Hem ABD hem de Avrupa, geleceklerini - "demokrasimizi" – dünyaya, kendi gelecekleri için "batı metodunu" tek geçerli vizyon olarak kabul ettirmek konusunda ısrarlı çalışmalara adadılar.

Bildiğinizi sandığınız İsrail artık yok: Mizrahi (aslen Arap ülkelerinden gelen Yahudiler) radikalleri, İsrail'in son seçimlerinde Aşkenaz (Avrupa-liberal) elitini iktidardan uzaklaştırdı. İsrail siyasetinin uzun bir doğrusal sürekliliği daha yeni çöpe atıldı. Bu sonuç, Amerikan (çoğunlukla 'Reform') diasporasından ve laik, Kibbutznik ve Herzliya'nın eski liderlik sınıfından kopuş manasına gelen tam bir "dönüşü" temsil ediyor.

Yerleşikler şu anda etkili bir şekilde yönetiyorlar - ve ikincisi grup hakkında bir şey söylemiyorlar. Eski bir üst düzey İsrailli diplomat bunu şöyle tanımladı:

"İsrail aşırı sağcı/dindar bir ülke değil. Ama yakında aşırı sağcı/dindar bir hükümete sahip olacak."

"İsrail etnokratik bir Yahudi üstünlükçü ülkesi değil. Ama yakında ırkçı Yahudi üstünlükçüleriyle dolu etnosentrik bir hükümete sahip olacak."

"İsrail faşist bir ülke değil, ama yakında faşizme çok benzeyen bir hükümete sahip olacak."

"Sofistike analizlerin ve sayıların çatırdamasının ötesinde kaçınılmaz bir gerçeklik var: İsraillilerin yüzde 50'si yarı-faşist, aşırı dindar, yolsuzluğa tolerans gösteren bir koalisyona oy verdi."

Nasıl oldu da yeni yerleşimlerin doldurulmasına yardımcı olan kırgın, öfkeli bir alt sınıf olan, ulusal yapının mekaniğinin dönmesini ve işlemesini sağlamaya hizmet eden sahte bir yem (Mizrahim), bir dönüm noktası oylamasında iktidarı ele geçirdi?

Bunun ilk nedeni, İsrailli yorumcu Gideon Levy'nin son seçimlerden önce yazdığı gibi, "İsrail Siyasetinde geçerli olan Sağa Karşı Sol Değil, Aşkenazim'e Karşı Mizrahim’dir":

"En azından kendi gözünde, aydınlanmış, zengin ve ilerici olan liberal kampın -kısacası merkez solun- büyük ölçüde Aşkenaz olduğunu keşfetmek için Kolomb olmanıza gerek yok. Diğer kampın motive edici gücünün, artan dindarlığa ek olarak, her şeyden önce ayrımcılık ve hayal kırıklığı duygusunu taşıyan nesiller olduğu sonucuna varmak için de Einstein olmanıza gerek yok..."

"İsrail'deki en güçlü sağcı güç olan yerleşimciler ve destekçileri safları biraz bozuyor; Liderlik ve kampın çoğunluğu Aşkenaz. Fakat şu anda, her ne kadar kendisi inkar etse de cazibesinin önemli bir kısmını Mizrahi köklerine borçlu olan Itamar Ben Gvir tarafından kendilerine meydan okunuyor.

Konuya dair diğer bir açıklama stratejik olarak Netanyahu'nun hem başkanlık hem de Kongre için Demokratlara oy veren Amerikan Yahudilerinin % 75'inden (Amerikan Yahudilerinin çoğunluğunun yerine) muhafazakar ABD'li Evanjelik Hıristiyanlarla ittifak kurmaya kaymasında yatıyor. Açıkça söylemek gerekirse: Onun ('kırmızı') İsrail’i ABD'yi (mavi) % 75 oranında sevmiyor.

Her şey sayılarla ve büyüyen kırmızı/mavi kültürel bölünmeyle ilgili. ABD'de yaklaşık 6 milyon Yahudi var. Netanyahu'nun "değişimi" sırasında, Amerikalıların yaklaşık % 25'i Evanjelik olarak tanımlandı; bugün, bu rakam % 14’tür. Bu oran 49 milyon Amerikalıya tekabül ediyor.

Üçüncü açıklama ise, Netanyahu'nun hapse girmek istememesidir. Ve hapishaneden kaçmak için en iyi ihtimali, Dini Sağ ve Yahudi üstünlükçülerinin koalisyonunda yatıyor. Onu bir bedel karşılığında "kodes"ten uzak tutmaya kararlılar.

Peki, bu bükülme noktası ne anlama geliyor? Tabii ki bazı şeylerin farklı olacağı anlamına geliyor. Netanyahu'nun koalisyon ortağı Dini Siyonizm, liderleri şunları söyleyen bir partidir:

"Toprağa sadece Yahudiler sahiptir; Filistinliler göç etmeye teşvik edilmeli; Yahudi üstünlüğüne karşı çıkanlar vatandaşlıklarından çıkarılmalı ve sınır dışı edilmelidir; Yahudi ve Arap kadınlar doğum koğuşlarında ayrılmalıdır; eşcinsellik bir hastalıktır; ve Onur etkinlikleri 'canavar ve hayvanların geçit törenleridir.”

