İsrail işgal rejimi 2000 yılında bir barış girişiminin ya da iyi niyet eyleminin bir parçası olarak Güney Lübnan'dan çekilmedi; çünkü cesur Lübnan Direnişi tarafından yürütülen operasyonlar ve bunların sıklığı ve yoğunluğu, Güney'in dört bir yanındaki tüm "ordunun" bölgelerini hedef aldı. Güney'deki tüm yollar, tüm askeri kışlalar, Lübnan Direnişi'nin kullandığı birçok yaratıcı direniş aracı arasında yer alan pusular ve zırh karşıtı, piyade karşıtı IED'ler (emprovize patlayıcı düzenekler) sayesinde ölüme giden yollardan başka bir şey haline gelmedi. İsrail işgal güçlerinin Lübnan'daki moralinin, özellikle de uğradıkları maddi ve insani kayıplar ışığında uğradığı birçok darbeyi de unutmamak gerekir. Aynı zamanda, düşmana geri çekilmesi için baskı yapan, esas olarak oğullarını Lübnan'da öldürten yaslı annelerin önderliğinde, büyüyen bir iç kampanya vardı. Düşman geri çekilmek zorunda kaldı ve vuracak net bir hedef bulamadı; çünkü Direniş belirli bir kuruluştan oluşmuyordu ve belirlenmiş herhangi bir askeri kamp ve kışlaya sahip değildi.

Güney Lübnan'ın kurtuluşundan birkaç ay sonra, düşman kendisini işgal altındaki topraklarda iç siyasi anlaşmazlıklar ışığında yeni bir dizi güvenlik sorunuyla karşı karşıya buldu. Düşman, gün geçtikçe tırmanan İkinci Filistin İntifadası'nı bunaltarak içine sürüklendiği krizlerden çıkmak için çabaladı ve güvenlik doktrinleri çerçevesinde çok sayıda plan ve politikanın uygulanmasını planlamaya başladı.

Başlangıçta, söz konusu planlar, İsrail'in savaş deneyiminin bir sonucu olarak oluşturulan yeni güvenlik doktrininin bir parçasıydı. İlk başta, düşman silahlı gruplara karşı hızlı operasyonlar yürütmeye ve Filistin Direnişi'ne mümkün olan her yolla karşı koymaya çalıştı. Bununla birlikte, durum tırmanmaya devam etti ve Direniş neredeyse her gün "Ordu"yu ve yerleşimcileri hedef almaya devam etti.

Düşman bazı grupları etkisiz hale getirmeyi başarmış olsa da kullandığı yöntemler yeterli güvenlik sağlamadı; çünkü Direniş'in öngörülemeyen operasyonları onu taktiklerinin istenen sonuçları vermediğini kabul etmeye zorladı. Bu da sağcı partilerin ve yerleşimci grupların baskısının artmasına neden oldu ve İsrail işgal kuvvetleri Genelkurmay Başkanı ve Güvenlik Bakanı Moşe Ya'alon tarafından geliştirilen yeni bir taktiği kullanmaya zorladı. Üst düzey güvenlik yetkilisinin yaptığı şey, eski taktikleri yenileriyle birleştirmekten ibaretti; bu taktikler, şehirlere uygulanan boğucu kuşatmalar ve özgürlük savaşçıları hızla ortadan kaldırılırken Direniş komutanlarına karşı suikastlar düzenlenmesinden ibaretti.

Bu strateji istenen sonuçları vermedi. Bu stratejiyi kullandıktan kısa bir süre sonra, İsrail işgal rejiminin liderleri eylemlerinin sadece Filistinlileri kendilerine karşı kızdırdığını gördüler; çünkü abluka altındaki hayata, güvenlik eksikliğine ve geleceğe karşı şehitliği tercih ettiler ve bu da işgal rejiminin önlemlerine tepki olarak istişhadi operasyonlarına yol açtı.

Operasyonlar, işgal rejimini, Filistinlilere karşı daha fazla şiddet çağrısı yapan ve işgal altındaki Filistin'deki Direniş'in kökünden sökülüp atılmasını isteyen yerleşimcilerinin muazzam baskısı altına soktu. En büyük baskı, İsrailli yerleşimcileri İsrail işgal güçlerinin arkasında birleştirmek için bir rehabilitasyon ve seferberlik döneminin ardından Savunma Duvarı Operasyonu için bir bahane oluşturdu.

