Suriye ve Türkiye'nin depremle harap olmuş bölgelerinden gelen haberler birçok düzeyde siyasete bulaştırılmaya devam ediyor.

Suriye hükümetine karşı depremin silahlandırılması konusunda bir platform sağlayan Washington Post'tan, Türkiye'nin felaketi zaten istikrarsız bir bölgede bölücü bir gündemi ilerletmek için kullanan iç siyasi eğilimlere kadar açık örnekleri görebiliriz.

Eskiye dönük siyasi söylemi canlandırmak için depremi kullanan bazı medya kuruluşlarının dikkatini çeken gruplardan biri, Türkiye'deki milliyetçi siyasi eğilimdir.

Londra merkezli Middle East Eye tarafından bildirildiği üzere, Türk milliyetçileri, Türkiye'deki Suriyeli mültecilere karşı, Hatay ve Kilis gibi Türk şehirlerinin yağmacıları ve gelecekteki potansiyel "işgalcileri" olarak anlatıyı aktif olarak kullanıyorlar.

Türkiye'nin milliyetçi siyasi eğilimi yeni değil.

Geçtiğimiz yüzyıl boyunca Türkiye'deki kilit sosyo-politik gruplar arasındaki tartışma hiçbir zaman belirli bir grubun milliyetçi olup olmadığı değil, yeterince milliyetçi olup olmadığı ile ilgili olmuştur.

Genel olarak, Türkiye'de, on yıllar boyunca, Türk milliyetçi siyasi eğilimi, her zaman bir sosyal kontrol vanası olarak hizmet eden devletin kontrollü bir "muhalefet" işlevini oluşturdu.

Crescent International, Haziran 2020'de bu fenomeni analiz etti.

Ancak Türk milliyetçilerinin teşvik ettiği eskiye dönük anlatı sadece Türkiye'ye özgü değildir.

Müslüman dünyasındaki sözde aşırı sağcı milliyetçi gruplar, bilerek ya da bilmeyerek, beşinci sütuncular ve jeopolitik şımarıklar olarak hareket ediyorlar.

Müslüman dünyasında milliyetçiliğin sosyo-politik bir etki kazandığı tüm bölgelerde durum böyledir.

Lübnan'da, Arap-İslam kimliğine karşı koymak için sözde Lübnan kimliğinin izdüşümü, Hizbullah'a iç siyasi cephede baskı yapmak için kullanılıyor.

Hizbullah, Müslüman dünyasında Siyonist İsrail'i işgal altındaki topraklardan kendi şartlarıyla çıkaran tek güçtür.

Kürt milliyetçiliği, Iraklı Kürt grupların yanı sıra Suriye ve Türkiye'dekiler karşısında, Irak, Türk, Suriye ve İran'ın toprak bütünlüğüne sürekli tehdit oluşturarak bölgenin ganimetçisi olarak hareket ediyor.

Kuzey Afrika'da, Cezayir'deki Berberi halkına Arap kimliğini empoze etmeye yönelik on yıllardır süren girişimler, kolayca önlenebilecek gereksiz iç sürtüşmeler yarattı.

Orta Asya'nın Sovyet sonrası bölgelerinde bile, milliyetçi anlatılar, Kazakistan'daki 2020'deki etnik çatışmaların gösterdiği gibi ve daha yakın zamanda Kırgızistan ile Tacikistan arasında bölgesel istikrarsızlaştırma katalizörleri olarak hareket etmeye devam ediyor.

Müslüman ülkelerdeki sözde milliyetçi gruplar, içinde yaşadıkları devletlerin toprak bütünlüğünü koruduklarını iddia ederken, aslında iç çatışmaların birincil katalizörleri ve ülkelerinin toprak bütünlüğüne yönelik bir tehdit haline geliyorlar.

İslam dünyası her zaman kozmopolit, çok etnikli ve çok dinli olmuştur.

Avrupa'nın kışkırttığı milliyetçiliğin acımasız sömürgeciliğinden sonra Müslüman dünyasına enjekte edilmesi, bölgenin entelektüel ve demografik ahlakına yabancı bir sosyo-politik ortam oluşturdu.

İslam dünyasındaki milliyetçi güçlerin siyasi fitnelerini sicillerine dayanarak tanımlamak zor değil.

Örneğin, Lübnan'da, sözde Lübnan Güçleri ve Falanjist milisler, işgalci İsrail güçleriyle işbirliği yapmakla suçlanıyor ve Lübnan vatandaşlarını katletmekten suçlu bulunuyor.

Suriye ve Irak'taki milliyetçi Kürt eğilimleri, Batı'nın bölgeye müdahalesi için birincil vekil olmaya devam ederken, Türk milliyetçileri Kürt-Türk çatışmasını rasyonel ve barışçıl yollarla çözmenin tüm olasılıklarını engelliyor.

Milliyetçilik, Batı Asya gibi halihazırda istikrarsız bir bölgede kalkınmanın direği olarak hizmet edemeyen dar görüşlü bir siyasi ideolojidir.

Batı Asya'da milliyetçi inancı temel olarak barındıran herhangi bir sosyo-politik grup, yalnızca bölgesel ve iç gerilimleri şiddetlendirecek bir güçtür.

Kudüs Haber Ajansı - KHA