ABD, Ortadoğu'daki diplomatik devrimin ardından mesafeli ve huzursuz duruyor. İlk olarak Çin, Suudi Arabistan ve İran arasında bir anlaşmaya aracılık etti (ve garanti etti) ve ardından geçen hafta Devlet Başkanı Beşar Esad, Arap Birliği zirvesine güvenle yürüdü - her yerde selamlar ve öpücüklerle karşılandı. Başkan Esad, 12 yıllık uzun mücadeleden sonra, Arap platformunda meşrulaştırıldı ve dünyanın çoğu için normal, egemen bir devlet olarak geri döndü.

Ancak yeni bir ruh hali ortaya çıktı: Öfke tüm dünyada gelişiyor. 'Kurallara Dayalı Düzen' adına kötülenen, yaptırıma uğrayan ve saldırıya uğrayanlara mesaj açıktır: Yalnız değilsiniz. Birçok halk öfkesini ve hoşnutsuzluğunu dile getiriyor. Bölünmeye hizmet eden "bizimle" ya da "bize karşı" dogması yıkılıyor. ABD'nin dış politikası, Ortadoğu genelinde, Asya'da, Afrika'da ve Güney Amerika'da çöküyor.

Devlet Başkanı Esad konuşmasında, bu hoşnutsuzluk ve öfke dalgasının Bölge'ye, Batı'nın egemenliği ve müdahalesinden uzak, eğilimlerini gözden geçirme fırsatı sunduğundan bahsetti:

"Bugün, tüm etik ve ilkelerden yoksun Batı egemenliğinin bir sonucu olarak, tek kutuplu bir dünya şeklinde ortaya çıkan uluslararası durumu değiştirme fırsatıyla karşı karşıyayız. Bu tarihi fırsat, Arap Dünyası'nın kendisini yeniden konumlandırmasını ve bugünkü zirveden önceki olumlu uzlaşma atmosferine yatırım yapmasını gerektiriyor" diyen Esad, Suudi Arabistan'ın Tahran ve Şam ile diplomatik ilişkilerini yeniden başlatmasıyla sonuçlanan son diplomatik girişimlere atıfta bulundu.

Başkan Esad ayrıca, "insanın doğuştan gelen bağlantılarını hedef alan ve onu ahlakından ve kimliğinden yoksun bırakan modern liberalizm" karşısında Arap kültürünü pekiştirme ihtiyacını vurguladı.

Esad'ın bu son noktası - çağdaş uyanık liberalizmle ilişkili 'kültürel tehlike' - devletler yaşamları kendi varoluş biçimlerinde yönetme arzusunu vurguladıkça, gözle görülür bir şekilde küresel bir tema haline geliyor.

Tabii ki, Suriye henüz egemen değil. ABD ve Türk güçleri, yabancı destekli milislerle birlikte, Suriye topraklarının önemli bir bölümünü işgal ediyor. Bununla birlikte, Arap Birliği'nin dış müdahaleyi reddetme konusundaki tutumu ve Suriye hükümetini fiilen meşrulaştırması, Şam'ın müzakere edilmiş bir sonuç bulmasına yardımcı olacaktır.

"İsrail" için önümüzdeki umut, "toz içinde bırakılma" korkularının ortasında, radikal bir değişimdir. Başbakan Netanyahu, ülke içindeki bölünmelerin ve devam eden protestoların ortasında, bu tektonik değişimleri küçümsemeye ve yabancı medyanın "İsrail" içindeki protestolara ve siyasi kargaşaya odaklanmasına karşı koymak için "her zamanki gibi iş" imajını yansıtmaya çalışıyor.  

Gazze'deki Filistinlilere saldırmak, Netanyahu'nun sağ eğilimli koalisyonunu sağlam tutmaya yardımcı oluyor - İsrailli bir yorumcunun yazdığı gibi: "Çocukları öldürmek İsraillileri bir araya getirir". Bununla birlikte, Netanyahu'nun "İsraillileri bayrağın etrafında toplamak" için iki İsrail birliği dayanağı var: İran'ın nükleer "tehdidini" abartmak ve sözde İbrahim Anlaşması başarısını övmek; her ikisi de parıltılarını kaybetti.