Bunun AB içinde nasıl çökeceğini hayal edin! Özellikle Katar Dünya Kupası’ndaki huzursuzlukların ardından! 

Basitçe söylemek gerekirse: Bu, Filistinlilere karşı bir 'savaş'tır. İran'dan gelen tehdit, Netanyahu'nun, dikkatleri İsrail "iç savaşı"ndan uzaklaştırmak için bir oyalama krizine ihtiyaç duyulması durumunda ilk çaresi olarak kalsa da, gündemden kayıyor.

Ve Gideon Levy'yi uyarıyor:

"[Bu] yarık zamanla iyileşmeyecek; aksine, derinleşecektir. Hayır, bu bir kışkırtma değil, hayatın gerçeği. Sosyoekonomik uçurumların ve ayrımcılığın olmadığı, ordunun bir eritme potası olduğu ve ailede karışık evlilikler olduğu masallarının aksine, 2022 seçimleri neticede bir ‘Aşkenaz'a karşı Mizrahi’ durumuydu; ya da tam tersi."

İsrail'in bu koalisyon kompozisyonu aynı zamanda Biden Ekibi'ne karşı bir öfke işaretidir. Geçmişteki "Mavi gerekçe" her zaman ABD ve İsrail’in çoğulcu, açık, hoşgörülü ve çeşitli bir topluma ve "ortak değerlere" olan bağlılıkları aracılığıyla birleştiğiydi. İki ülke de hukukun üstünlüğünü, kuvvetler ayrılığını, yargı bağımsızlığını, azınlık haklarını, kadın haklarını, LGBTQ haklarını, kontrol ve dengeleri vb önemsiyor.

Bu anlatı bugün ABD için tam olarak doğru olmasa bile, yine de İsrail'e Capitol Hill'de eşsiz bir güç bahşeden mantradır. Mesele bunun sürdürülüp sürdürülemeyeceğidir.

İkinci mesele ise İsrail siyasetinin hızla dönüşen jeo-politikayla kesiştiği noktadır. Çünkü küresel liberal düzenin anlatısına tutunan Amerika ve Avrupa (İsrail gibi) zehirli bir şekilde bölünmüş durumda.

Hem ABD hem de Avrupa, geleceklerini - "demokrasimizi" - dünyanın "batı yolunu" geleceği için de tek geçerli vizyon olarak görmesi konusunda ısrar etmeye adadılar.  Rusya'yı "kurallara" boyun eğmeye zorlamak, daha sonra bu hayati durumu sağlam tutmanın olmazsa olmazı haline geldi.

Batılı siyasi sınıfın, Batı'nın Ukrayna'da kaybetmesinin liberal düzen'in çöküşünü tetikleyeceğini kabul etmesiyle bu hedef yeterince açıktır.

ABD, savaşa katılmak konusunda hevesli olan Avrupa ile birlikte, Başkan Putin'in arka bahçesindeki Donbas kara mayını çekülünü uygun bir zamanda patlatmayı planlayan, NATO tarafından eğitilmiş ve donatılmış devasa bir ordu kurarak Ukrayna'daki bu çatışmaya hazırlandı. Böylece Putin'e uyum öğretilecekti.  Ve dünyanın geri kalanı da anlayacaktı ki Batı'nın önceliğine meydan okumak işe yaramaz.

Bununla birlikte, gelecekte, bu dönemin muhtemelen en korkunç stratejik istihbarat başarısızlığı olarak görülecek olan şey, istihbarat servislerinin, Batılı devletlere Rusya'nın geri kalmış, başarısız bir devlet olduğuna dair sattığı değerlendirmelerdir. Böylesine hatalı bir iddiayla, servisler, Avrupa'da, Rusya'ya yönelik kitlesel yaptırımların ve sınırsız psikolojik operasyonların ekonomik kargaşanın önünü açacağı ve bunu Kremlin'de (Batı'nın yararına) bir siyasi kargaşanın izleyeceği konusunda gerçekten tutulan bir inanç yarattı.

Bu muhteşem yanlış değerlendirmenin geri tepmesi şimdi dünyanın dört bir yanında gürültülü bir şekilde görülüyor. Rusya'ya karşı savaş, liberal düzeni sağlamlaştırmak şöyle dursun, dünyanın çoğunluğunu batı kampından uzaklaştırdı. BRICS konusunda acele ediliyor ve batı anlatısı tamiri mümkün olmayan bir şekilde deliniyor. NATO'nun askeri 'nous'u sorgulanıyor.  Ve Avrupa umutsuzca etrafta dolaşıyor.

İsrail, geçiş sürecinde dünya çapında bir "ada" haline geldi. Netanyahu, koalisyonunun temelini LBGTQ konusuna dayandırabilir ve "vahşi eşcinsel geçit törenleri"nin Moskova'nın ilgisini çekebileceğini varsayabilir. Eğer öyleyse, yanılacaktır. Sosyal adetler Rusya'da oldukça geleneksel olabilir, ancak bir halkın bir başkası tarafından bastırıldığını ve çiğnendiğini görmeye kadar uzanmaz: Donbas'tan alınan dersleri doğru ve önyargısız okuyun.

Kudüs Haber Ajansı - KHA