İsrail işgal rejimi, operasyon için yaklaşık 40 bin askere ihtiyaç duyuyordu ve bu da 1973 savaşına katılan asker sayısına eşitti. Operasyon, Filistinlileri, kendilerini korumak için hiçbir şeyden vazgeçmeyecek bir "devlet" ile karşı karşıya olduklarına ve hangi eylemleri yaparlarsa yapsınlar, istedikleri sonuçları elde edemeyeceklerine inanmaya zorlamak için aşırı şiddetin yayılmasıyla başladı. Düşman Savunma Duvarı Harekâtı'nı gerçekleştirdi ve şehirlerde terhis edildi, kamplara saldırdı, uzun süren savaşlara katıldı ve operasyon bir bütün olarak İntifada'ya ivme kazandıran binlerce kişinin parmaklıklar ardında kalmasıyla sona erdi ve Filistin halkı şok oldu.

Bugün olaylar benzer olabilir, ama şartlar öyle değil. Operasyonlar topluca yürütülüyor ve Filistin Direnişi, işgal altındaki Batı Şeria'nın kuzeyinin her yerinde seferber ediliyor ve düşman, 2018'den beri silah stoklayan direnişe son vermeyi amaçlayan "çimleri biçme" olarak bilinen bir strateji kullanıyor. Bununla birlikte, çok sayıda silahlı özgürlük savaşçısı, casuslardan, Filistin Yönetimi'nden ve sosyal medyadan aldığı bilgilere dayanarak tehlike seviyelerini değerlendirmek için çalışmaya zorladı.

Düşman, aldığı bilgilere dayanarak, kendisine korkunç bir tehdit oluşturan grupları hedef alır. Bu saldırılar kayıplarını sınırlar, ancak güvenliği sağlamaz; çünkü düşman için asıl tehlike Batı Şeria'da halka açık olarak konuşlanmış gruplar değildir. Düşman için gerçek düşman, üyelerinin çoğu telefon kullanan ve önceden izlenip vurulabilen bilinen ve sınırlı alanlarla sınırlı olan gruplardır.

İsrail işgaline yönelik asıl tehlike, kamusal grupları örtü olarak kullanan ve gizli bir şekilde profesyonelce faaliyet gösteren, kamusal direniş eylemlerinden ve düşmanın güvenlik güçlerinin özgürlük savaşçılarının kamuya açık olduğu alanlara odaklanarak grupların öngörülemeyen bölgelerde operasyonlarını yürütmelerine izin veren gizli gruplardır. Yılın başından beri öldürülen İsraillilerin sayısı 20'dir. Ölümleri Aslanlar Yuvası’nın ya da Cenin Taburu'nun işi değildi - gizlice çalışan hücreler ve bireyler tarafından öldürüldüler.

Siyonist güvenlik servisinin eski liderlerinden biri, özel mülkiyete ait silahların varlığının, zayıf tarafın gizlice sahip olması durumunda bölgesel bir devletin varlığını tehdit ettiğinin altını çizdi. Güvenlik statükosu, Savunma Duvarı Harekâtı'na benzer hızlı ve kararlı bir operasyonla Direniş eğilimi bastırılmadan devam ederse, gizli gruplar Batı Şeria'da masayı değiştirecek araçları toplamaya çalışabilirler; örneğin zırh karşıtı IED'ler yapmaya veya keskin nişancılar üretmeye başvurmak, durumu İsrail işgali için tehlikeli hale getirmek gibi, çekilmeden önce Lübnan'da olduğu ve Gazze'de olduğu gibi. 2005 geri çekilmesi, düşmanı insan gücü ve teçhizat yoluyla yüksek bir bedel ödemeye zorladı.

Bugün, düşman, devasa askeri üstünlüğüne rağmen, hızlı, kararlı bir operasyon ya da uzun bir operasyon gerçekleştirememektedir. Aynı zamanda aşırı şiddet kullanamaz, çünkü durumsal koşullar İntifada sırasındaki gibi değildir; toplumunun şu anda içinden geçtiği keskin siyasi bölünme, El Aksa İntifadası sırasında yaptıklarına benzer herhangi bir eylemde bulunması durumunda düşman karşısında alevlenebilecek birkaç cephenin parçası olarak sürekli büyüyen bir Direniş Ekseni'nin parçası olan Direniş'i bir kenara bırakın, onu gerçek bir çıkmaza sokuyor.

Bugün ihtiyaç duyulan şey, Direniş'i mümkün olan tüm araçlarla desteklemektir: ona ekipman, finansman ve medya sağlayarak ve Direniş, tüm hizipleri aracılığıyla, direnişin eylemlerini desteklemek için askeri, finansal ve insani yeteneklerini kullanabilir. Hepsinden önemlisi, düşmanı başka bir Savunma Duvarı Harekâtı'nın ve şehirlerin işgalinin kaçınılmaz olarak açık, çok cepheli bir savaşa yol açacağına ikna etmektir.

Düşman nihayet ikna olduğunda, eşit derecede iç karartıcı iki alternatifin önünde olacak: çok cepheli bir savaş ya da Batı Şeria'da başka bir Gazze.

Kudüs Haber AJansı - KHA