Birincisi, İran ile Körfez ülkeleri arasındaki uzlaşma, ABD'nin İran politikasının orijinal gerekçesinin -Arapların İran'dan korkması- çoğunu geçersiz kılıyor. İki eski düşman şu anda farklılıklarını diplomatik olarak (Çin rehberliğinde) çözüyor ve aralarında karşılıklı güvenlik teminatları sunumunda bulunuyorlar.  Her halükarda, Biden ekibi İran'la savaş istemiyor. Tabağında zaten yeterince sorun var.

İkincisi, Jake Sullivan, Suudi Arabistan'a yaptığı son ziyarette, Krallığı "İsrail" ile normalleşmeye ikna edemedi. Zirvedeki Arap devletleri daha ziyade, bir Filistin Devleti ortaya çıkana kadar "İsrail" ile normalleşmeyi engelleyen 2002 Arap Barış Girişimi'ne vurgu yapıyorlar. "Normalleşen" devletler aynı tarzda devam edecekler, ancak İbrahim Anlaşması'nın kavramsal yapısı (İsrail perspektifinden) tamamen boşaltılmıştır. Arap devletleri İran'la diplomatik ve ticari kanallar açmakla meşgul; artık İran karşıtı bir eksene sahip değiller...

Geri çekilip bölgesel olayları daha geniş bir yayda görecek olsaydık, küresel durumla ilgili iki şeyi fark edebilirdik: Birincisi, "İsrail'in" mevcut sıkıntılarının ve projenin sözde çözüldüğünün işaretlerinin, liderlerinin ve dış müttefiklerinin sürekli olarak öngördüğü gibi, dış güçlerden değil, İsrail'in kendi iç çözülmemiş çelişkilerinden kaynaklandığıdır.

İsrail'in yapısal sorunu, Netanyahu'nun Yargı Reformu planı konusundaki mevcut ve sert açmazla vurgulanıyor. İsrailli Yahudi nüfusu ortadan ikiye bölünmüş durumda: Aşkenazlar ve Mizrahi; laik 'dengeleyiciler' ve 'Yahudilik' dışlayıcıları -her iki taraf da geri adım atmaya istekli ve her biri 'daha demokratik' olduğunu iddia ediyor; ve her biri "öteki"ninkiyle tamamen bağdaşmayan bir "İsrail" vizyonuna sahiptir. "İsrail", düşük yoğunluklu iç çatışmanın zirvesinde duruyor.

Benzer şekilde, Amerika'nın kutuplaşması ve derinleşen siyasi bölünmesi, ki bu da bazı Amerikalılar için Amerika'nın kendi varsayılan çözülmesinin tek çözümü olarak bir tür iç ayrılığı tasvir ediyor, siyasi liderlerinin ısrar ettiği gibi dış güçlerden (Rusya, Çin veya İran'dan) değil, kendi çözülmemiş çelişkilerinden kaynaklanıyor.

Amerika'nın aşırı finansallaşmış ekonomisinin yapısal çelişkileri  -malı dışlayıp finansı kutsayan ekonomi- bir toplumu, hastane faturası korkusuyla yaşamaya, çocuklarını fahiş ücretlerle üniversiteye sokma konusundaki umutsuzluğa ve neredeyse kendi sorunlarından ötürü sürekli felç geçiren bir politik sisteme mahkum ediyor.

İşte tezat bu: Bölge kendini geçmişin bölünmelerinden ve hiziplenmelerinden kurtarıyor. Bununla birlikte, Batılı "büyük güçler" kendi içlerine daha derin batıyorlar. Bu birleşme sistemik olarak kararsızdır: bir dengesizliği temsil eder ve muhtemelen sürekli bir kargaşa dönemine yol açacaktır.

Kudüs Haber Ajansı - KHA