İsrail savunma teşkilatının, başbakanının ve iç güvenlik kabinesinin, İran'ın uranyum zenginleştirmesinin yüzde 84 oranında, nükleer silah için gerekli olana yakın olduğuna ve bir savaş başlığının silahlandırılmasındaki ilerlemesinin nükleer bir patlamayı yakın hale getirdiğine karar verdiğini varsayalım. Ve bu bilgileri, İran'ın nükleer silaha sahip olmasına asla izin vermeyeceğine söz veren müttefikleri ABD ile paylaşıyorlar. Sonra ne olur?

Amerika, Çin'in Ortadoğu'daki yeni ‘iktidar belirleyen’ gibi görünmesinden, İran ve Suudi Arabistan'ın diplomatik ilişkileri yeniden tesis etmesi için bir anlaşmaya aracılık etmesinden mutsuz olsa da, bölgenin en azından kısa vadede, düşmanların konuşması ve daha az kılıç sallamasıyla daha istikrarlı olduğu sonucuna varabilir. Belki de Biden yönetimi, bu diplomasinin İran'ı Ortak Kapsamlı Eylem Planı (JCPOA) olarak bilinen nükleer anlaşmaya yeniden katılmaya ikna etmek için bir fırsat yarattığını düşünüyordur. Ortak Kapsamlı Eylem Planı ile ilgili müzakereler askıya alındı, ancak Başkan Biden'ın İran özel temsilcisi Robert Malley, diplomasi girişimlerinden vazgeçmedi.

Bununla birlikte, İran ve Suudi Arabistan arasındaki anlaşmayla İsrail, özellikle de Riyad ile umduğu diplomatik ilişkilerin baş düşmanı Tahran tarafından bozulduğu için, her zamankinden daha yalıtılmış hissedebilir. Ayrıca Çin'in diplomatik darbesi, İsrail'in baş müttefiki ABD'nin etkisini daha da marjinalleştiriyor. Başbakan Benjamin Netanyahu'nun nükleer bir İran'a karşı uluslar koalisyonu umudu zayıflamış görünüyor.

ABD, İran'ın İsrail'in nükleer “kırmızı çizgisini” aştığına ikna olmuş olsa bile, Biden yönetimi, bölgeyi istikrarsızlaştırarak yeni baş ağrılarına neden olabilecek bir İsrail saldırısını desteklemeye devam eder mi? Olası değil. Washington'dan Kudüs için yakılan kırmızı ışığı aşmak zor olacak -İsrail'in gerekirse tek başına gitmesi için uzun zamandır belirtilen bir plana rağmen. Amerika'nın, Başkan Obama döneminde Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad'ın kendi halkına karşı kimyasal silah kullanmasına karşı harekete geçmemeyi seçtiği 2012 yılında "kumdaki çizgisinin" aşılmasına izin verme örneği, ABD'nin diğer "kırmızı çizgilerinin" de göz ardı edilebileceğini gösteriyor. Dolayısıyla İsrail'e İran'ı vurmaması için yapılan baskı çok büyük olacaktır.

İsrail'in İbrahim Anlaşması'ndaki Bahreyn gibi ortakları Suudi Arabistan'ın liderliğini takip edebilir ve İran'la normalliği yeniden sağlayabilir. Bahreyn, İran gizli güçlerinin yüzde 80'lik Şii vatandaşlarını kışkırtmayı bırakması için harekete geçebilir.

Bu arada, İran'ın desteklediği İsrail'in sınırlarına yakın düşmanları – Hizbullah, Hamas ve Filistin İslami Cihad – İsrail'in artık daha savunmasız olduğuna inanabilir -özellikle de İsrail'in iç anlaşmazlıkları ateşli bir seviyeye ulaşırken ve ulusal uyumuna meydan okurken. Ayrıca, İsrail'in en önemli müttefiki olan ABD'nin, Çin'in etkisi nedeniyle Ortadoğu'nun gözünde azaldığını bilmek, yanlış hesaplamalar ve şiddet potansiyeli ile birlikte alacakları riskleri artırıyor. İsrail'in zayıflamış olduğu algısı Amerika ya da Batı için asla iyi değildir.

