Birçok yazar, özellikle James Hillman, A Terrible Love of War (Korkunç Savaş Aşkı) adlı kitabında, savaşa olan bağımlılığımızı ele almaya çalışır; çok korkunç, fakat savaşta insanları birbirine bağlayan bir öfke sağlıyor: "Bir tanrı gibi hissettim". General Patton adlı bir filmden bir sahnedeki bir cümle, Hillman'ın açıklamaya çalıştığı şeyi özetliyor: General, bir savaştan sonra tarlada yürür. Çalkantılı toprak, yanmış tanklar, ölü adamlar. Ölmekte olan bir subayı alır, onu öper, tahribatı araştırır ve şöyle der: "Onu seviyorum. Tanrım bana yardım et, onu çok seviyorum. Onu hayatımdan daha çok seviyorum." Basitçe söylemek gerekirse, toplumlar savaş yoluyla Yaşamda anlam bulmuşlardır - ve bulmaya devam etmektedirler.

Bu, bugün de geçerlidir. Amerika'nın kutuplaşmış toplumunu birleştirmek için bir savaşa ihtiyacı olduğunu söyleyen sesler duyuluyor. Bununla birlikte, yine de farklı bir toplum - kendi özel kırıkları, toksisiteleri ve eksiklikleri ile - bugün, yamalı bohça durumunun hiçbir zaman ciddi bir şekilde ele alınmadığını, aksine boyandığını ve mayalanmasına izin verildiğini açıkça ortaya koymaktadır.

Savaş, anayasal ve siyasi kargaşasının ortasında, bugün İsrail’e anlam vermenin tek yolu mu? 

ABD'nin en üst düzey elçilerinden oluşan bir üçlü (Blinken, Sullivan ve Burns) geçen ay Başbakan Netanyahu ile ciddi bir şekilde konuştu. Anlaşma görüntüsü altında, önceden hazırlanmış taleplerin bir listesiyle geldiler. Washington bugünlerde diplomatik becerilerden yoksun görünüyor, bu yüzden "anlaşma" yirmi yıllık bir "makyaj" idi. Senatör George Mitchell'in Başkanlık ekibine katıldığım ve İkinci İntifada'yı bazı yol gösterici raylara geri döndürmeye çalıştığım zamanki aynı taktik kitabını (o zamanlar zaten dükkan kirli) iyi hatırlıyorum. İşe yaramadı; raporu hızla hasıraltı edildi.

İsrailli deneyimli gazeteci Nahum Barnea, geçen hafta Yediot Ahronoth'ta kısaca şöyle özetlemişti:

"Kabaca ve basit bir şekilde söylemek gerekirse, anlaşma şudur: İran ve Suudi Arabistan ile ilgili Amerikan işbirliği karşılığında, Netanyahu angajmanlarını ve ortaklarının seçim vaatlerini tutmayacak, gerilimi azaltacak, Tapınak Dağı'ndaki statükoyu koruyacak, Filistin Yönetimi'ni güçlendirecek ve yerleşimleri dizginleyecektir. Bu taleplerin her birinde, İsrail hükümeti ABD yönetimi tarafından belirlenen kırmızı çizgilere bağlı kalacaktır."

Ayrı olarak, Blinken Başkan Abbas'a başka bir ABD güvenlik planını uygulaması talimatını verdi: Filistin Yönetimi İsrail’e güvenliğini sağlamalıdır. Filistin direnişini bastırmak için İsrail ile koordine olmalıdır – bu kez ABD tarafından Cenin ve Nablus'ta halihazırda görünür olan yeni bir intifadanın yeni filizlerini bastırmak için eğitilen yeni bir özel Ekip ile.

Mesaj çok açıktı: "İran meselesine odaklanmanızı öneriyoruz: Tarihi bir başarıya sahip olabilirsiniz - Suudi Arabistan ile Beyaz Saray çimlerinde bir normalleşme töreni" (Muhammed bin Selman’ın rızasına bağlı olarak). "Öte yandan, siz [Netanyahu] Batı Şeria'da ilhak adımları atabilir, Tapınak Dağı'nda çatışabilir, 'İsrail'in' liberal, demokratik bir devlet olarak algılanmasına gölge düşürecek bir yargı darbesi gerçekleştirebilir ve dünyaya kronik istikrarsızlık yansıtabilirsiniz. Kim olduğunuza ve ne istediğinize karar verin."

Açıkça söylemek gerekirse: Biden ekibi, Ukrayna, Rusya ve Çin'e odaklandıkları için ABD'de İsrail’i "ön sayfalardan çıkarmaları" gerektiğinde ısrar ediyor.

