksa'ya saldırdığı gün, İsrail kabinesi haftalık toplantılarına yerleşkenin Batı Duvarı'nda bulunan Mescid-i Aksa'nın altında kazılmış bir tünelde katıldı. Siyonist rejime göre, toplantıda İsrail'in Mescid-i Aksa'nın Yahudileştirilmesi bütçesini 17 milyon dolar artırma önerisi yer almıştı, ilgili bütçe ve projeler Kutsal Alan'ın altında daha fazla tünel inşasını teşvik etmeyi amaçlıyor ve bu da kaçınılmaz olarak yapının temellerini zayıflatıyor.

Siyonist liderlerin kafasında, ayın başlarında Gazze Şeridi'ne yaptıkları ve 6 üst düzey Filistinli İslami Cihad liderinin suikaste uğradığı saldırılarının, Direniş gruplarının işgal altındaki Kudüs'teki faaliyetlerine yönelik herhangi bir misillemesini başarılı bir şekilde caydırdığına inanıyorlar. Kutsal Ramazan ayı boyunca, siyonist rejim, sadece Gazze'den değil, Lübnan ve Suriye'den de roket atışları nedeniyle Mescid-i Aksa'da ibadet edenlere yönelik saldırılarını sürdürmekten caydırılmıştı. Son saldırılarıyla Gazze'deki Direniş'i susturmayı başardıkları inancından cesaret alan İsrail rejimi, işgal altındaki Kudüs'te güçlü bir açıklama yaparak zafer kazanılabileceğine inanıyordu.

Gerçek şu ki, Gazze'deki silahlı gruplar, İslami Cihad liderlerinin yasadışı bir şekilde öldürülmesine rağmen, son tırmanış sırasında ciddi bir darbe almamıştı. Gazze'deki en güçlü Direniş partisi Hamas'a son turda dokunulmamıştı, çünkü "Tel Aviv" özellikle uzun süreli bir savaşa yol açmayacak yalıtılmış bir turda savaşmaya çalışmıştı. Dolayısıyla işgal altındaki Kudüs'ün içinde şahit olunan olaylar başka bir unsur nedeniyle olaysız geçmiştir.

Bu noktada Filistin Direnişi gruplarının sadece işgal altındaki Kudüs'ün kutsal yerlerini korumak için bir strateji oluşturmakla kalmayıp, bölgesel aktörlerin de denklemin bir parçası haline geldiği açıktır. Lübnan Hizbullah'ı ve Yemen'in Ensarullah'ı, Filistin sınırları dışında, işgalci varlığın büyük endişesine yol açan el-Aksa'yı ve kutsal mekanları korumak için bölgesel bir savaşın parçası olma niyetlerini ifade eden en sesli güçler oldu.

Anlaşılması gereken şey, Gazze'deki Filistin Direnişi'nin, bugün her zamankinden daha güçlü olmasına rağmen, siyonist rejime karşı savaşma yeteneklerinin hala sınırlı olduğudur. Gazze aynı zamanda Direniş'in sadece bir parçasıdır, Filistin içindeki tek direniş üssü değildir ve işgalciye karşı mücadelenin tüm yükünü omuzlaması da beklenmemelidir. İsrail, 18 Mayıs'ta bir tırmanışa hazırlıklıydı, bunun için önceden plan yapmıştı ve hatta görece sükuneti sağlamak için işgal altındaki Kudüs kentinde kapsamlı bir tutuklama kampanyası yürütmüştü. Netanyahu'nun istediği şey, Gazze'ye yönelik saldırıdan çıkaramadığı ve çeşitli düzeylerde stratejik bir başarısızlık olduğunu kanıtlayan sembolik üstünlükçü zaferin geçit töreniydi.

İşgal altındaki Kudüs'te yaşananlar İsrail rejimine propaganda zaferi kazandırmış olsa da, Direniş'in konumu hakkında hiçbir şey söylemedi. Eğer Kudüs halkı on binlercesiyle Siyonist varlığın eylemlerini protesto etmek için dışarı çıksaydı, Gazze'deki Direniş'in harekete geçmesi için en azından bir neden olurdu; ancak bu olmadan, savaş kuşatma altındaki Gazze şeridine tamamen izole edilmiş olurdu ve bu da İsrailliler için ırkçı yürüyüşlerinden çok daha büyük bir zafer olurdu. Özellikle, geçtiğimiz haftalarda Kudüs'teki olaylara tepki olarak düzenlenen protestolar, öncelikle Batı Şeria ve Gazze'den geldi ve işgal altındaki şehrin içinde çok az eylem yapıldı. İşgal altındaki Kudüs'ün içinde halk tepkisi yokken, Gazze'nin binlerce ton patlayıcıyla dövülmesi ve yaşam standartlarını daha da düşürmesi için hiçbir neden olmamalıdır.

Buna rağmen, Filistin Direnişi ve müttefikleri, Aksa'ya yönelik provokasyonlara ve saldırılara kontrolden çıkarlarsa cevap verebilecek konumdadırlar, ancak az önce gördüğümüz provokasyonlar için ilk eylem noktası doğal olarak önce protestolar şeklinde bir halk mücadelesi olacaktır. İran ve Hizbullah'a karşı mevcut poz, Netanyahu rejiminin o zamanki tutumunu gösteriyor ve onu tamamen siyonist halkı yatıştırmak amacıyla sorumsuz bir şekilde hareket ediyor olarak gösteriyor. Aslında herhangi bir cephede tam ölçekli bir savaş peşinde koşmuyorlar, bu yüzden sürpriz bir saldırı onları zamanın bu noktasında temellerine kadar sarsacaktır.

Kudüs Haber Ajansı - KHA