Çin ayrıca, İsrail'e, İran topraklarında herhangi bir önleyici eylemle bölgeyi istikrarsızlaştırmaması konusunda baskı yapacak. Demokrasileri Savunma Vakfı'ndan Mark Dubowitz'in belirttiği gibi, "Bu, Çin ve İran'ın Suudi-Amerikan ve Suudi-İsrail normalleşmesinin altını oymak için yaptığı parlak bir vuruştur. Bu vuruş, Tahran'ı içinde bulunduğu sıkıntılı durumdan kurtarmaya yardımcı oluyor ve nükleer silah geliştirmenin zirvesinde olan İran'la yüzleşmek için bölgesel bir koalisyon kurma yönündeki Amerikan ve İsrail çabalarını baltalıyor."  

İsrail'in İran'a karşı kışkırtıcı davrandığını ve ardından gelen istikrarsızlıktan sorumlu tutulduğunu varsayalım. Suudiler ve diğer Körfez ülkeleri, İbrahim Anlaşması'nın sürdürülebilirliğini tehdit ederek misilleme yapabilir mi? Bu pek olası değil, çünkü anlaşmalar ekonomik çıkarlarına uygun ve İran'ın uzun vadede asla dostları olmayacağını biliyorlar.

Arap dünyası ile İran arasındaki bu yakınlaşma, kısa vadeli ortak çıkarlarla ilgilidir. Suudiler, İsrail'in diplomatik yardımlarından vazgeçmesi halinde İran'ı tehdit edebilecek tek oyuncu olduğunu biliyor. Suudiler, İran'la yapılan anlaşmanın işe yaramasını, kendilerini Yemen'deki iç savaştan kurtarmasını ve anavatanlarına yönelik gelecekteki saldırıları durdurmasını istiyor.

İran nükleer silahlanma sürecini ne kadar ilerletirse ilerletsin, Avrupalılar Ukrayna ile meşgul. Onlar, Çin'in diplomatik hamlesinin İran'ı bir nükleer anlaşmaya yeniden katılması için ikna etmek konusunda başka bir fırsat açtığını düşüneceklerdi. İsrail, İran'ın Natanz veya Fordo nükleer tesislerini vurursa, özellikle de Ortadoğulu düşmanlar arasında filizlenen yeni diplomasi olarak algılayabilecekleri şeyden sonra, İsrail'e yaptırım uygulamakta tereddüt etmeyeceklerdir.

Dolayısıyla İsrail saldırırsa İran kurban olarak gösterilecek. İsrail'in hiçbir saldırısı olmadan İran, nükleer programında ilerleme kaydedebilir. Eğer İran bir saldırıya maruz kalırsa, muhtemelen dünyanın çoğundan sempati ve muhtemelen ekonomik yardım alacaktır. Bu, İsrail'in gerçekten de kendi başına kalacağı anlamına geliyor. Netanyahu ve diğer İsrail başbakanları, İran'ın nükleer silahının bir "oyun değiştirici" olduğunu ve İsrail'in harekete geçmek zorunda kalacağını açıkça ortaya koydular. 

Suudi Arabistan ve İran arasındaki herhangi bir anlaşmanın uzun ömürlülüğünü abartmak bir risktir. Bu iki ülke temelde düşman olmaya devam ediyor, ancak potansiyel yumuşama bölgeyi susturan kısa vadeli bir ateşkes yaratabilir. Aynı zamanda, uluslararası toplumun her şeyi berbat etmemek için İsrail'e baskı yapacağını bilerek, İsrail'in önleyici bir eylemini daha az olası hale getirmek İran'ın taktiksel bir kararı olabilir.

Kudüs Haber Ajansı - KHA