Bu 'anlaşma' işe yarayabilir mi? Netanyahu, kendisini hapis tehdidiyle rehin tutan sert sağ koalisyon ortaklarına gerçekçi bir şekilde ihanet edebilir mi, onlara verdiği sözlerden vazgeçmeli mi? Hayır!

Abbas'ın "İsrail'in" güvenliği uğruna kendi halkına karşı savaş açma yetkisi veya güvenilirliği var mı? Hayır!

Muhammed bin Selman’ın İsrail’i kucaklaması muhtemel mi? Hayır!

İran'ın, İsrail’in yıpratıcı eylemlerini herhangi bir karşı eylem sergilemeden uysal bir şekilde kabul edip izlemesi muhtemel mi? Hayır!

Aktörlerin hiçbiri bu talepleri kabul etmeye hazır değil. Netanyahu söz konusu olduğunda, kibirli bir şekilde Capitol Hill'de Biden'dan daha fazla nüfuz sahibi olduğuna inanıyor. Belki...

Öyleyse, İran'la bir savaşın, Netanyahu'nun içinde bulunduğu ikilemden çıkış yolu haline gelme ihtimali var mı, her tarafta olduğu gibi kapana kısılmış mı?

Burada da kısıtlamalar var: İsrail ve ABD'nin İran konusundaki pozisyonları arasında, tüm fikir birliğine dayalı, 'aynı sayfa' diline rağmen temel bir boşluk var.

ABD, huzursuz da olsa, İran'ın nükleer eşik statüsünü, silah moduna geçmemesi koşuluyla (ki bunun bir işareti yok) kabul edebilir. Dolayısıyla Netanyahu, İran'ın faaliyetlerinin nükleer olmayan boyutlarına (Suriye, Lübnan, Irak, Yemen ve Gazze'deki sözde "İran boyutları" da dahil olmak üzere) karşı yıpratma peşinde koşmak için "yeşil ışık" alıyor.

Yine, mesaj açık: Biden Ekibi İsrail'in mevcut "ihtiyaçlarını" "anlıyor", ancak İran'la örtülü "savaşının" yürütülmesinde suç ortağı olarak görülmekten kaçınıyor.

ABD'nin çıkarlarına uygun olabilecek İran sorunundaki bu "donma" Netanyahu için yeterli olacak mı? İsrail bir dönüşüm içindedir: Yıllarca süren maskeleme ve inkârla gizlenen Devletin temelleri artık intikam oyununun içindedir. Eski bir üst düzey İsrailli diplomatın belirttiği gibi:

"İsrail, [bu çelişkilerin] birleştiği noktaya kadar, zaten parçalanmış İsrail demokrasisini ve kabile toplumunu ağır bir şekilde zorlamak için Temel Yasalar, yönetişim ve yönetilebilirliğin vahşi bir yamalı bohçasına dönüştü. Demokrasinin, güçler ayrılığının, Yüksek Mahkeme'nin ve 'işgalin' birleşmesi, siyasi kirlilik ve nefretle birleşiyor - bu yüzden İsrail demokrasisinin yükün altında parçalanacağından korkmak doğaldır. "

Hillman'ın "savaş sevgisine" geri dönelim ve savaş öfkesinin çılgınlığını ve güzelliğini düşünelim. Bu, Netanyahu'nun, ülke içindeki "artan toksisite ve nefretlerin" cenderesinden kurtuluşu mu?

Elbette, herhangi bir toplumun anlamını savaş yoluyla araması, olduğu gibi, doğası gereği "kendi içlerinde" olmayan ulusları yansıtır. Kendilerinden "dışarıda” olan ulusları.

Bu birincil içgörüyü özümsemediğimiz sürece savaş önlenemez: dört duvarın hepsi kapanırken - kelimenin tam anlamıyla - bazı devletler ve bireyler, Savaşın "her şeyi tüketen güzel kolektif öfkesiyle" bağ kurma deneyimi aracılığıyla aşkın bir anlam arayacaklardır.

Bugün her yerde, psişik stresin dilini duyuyoruz - açıkça "kendi içlerinde" olmayan toplumlardan yayılan temel huzursuzluğun. Böylesine dengesiz bir bağlamda askeri tırmanış muhtemelen kaçınılmazdır. Bu hesaba katılmalı ve geri dönülmez bir yola girilmeden önlem alınmalıdır.

Kudüs Haber Ajansı - KHA